Zon.

Na regen komt zonneschijn, maar dat gaat blijkbaar ook op na sneeuw.
De zon schijnt weer volop, maar dankzij een koude westenwind is het buiten niet erg aangenaam. Het lijkt wel winter.

Maar uit de wind is het wel lekker en dus zijn we vanmiddag samen naar het bos getrokken om weer enkele bomen te kappen. Helaas zijn daar geen foto’s van. Dat zou mooi zijn geweest, Diny met de kettingzaag!

Daarom zo maar een foto van een stomverbaasde Anka. Ze weet niet hoe ze het heeft met een levensgroot vers bot in haar hok.

sneeuw

Ik had de bui al zien hangen, letterlijk en figuurlijk. En ja hoor, toen ik om een uur of 10 gisteravond naar buiten keek was de wereld wit, sneeuwwit. Als ik het niet gedacht had.

Toen Diny gisteravond, donders laat, terugkwam uit Auterive, nog nagenietend van haar feestavond en van de complimenten die ze gekregen had over de smaak van haar “salade hollandaise” zoals dat in het vervolg genoemd zal worden, had ze zoals gewoonlijk weer alle geluk van de wereld.
De sneeuwgrens begon ongeveer bij ons oude huis Chicane en de weg was nog goed berijdbaar. Zo kwam ze ook deze keer weer heelhuids thuis.

Zaterdag.

Zo maar een zaterdag.

Het is nog mooi weer en dus kon ik niks beters bedenken dan met een hark en mijn zelfgemaakt wals een omgeploegd strookje grond zaaiklaar te maken.
Het is de bedoeling dat daar een bloemenrijk grasmengsel in wordt gezaaid.
Niet nu natuurlijk, het lijkt me nog een beetje te vroeg. Maart, april misschien.

En Diny is, zoals ieder jaar een keer, weer druk met de voorbereiding voor haar koorfeestavond. Ook deze keer moet elk koorlid iets te eten of te drinken meebrengen zodat de kosten niet de pan uit rijzen. Niet alleen Groningers, maar ook Zuidfransen zijn zuinig.

Vorig jaar maakte ze de blits met haar eigengemaakte huzarensalade, een gerecht dat ze hier niet kennen, en wegens dat overrompelend succes heeft ze datzelfde gerecht ook deze keer weer gemaakt.
Een schaalvol om mee te nemen en een schoteltjevol voor de eenzame thuisblijver.
Want die mag wel, maar wil niet mee.

En nu maar hopen dat het niet begint te sneeuwen vanavond, want dan krijgt ze een probleem als ze in het holst van de nacht aan de voet van de eerste heuvel komt te staan.

Scharminkels.

Het lijkt nu nog nergens naar. Maar je moet het komen zien als we een jaar of wat verder zijn.

We hebben een grote pol pampasgras gescheurd, zoals dat in tuintermen heet, er 4 nieuwe planten van gemaakt en voor het huis uitgepoot. Dat komt helemaal goed, tenminste als het allemaal goed aan wil slaan.

Tot mijn onuitsprekelijke vreugd zag ik rondom die oude moederpol ook allemaal nieuwe verse scheuten opkomen. Die heb ik ook uitgeplant en die slaan, met een beetje geluk en goede verzorging, vast en zeker wel goed aan.

Verder ben ik ook nog ontzettend druk geweest met het verplanten van laurierstekken en een soort vuurdoornstruikjes. Planten die her en der spontaan opkomen, behalve op de plekken waar we ze willen hebben.
Die hebben als taak de vreselijk lelijke muur van het terras achter het groen te verbergen.

Vermoeiend werk allemaal, maar we hebben er wel mooi weer bij.

Kaalslag.

Periodiek schijnen de traditionele platanen, die bijna in heel Frankrijk langs de toegangswegen van de dorpen staan, te moeten worden gesnoeid.
Ze worden dan verlost van de hun grote uitbundige takkepruiken en worden teruggesnoeid tot scharminkelijke sprieten.

En toch kunnen ze er goed tegen, want in het voorjaar lopen ze weer mooi uit.

Beverratten.

Tijdens onze, inmiddels overbekende, zondagmorgenwandelingen komt Anka soms van alles tegen.
Deze keer zag ze in het veld twee beverratten rondscharrelen. Dat vindt zij ontzettend leuke dieren die zich dapper proberen te verdedigen tegen  haar woeste schijnaanvallen.
Zoals het filmpje enigszins laat zien is het veel geblaf maar weinig daadkracht.


