Gisteren was het grauw, grijs en gruwelijk guur. Verdwenen was de warme, aangename zon.
Een dikke mist zorgde voor een kleine wereld
Maar het was wel goed weer om naar één van onze bossen te trekken voor het omzagen van enkele bomen, teneinde ook de volgende winter voldoende brandhout in voorraad te hebben.
Ook hiermee moet je ver vooruit kijken, anders kom je een keer in de kou te zitten.
Gelukkig was Ron bereid om mee te gaan als fotograaf, lijfwacht en takken opruimer. Gewapend met een groot en gevaarlijk kapmes sloeg hij de dunne takken van de door mij gevelde bomen. Dat scheelde mij weer een hoop werk.
De lijfwachtfunctie kon hij, in tegenstelling tot bv de lijfwachten van de koningin of van Wilders (om maar eens een paar boezemvrienden te noemen) zonder wapens uitoefenen.
Hij hoefde alleen maar op te letten en een ambulance bellen in het ongelukkige geval dat ik me met de kettingzaag in de benen zou zagen of een omvallende boom op mijn kop zou krijgen.
Dat is niet gebeurd, maar je weet maar nooit want het is een gevaarlijk ding, die zaag.
Na een paar uur hadden we vier redelijk grote essen geveld, gevierendeeld en ontbeend. Die stukken hout mogen nu blijven liggen tot na de zomer de oogst van het omringende bouwland af is en ik er met de tractor bij kan komen. De komende weken zal ik nog wel een paar bomen gaan vellen, net zoveel tot ik weer voor een winter genoeg heb.
En dit moet vooral rustig aan want je wordt wel erg moe van dat gemössel in dat bos.
Na deze zware doch ook wel mooie arbeid vonden we dat we wel een etentje verdiend hadden en dus togen we ‘s avonds met z’n drieën naar ons favoriete restaurant “ferme Beauregard”.
En toen werd het tijdens lekker eten en drinken ook nog gezellig.
En nu ga ik een lekker drankje drinken om de verjaardag van mijn meest geliefde nicht te vieren. Gefeliciteerd!!!
