Onze schuld was groot, ja zeer groot. Maar nu niet meer, het is afgelost.
Hoezo schuld? Hadden wij schulden dan?
Nou, dat komt zo: Mitzi heeft een tijd geleden, toen wij weer eens een paar weken op pad waren, op ons huis en op onze kippen gepast. Zodat wij met een gerust hart en zonder zorgen de wijde wereld in konden trekken.
En dat is wat waard. En daarbij, dan kunnen we haar nog weer eens vragen.
Vandaar dat we gisteren met z’n vieren naar één van de Saverdunse restaurants zijn getogen om onze schuld te vereffenen. En dat restaurant, Rital genaamd, was vol, ja zeer vol. Dat hadden we nog nooit eerder mee gemaakt. Vaker zitten wij bijna alleen in een restaurant. Gelukkig had ik een tafel gereserveerd.
Rital, dat is eigenlijk een beetje een rare naam. les Rital, daar werden vroeger de Italianen voor uitgescholden die na de tweede wereldoorlog in grote aantallen naar Frankrijk trokken om hun brood te verdienen. Wij, nette Nederlanders, zouden zeggen: spaghettivreters.