Wikipedia heeft de volgende opmerking over deze diertjes:

In poldergebieden en bij rivieren zijn beverratten een bedreiging voor de dijken, die verzwakt worden door de holen die de beverrat in de dijk graaft. Daarom wordt hij actief bestreden door medewerkers van waterschappen of gemeentes. Deze organisaties stellen het op prijs als waarnemingen van deze dieren bij hen worden gemeld.

Ik heb niet de indruk dat men zich hier erg druk maakt over de aanwezigheid van deze ratten. Nu hebben we hier dan ook geen dijken langs de slootkanten, dat scheelt natuurlijk.

Na de toestand met deze arme dieren ziet ze even later ook nog kans om 5 reeën te verjagen die bijna in onze voortuin lopen. Zo dicht bij huis heb ik ze nog niet eerder gezien.
De jacht op reeën is gesloten, en dat is dus te merken.

Schuldvereffening.

Onze schuld was groot, ja zeer groot. Maar nu niet meer, het is afgelost.
Hoezo schuld? Hadden wij schulden dan?

Nou, dat komt zo: Mitzi heeft een tijd geleden, toen wij weer eens een paar weken op pad waren, op ons huis en op onze kippen gepast. Zodat wij met een gerust hart en zonder zorgen de wijde wereld in konden trekken.
En dat is wat waard. En daarbij, dan kunnen we haar nog weer eens vragen.

Vandaar dat we gisteren met z’n vieren naar één van de Saverdunse restaurants zijn getogen om onze schuld te vereffenen. En dat restaurant, Rital genaamd, was vol, ja zeer vol. Dat hadden we nog nooit eerder mee gemaakt. Vaker zitten wij bijna alleen in een restaurant. Gelukkig had ik een tafel gereserveerd.

Rital, dat is eigenlijk een beetje een rare naam. les Rital, daar werden vroeger de Italianen voor uitgescholden die na de tweede wereldoorlog in grote aantallen naar Frankrijk trokken om hun brood te verdienen. Wij, nette Nederlanders, zouden zeggen: spaghettivreters.

UPS gezeur.

Een dommer bedrijf is niet te vinden!

We verwachtten weer eens een pakketje uit NL en hoopten dat het deze keer in één keer goed over zou komen. We waren benieuwd.

En ja hoor: via internet konden we de reis van een pakketje mooi volgen, prima service.
En nee hoor; het ging weer niet goed.

Woensdag lazen we de opmerking van ups dat het pakje niet kon worden bezorgd omdat er geen straatnaam vermeld was.

Dan slaken we een diepe vermoeide zucht omdat volgens ons (bijna) niemand op het franse platteland in een straat woont. We moeten het hier doen met de naam van het huis, de postcode en de plaatsnaam. Weet zo’n klotebedrijf dat dan niet, hebben ze nooit van franse adressering gehoord?
Wat moet je dan? Juist, er achteraan bellen. Naar de verzender uiteraard, laat die het maar oplossen want naar ups bellen kost 12 cent per minuut. Mailen kan niet want dan moet je een bezorgnummer vermelden en dat heb je niet omdat er niet bezorgd is!!!!

Donderdagavond lazen we ineens dat het pakje bezorgd zou zijn bij het gemeentehuis van Esplas en dat de burgemeester hoogstpersoonlijk voor ontvangst getekend zou hebben.
Dat is totaal onmogelijk en wel om twee dingen.
Ten eerste is dat gemeentehuisje twee middagen in de week open en daar is geen donderdag bij en ten tweede zou de burgemeester de bezorger vast en zeker de weg gewezen hebben naar ons stulpje, 1500 meter verderop.

Dus ik dacht dat het pakketje volledig de mist in was en dat we er naar konden fluiten.

