Dat krijg je er van als je te vaak in dokterswachtkamers bivakkeert. Heb je niks dan krijg je wel wat.
Je verzamelt daar allerlei soorten virussen en bacteriën. Gelukkig nog net niet het varkens of Mexicaanse griepvirus. Die is, geloof ik, al weggevroren.
Maar een flinke verkoudheid is ook niet leuk. Daar ben je toch gauw een paar dagen zoet mee.
Het tijdstip was wel goed uitgezocht omdat ik toch niet naar mijn werk kon wegens de overdadige sneeuw. Dus de planning was goed.
Maar nu ik weer begin op te knappen, begint Diny af te knappen. Zij neemt de ellende weer van mij over.
En dus hebben we een probleem. Als ik ziek ben krijg ik evengoed fatsoenlijk wat te eten. Maar als Diny ziek is valt het leven hier totaal stil.
Want ik kan niet koken!!!
En dat valt normaal niet zo erg op, maar in deze situaties val ik door de mand.
Bij de vele goede en nuttige kwaliteiten die ik ergens toch wel heb, vind ik zelf, hoort niet het kokkerellen.
En dan mis ik toch wel heel erg cafetaria Koning aan het eind van de Stationsstraat en ook het Chinese restaurant er pal tegenover, waar je zo even naar toe kan fietsen om een lekkere en gezonde maaltijd te halen.
