Ik had de bui al zien hangen, letterlijk en figuurlijk. En ja hoor, toen ik om een uur of 10 gisteravond naar buiten keek was de wereld wit, sneeuwwit. Als ik het niet gedacht had.
Toen Diny gisteravond, donders laat, terugkwam uit Auterive, nog nagenietend van haar feestavond en van de complimenten die ze gekregen had over de smaak van haar “salade hollandaise” zoals dat in het vervolg genoemd zal worden, had ze zoals gewoonlijk weer alle geluk van de wereld.
De sneeuwgrens begon ongeveer bij ons oude huis Chicane en de weg was nog goed berijdbaar. Zo kwam ze ook deze keer weer heelhuids thuis.