Wat schetst onze verbazing toen vrijdag onze eigen postbode het lang verwachte pakketje in de brievenbus deponeerde. Blijkbaar heeft die bezorger van ups ten einde raad het pakje gewoon in Saverdun op de post gedaan, met de heldere en juiste gedachte dat de plaatselijke postbode vast wel zou weten waar hij het naar toe moet brengen.

gast-column

Verslag bezoek aan les Tamaris (10-16 jan 2012)
Door Ron van der Lem

Tegen het eind van het vorig jaar zat ik er flink doorheen. Althans dat zei mijn vrouw Pauline tegen mij en ik liet me al snel overtuigen. Uiteraard vooral nadat ze meldde dat haar tante Diny en ome Dick, wonend in de Midi Pyreneeën, spontaan onderdak hadden aangeboden aan deze zielige vent. Vol overtuiging speelde ik daarna de overspannen kwast thuis. Mijn zeer lieve puberende zoon Luc en mijn tot kotsen toe zwangere dochter Laura moesten het daarna flink ontgelden. En Pauline helemaal. Zo, gepiept! Ik mocht gaan.

Mijn eerste bod was een maand. Zo slecht er aan toe, was ik nou ook weer niet, beet mijn eega mij toe. Als ik 10 januari zou vertrekken, kostte de vlucht slechts 175 euro. Dus toen maar snel geboekt, voordat het vrouwtje van gedachte zou veranderen. Na het boeken, knapte ik zienderogen meteen weer op en zag het leven uiterst zonnig tegemoet. Twee weken later vertrok ik met het Frans-Nederlandse samenwerkingsverband KLM-Air France naar Toulouse. De hopper schommelde minder dan normaliter mijn trein naar het werk en voordat ik mijn koffie ophad, gingen we landen. En zelfs voordat ik mijn koffer terugvond op de band, sloeg Dick al een arm om mijn schouder. Zo snel gaan die dingen.

Na een uurtje bochten belandde ik in de absolute stilte van het gehucht Esplas. Het leek er op dat ik ter stond doof was geworden. Diny begroette me hartelijk met twee kussen (ze heeft de inburgering met goed gevolg afgelegd)en liet me meteen hun fraaie huis en mijn knusse appartement zien. ´Als ik een weekje mocht logeren in zo ´n onderkomen, was ik heel tevreden´, fluisterde ze me toe en ik kon dat alleen maar beamen.
Dick heeft namelijk weer goed zijn best gedaan. Ten opzichte van hun vorige huis Chicane zijn ze er in volume wellicht op achteruit gegaan, maar in wooncomfort echt veel vooruit. Les Tamaris, genoemd naar een boom, is een gerieflijk en solide geheel. En wat een uitzicht op die besneeuwde toppen! Ongekend. En… wat een weer! Het was ronduit warm op het terras en de hemel was blauw. Ik trok me lekker terug en tapte een wijntje en at een boterham. Na wat lezen, viel ik ondanks de kou in slaap als een roos.

Tegen achten ’s ochtends werd ik wakker en lapte me op. Het was helder weer en de zon scheen als een tierelier. Wandelen! Ik trok er op uit met mijn rugzak en mijn kersverse Samsung Note, de tablet/phone. De bestemming was St Martin d'Óye oftewel Heilige Mart de Dooie. Ooit vertoefde Tony Blair daar. Maar het gehucht oogt nu levendig als Margeret Thatcher… Deze regio, de grootste van Frankrijk, is tevens de minst bevolkte.

De huizenprijzen hier zijn voor Franse begrippen, laag. Het departement hier heet Arriege. Het staat bekend om zijn visvangst, wandeltochten, kuuroorden en grotten zoals die van Niaux met zijn goed geconserveerde wandtekeningen. Met rode konen keerde ik rond enen terug en kreeg ik van Diny op het terras buiten een heerlijke spaghetti met een wijntje aangeboden. De rest van de middag buikte ik uiteraard uit in de zon op het terras. Het leven in Frankrijk is mooi. Logisch dat God hier zo nu en dan vertoeft. Schijnt…
Geloof het of niet.
De volgende dag scheen de zon nog feller. Nu wandelde ik vrolijk heuveltje op en af naar Ungent.

Nu had ik al vanaf moment Un (aankomst) te maken met een zeer nieuwsgierig schepsel op Les Tamaris, genaamd Anka, maar die schat bakte het dag Drie wel heel bruin. Heel slinks liep ze met me mee. Zodra ik haar terugstuurde, deed de hond alsof ze naar huis liep maar vijf minuten later dartelde ze weer om me heen. En dat is tot vertrek zo gebleven overigens. Kijk maar op Dick zijn blog. Foto’s liegen niet.

