Diny was de klos. Zij mocht voor dag en dauw het bed uit om Ron naar het station te brengen.
Want het is al weer voorbij, hij moet al weer naar huis. De plicht en vooral zijn gezin roept.
Bij het afscheid verklaarde Ron met de hand op zijn hart dat hij het hier uitstekend naar de zin had gehad. En dat is altijd mooi om te horen.
Om over deze plotselinge eenzaamheid heen te stappen ben ik maar weer een uurtje naar het bos gegaan om de gevallen bomen nog verder aan stukken te zagen en om die stukken op een stapel te leggen, waar ze mogen rusten en uitdrogen tot ik ze kom halen.