Terug in Esplas tussen de middag liet Dick zien dat het kwik boven de 30 graden aangaf. Niemand aan het thuisfront die dat geloofde! ’s Avonds koelde het aanzienlijk af en ik was heel blij met het aangeboden elektrische kacheltje. Ik ging er zelfs soms op zitten. Heerlijk daarbij Peter Buwalda’s roman Bonita Avenue doorspittend en luisterend naar Jonathan Wilson’s Gentle Spirit…

Dag Vier kondigde zich echter een weersomslag aan. Koud en mistig. Een domper. Dick nam me ter stond mee om in zijn bos bomen om te hakken. Dat viel niet mee voor deze ambtenaar in ruste. Onbekende spieren protesteerden meteen en vooral de dag erna uiteraard. Ik mocht takken afhakken. ‘Van de stam af’, kreeg ik als kort maar nadrukkelijk advies mee. Na uren ploeteren keerden we met kilo’s klei aan de schoenen terug bij Diny en aten we brood’, want die avond hadden we snode plannen.

Tegen zevenen trokken we de pikzwarte (ja zo zijn ze die Fransen!) nacht in om drie heuvels verder bij ene PP en zijn Mitzi te eten. Eerst dacht ik dat het een Spanjaard betrof die Pepe heette en die een goede band had met zijn poes. Maar nee hoor, uit de nacht verschenen twee rasechte vrolijke Nederlanders. En o ja, ook een aantal manshoge honden met volume. Hoe mooi PP&M’s onderkomen werkelijk was, heb ik pas later via hun website kunnen bewonderen. Met licht dus. Onlangs hebben ze zelfs een prachtig zwembad gebouwd, vertelden ze en zag ik naderhand. Kijk vooral naar hun site. De link staat op Dick zijn blog. Nou vooruit, even sluikreclame: “ferme Beauregard”.
Mitzi had een heerlijk vier gangen menu gemaakt na een verkwikkende port na aankomst. De mij zeer bekende Pompoensoep (ik maak hem met gember: ook lekker), tomatentaart met kwark, Boeuf Midi Pyrenee en Franse koeienkaasjes (geen geit bij de Ebbers) op toast met stroop. Leuke mensen die PP&N. Onderhoudende gesprekken ook. Hij is architect van huizen en ik van een ict-organisatie.
Zijn drie-eenheid is aansprekelijkheid-efficientie-economisch (als ik het goed onthouden heb, anders zit ik er niet ver naast). Die van mij samenhang-verbeteren-beheersen. Hoe het er uit ziet, is in mijn professie ondergeschikt. Maar ja, een leger mag er eigenlijk ook niet mooi uitzien. Toch? Stel je voor dat je op het slagveld staat te pronken met je uniform. Goed, ik hou even op met gebazel…

Na deze gezellige avond sliep ik weer prima om zodoende de volgende ochtend de mist in te gaan. Letterlijk dan. Ondanks het gure weer toch een mooie tocht richting Brie gemaakt. In deze grijze wereld borrelden talloze hersenspinsels op. Tja, je brein heeft toch niets beters te doen op zulke momenten. Zo dacht ik na waarom het bidet voor de aankoop van Les Tamaris door D&D in een andere ruimte stond dan de wc? Plasten de vorige bewoners daarop? Met mijn Samsung Note googlede ik naar een logisch antwoord. En ja, dat wist ik niet. Veel Zuid-Europanen doen er ook hun kleine boodschap op.
En nog een kronkel: zou er ook een Mini-Pyrenée bestaan? Met Françaises in korte rokken! Ook schreef ik tijdens de tocht in mijn hoofd een verhaal. Een sprookje voor volwassenen over een fee uit deze streek die wandelaars verleidde met maaltijden afkomstig van haar lichaam.
Ik kwam bij het verzinnen ook tot bezinnen. Ik was al weer te lang van huis met zulke gedachten….

Les Tamaris verscheen tussen de dampen. De geuren van Diny’s inspanning zweefden me lyrisch tegemoet. Ik moest even pesten aan tafel. De Amerikaanse republikeinse kandidaat Romney was aangevallen door een partijgenoot op het feit dat hij Frans spreekt. Dat is een minpunt momenteel in rechts Amerika!
Na de warme hap van Diny ben ik met haar naar de Intermarché gegaan. Altijd een belevenis voor mij in het buitenland. Lekkere krab, noten en geitenkaas voor hier en Provençaalse kruiden en dressing voor thuis gekocht.
Bij het afrekenen nam de op een vache (klinkt liever dan ‘koe’) ogende caissière deze onnozele toerist op de korrel. Helaas dubbel betaald zonder het te beseffen. Mijn boekhouder gaat nu de Fransen aanklagen. Om zo hun trippel A terug te verdienen, vind ik ronduit laf, Sarko!
’s Avonds bekeek ik vier uitzendingen van de Wereld draait Doorrrrr op de wifi van Dick. Wat een apparaat die Note! Je hebt bijna geen thuis meer nodig..

Gelukkig waren de Pyrenée-toppen weer te zien op mijn laatste hele dag in Esplas. Door al het gekeuvel met de Ebbers schoot de wandeling er bij in. Diny maakt al dertig jaar frietjes met sudderkip op zondag. En waarom een goed idee veranderen? Dat aten we met van die echte ei-gele mayonaise, niet die witte yoghurt-achtige kledders zonder calorietjes van thuis. Ook hield ik me sterk. Geen heerlijke Merlot vandaag.
Na het eten ben ik namelijk naar Saverdun gaan wandelen. Dat was denk ik toch echt wel meer dan 15 kilometers. Dat was een geweldige tocht met mooie uitzichten. Eenmaal aangekomen in Saverdun bleek werkelijk alles gesloten te zijn. Ook de kroeg. Gelukkig wilde Diny me oppikken en zo kwam ik moe maar voldaan weer thuis. ‘s Avonds evalueerden we nog even de week en planden we de dag van vertrek.

Op maandag de 16e stond ik al vroeg op om de boel op te ruimen. Diny bracht me naar Saverdun waar ik op de trein moest stappen. Tijdens de rit er naartoe redde ik nog even het leven van een vos. Dit is geen grootspraak. Het dier kwam in volle vaart van zeker vijftig meter richting de snelweg rennen. We hadden hem geschept als ik de chauffeuse niet gewaarschuwd had. Zeker weten.
In Toulouse hielpen aardige bus chauffeurs me op weg hoe naar het vliegveld Bagnac te komen. Lijn 24 stopte er pal voor. Met een poep en een zucht was ik weer terug in een kouder maar toch zonnig Nederland. Zo gaat het met alle leuke dingen in het leven: ze zijn zo voorbij….

Beste familie en vrienden van de Ebbers. Zoals jullie lezen, is het mij bij mijn perfecte gastheer Dick en gastvrouw Diny prima bevallen. Ook stellen zij zelf ander bezoek bijzonder op prijs. Ik raad jullie een verblijf op Les Tamaris dan ook van harte aan. Zelfs zonder auto kan je genoeg mooie plekjes bezoeken… en dat in januari, laat staan het voorjaar. Met de auto heb je talloze mogelijkheden. Van Toulouse, Foix, Andorra tot Barcelona als dagtrips zelfs.

Gratis geef ik jullie ook een aantal informatieve sites:
http://www.france-voyage.com/frankrijk-gids/midi-pyrenees-region.htm
http://www.mooisteplekjes-midipyrenees.be/

Ik zeg: doen!!!!

Zwaar transport.

Die grote witte lege gastank lag nog steeds voor het huis. Van grote afstand was het een merkteken, vooral als de zon scheen. Als ik ergens fietste in Lescousse of Bajou, om maar eens een paar dorpjes in de omgeving te noemen, kon ik aan het kleine helderwitte stipje zien waar ons huis is.

Dat was zo, heden is het anders. Vandaag heb ik hem weggesleept naar een plek dicht bij de weg. Loeizwaar is dat ding. De trekker kon hem maar nauwelijks verslepen, diepe slipsporen zijn in het gras gesleten.

En ik heb hem op le bon coin gezet om te verkopen. Ik ben benieuwd of er reactie op komt.

Afscheid.

Diny was de klos. Zij mocht voor dag en dauw het bed uit om Ron naar het station te brengen.
Want het is al weer voorbij, hij moet al weer naar huis. De plicht en vooral zijn gezin roept.

Bij het afscheid verklaarde Ron met de hand op zijn hart dat hij het hier uitstekend naar de zin had gehad. En dat is altijd mooi om te horen.

Om over deze plotselinge eenzaamheid heen te stappen ben ik maar weer een uurtje naar het bos gegaan om de gevallen bomen nog verder aan stukken te zagen en om die stukken op een stapel te leggen, waar ze mogen rusten en uitdrogen tot ik ze kom halen.

Loon naar werken.

Gisteren was het grauw, grijs en gruwelijk guur. Verdwenen was de warme, aangename zon.
Een dikke mist zorgde voor een kleine wereld

Maar het was wel goed weer om naar één van onze bossen te trekken voor het omzagen van enkele bomen, teneinde ook de volgende winter voldoende brandhout in voorraad te hebben.
Ook hiermee moet je ver vooruit kijken, anders kom je een keer in de kou te zitten.

Gelukkig was Ron bereid om mee te gaan als fotograaf, lijfwacht en takken opruimer. Gewapend met een groot en gevaarlijk kapmes sloeg hij de dunne takken van de door mij gevelde bomen. Dat scheelde mij weer een hoop werk.

De lijfwachtfunctie kon hij, in tegenstelling tot bv de lijfwachten van de koningin of van Wilders (om maar eens een paar boezemvrienden te noemen) zonder wapens uitoefenen.

Hij hoefde alleen maar op te letten en een ambulance bellen in het ongelukkige geval dat ik me met de kettingzaag in de benen zou zagen of een omvallende boom op mijn kop zou krijgen.
Dat is niet gebeurd, maar je weet maar nooit want het is een gevaarlijk ding, die zaag.

Na een paar uur hadden we vier redelijk grote essen geveld, gevierendeeld en ontbeend. Die stukken hout mogen nu blijven liggen tot na de zomer de oogst van het omringende bouwland af is en ik er met de tractor bij kan komen. De komende weken zal ik nog wel een paar bomen gaan vellen, net zoveel tot ik weer voor een winter genoeg heb.

En dit moet vooral rustig aan want je wordt wel erg moe van dat gemössel in dat bos.

Na deze zware doch ook wel mooie arbeid vonden we dat we wel een etentje verdiend hadden en dus togen we ‘s avonds met z’n drieën naar ons favoriete restaurant “ferme Beauregard”.
En toen werd het tijdens lekker eten en drinken ook nog gezellig.

En nu ga ik een lekker drankje drinken om de verjaardag van mijn meest geliefde nicht te vieren. Gefeliciteerd!!!

Vakantieboffers.

Sommige mensen treffen het toch maar, of ze het nu verdiend hebben of niet.
Ron treft het, tenminste wat weer betreft. Ongelofelijk hoe dat weer zich gedraagt momenteel.

Op het heetst van de dag was het vandaag 11 graden in de schaduw, maar in de zon voor het huis moesten we een temperatuur ondergaan van 35 graden. Is dat zomers of is dat niet zomers!
Ik heb de siësta-ligstoel maar weer te voorschijn gehaald.

En nu nog even een waarschuwing voor mensen die ook nog van plan zijn om hier te komen logeren. Je kunt hier absoluut geen privacy verwachten.
Van onze kant valt dat misschien nog wel mee, wij zijn niet zo heel erg nieuwsgierig, maar Anka wil alles zien wat de gasten doen. Ook als is het in de slaapkamer.

Urgent en ontzettend belangrijk!!!

Een poosje geleden gaf ik te kennen dat vanwege het afsluiten van een internet telefoonabonnement ons telefoonnummer veranderd was.
Dat was toen.
Nu roep ik op om dat nummer: 0964337209 te wissen uit jullie bestand want het bestaat niet meer.

Ons nummer is net als voorheen 0561692356. Vanuit Nederland vanzelfsprekend 0033561692356.
Dus wie een onbedwingbare behoefte heeft om ons te bellen weet nu het juiste oude vertrouwde telefoonnummer. Tot horens.

Klimaatsverandering?

Wat is er aan de hand? Het nieuwe jaar is nog geen twee weken oud of we hebben de tweede bezoeker al weer. Als het in dit tempo doorgaat gaan we een bijzonder druk jaar tegemoet.
Dat zal toch niet, hoop ik?

Maar dat krijg je als je zelf mensen uitnodigt, dan willen ze nog wel eens komen.
We hopen dan ook dat Ron hier een leuke tijd zal hebben. Hij heeft er in elk geval mooi weer bij en onze hoofdattractie, het schitterende uitzicht op de bergen, liet zich vanavond van de beste kant zien bij de ondergaande zon.

Twingo.

Ja echt waar, we hebben een twingo gekocht. Een gloednieuwe twingo van het allerlaatste model die net uit is.

En waarom een twingo? Ja, waarom niet. Wel mooi, niet al te duur en redelijk zuinig met de brandstof.
Ik zou er zelf nooit aan gedacht hebben, maar vorige week heb ik voor de aardigheid samen met mijn persoonlijke autoadviseur een paar garages af gelopen om eens naar iets nieuws te kijken en toen kwamen we hier op uit.
“Moet je doen, dit is wel wat voor jullie” zei hij. Hij, Marcel dus, leest in een week meer autobladen dan ik in 10 jaar en hij heeft veel meer kijk op en interesse voor die dingen.

Zodoende zijn we samen, Diny en ik nog weer eens gaan kijken in de Renaultgarage en we hebben meteen de knoop doorgehakt. Kopen dat ding! Moet je net Diny bij je hebben, die is daar soepeler in dan ik. In deze woelige tijdens vertrouwt ze de banken ook nauwelijks met ons geld, volgens haar filosofie kunnen we er beter iets moois voor kopen. Dan heb je dat tenminste.

Op de foto hiernaast zie je Diny tijdens de zware onderhandelingen over de prijs en voorwaarden. Ook de oude Peugeot moest natuurlijk nog wel wat opbrengen na de renovatie van een paar maanden geleden. Achteraf, (maar dat zeg ik al zo vaak) achteraf had ik dat toen natuurlijk niet moeten doen.
Maar een mens komt wel eens op andere ideeën. “Voortschrijdend inzicht” noemden we dat vroeger als er weer eens iets anders bedacht moest worden omdat we zaken helemaal verkeerd hadden ingeschat. “Voortschrijdend inzicht” komt beter over als “stom, we hebben ons vergist”.

Maar het is best een mooi autootje en als we ook met deze 15 jaar verder kunnen hoor je mij niet mopperen. Het duurt nog even voor hij geleverd kan worden, vandaar een foto van het testritexemplaar.
Zo wordt hij, maar dan in het rood.

Apéretif dînatoire.

Oftewel een apéretief met hapjes.

Zoals iedere eerste zondag na Nieuwjaar werden de inwoners van Esplas weer bij elkaar geroepen om elkaar een bonne annee te wensen. En ook dit jaar ging dat gepaard met een overvloed aan eten en drinken.
Uiteraard waren wij ook weer van de partij want als ze hier een dînatoire beloven dan heb je ook wat en daar moet je dan bij zijn.

Nadat ik alle vrouwen gekust had en alle mannen een hand geschud (Diny had het nog moeilijker, die moest iedereen kussen) kon wat ons betreft het feest beginnen.
En ja hoor, de flessen wijn en de schalen voedsel stonden al ras op tafel.
Het werd een gezellige bedoening.

Na een uur of wat vonden wij het welletjes, wij waren voldoende verzadigd en dus dachten we ongemerkt te vertrekken. Wij hadden echter buiten monsieur le maire gerekend.

Wat vertrekken, hoezo vertrekken, niets ervan. Alle hapjes waren nog niet op en de befaamde galette des roi moest nog komen, evenals de champagne en de koffie. Met een vrolijke kwinkslag werden wij dringend verzocht nog even te blijven. En hij drukte me een schaal met lekkernijen in de handen om rond te serveren.
En wie zijn wij om dan nog voortijdig te vertrekken.

Na een uurtje, toen we alles zo’n beetje geproefd hadden, (de galette hebben we stiekem overgeslagen, dat kan tanden kosten) heb ik nogmaals aan de burgemeester toestemming gevraagd om te mogen vertrekken. Met een bulderende lach constateerde hij dat we toch mooi nog een uur langer waren gebleven dan we wilden. Dat vond hij leuk.
Wij ook wel.

Op de bijgaande foto zie je Diny met een goede kennis uit de buurt en ook de huidige bewoners van Chicane. Die vermaken zich ook prima in Esplas.

Kijkert.

Laatst lag hij bij de Lidl te koop voor een acceptabele prijs, een kijker die 20x vergroten kan.
Omdat ons uitzicht zo geweldig mooi en weids is met die bergen in de verte heb ik hem gekocht. Verbazingwekkend hoeveel meer je kunt zien door zo’n kijker als met het blote oog.
Er gaat een wereld open.

Op de verpakking stond aangegeven dat je er in verband met de privacy echt niet mee bij de buren naar binnen mag kijken. Maar zo’n verleiding is natuurlijk veel te groot.
Jammer alleen dat de buren geen ramen aan onze kant hebben. We moeten ons tevreden stellen met het kijken naar de bergen, de bomen en de vogeltjes.

Toerist.

Toerist in eigen stad. Nou ja, eigenlijk weet ik niks van Toulouse en heb er nog niet veel meer van gezien dan het Capitool en de Fnac.

Gisteren zijn Marcel en ik naar die stad geweest omdat hij er iets belangrijks op muziek gebied wilde kopen en ik omdat Diny hoognodig weer eens een kadootje moest krijgen. Dat was al weer te lang geleden.

En zodoende zagen we weer het Capitool, waar tegenover we een versnapering gedronken hebben en de Fnac waar we een geluidsdingetje gekocht hebben.
En als klap op de vuurpijl, als slagroom op een taartje, zijn we een kerk binnen gegaan, l’eglise Saint Sernin nog wel.

Nu ben ik niet gek op kerken, ik vind die oude gebouwen vaak somber en deprimerend en vlucht er vaak snel uit. Maar het moet gezegd, dit gebouw was ruim en licht en er hing een goede sfeer.
Dat kwam natuurlijk ook vooral door de zon die door de grote ramen volop naar binnen scheen.

Ge-ezel.

Met enige regelmaat krijgen we bezoek. Ongewenst bezoek zelfs.
Het is nu nog niet zo erg, maar als de tuin klaar is en alle planten in de grond staan willen wij dat absoluut niet meer hebben.

Vandaar dat we Anka aan het africhten zijn om bepaalde indringers te verjagen. Het is wel een wanhopig gevecht tegen een overmacht maar uiteindelijk lukt het haar toch.

Het schijnt trouwens bijna onmogelijk te zijn om deze ezels achter een afrastering te houden want bijna dagelijks kom ik ze wel ergens tegen waar ze niet horen.

Om mee te genieten klik op deze link.

Goed begin.

Oud en nieuw, uitgebeeld op bovenstaande foto. Nou, ja, niet zo heel oud nog en niet zo heel nieuw meer. Maar toch is er verschil.

Dit jaar is goed begonnen met de komst van Marcel die even met eigen ogen wil aanschouwen hoe het hier gaat met de ouwelui. Je kunt via de telefoon wel vertellen hoe het is, maar het zien van aangezicht tot aangezicht is toch duidelijker.

Sylvie had geen zin om voor een paar dagen heen en weer te jakkeren, maar zij heeft beloofd dat ze in het voorjaar wat langer komt. Ook mooi.

Bonne annee a tous.

Het is gelukt, het is 2012. En nu maar afwachten wat dit jaar zal brengen. Hebben de maya’s gelijk en breekt het einde der tijden aan of zal het ooit ook nog 2013 worden met of zonder euro? Spannende tijden!

Voorlopig stel ik voor dat we gewoon verder gaan en net doen of er niks gebeurt is.

Wij zijn de oudejaarsavond weer zonder kleerscheuren doorgekomen. Toen we na middernacht even naar buiten gingen om van alle festiviteiten te genieten zagen we dat wat jullie ook op de bovenstaande foto kunnen zien. Bijna niets. Ja, in de verte ging een enkele vuurpijl de lucht in en er klonken een paar gedempte knallen, waarschijnlijk veroorzaakt door Nederlanders die de heerlijke doodse stilte op oudejaarsavond niet konden verdragen.

Vandaag waren we uitgenodigd op Fantilhou om oliebollen te komen eten. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen want het is jaren geleden dat wij de laatste oliebol hebben gegeten en we waren benieuwd hoe die ook alweer smaken.
Wegens het uitzonderlijk mooie, warme en zonnige weer zijn we er op de fiets naar toe gegaan, via rustige landelijke weggetjes met uitzicht op de bergen. Prachtig, een mooiere dagbesteding is bijna niet te bedenken.
.