Oftewel een apéretief met hapjes.
Zoals iedere eerste zondag na Nieuwjaar werden de inwoners van Esplas weer bij elkaar geroepen om elkaar een bonne annee te wensen. En ook dit jaar ging dat gepaard met een overvloed aan eten en drinken.
Uiteraard waren wij ook weer van de partij want als ze hier een dînatoire beloven dan heb je ook wat en daar moet je dan bij zijn.
Nadat ik alle vrouwen gekust had en alle mannen een hand geschud (Diny had het nog moeilijker, die moest iedereen kussen) kon wat ons betreft het feest beginnen.
En ja hoor, de flessen wijn en de schalen voedsel stonden al ras op tafel.
Het werd een gezellige bedoening.
Na een uur of wat vonden wij het welletjes, wij waren voldoende verzadigd en dus dachten we ongemerkt te vertrekken. Wij hadden echter buiten monsieur le maire gerekend.
Wat vertrekken, hoezo vertrekken, niets ervan. Alle hapjes waren nog niet op en de befaamde galette des roi moest nog komen, evenals de champagne en de koffie. Met een vrolijke kwinkslag werden wij dringend verzocht nog even te blijven. En hij drukte me een schaal met lekkernijen in de handen om rond te serveren.
En wie zijn wij om dan nog voortijdig te vertrekken.
Na een uurtje, toen we alles zo’n beetje geproefd hadden, (de galette hebben we stiekem overgeslagen, dat kan tanden kosten) heb ik nogmaals aan de burgemeester toestemming gevraagd om te mogen vertrekken. Met een bulderende lach constateerde hij dat we toch mooi nog een uur langer waren gebleven dan we wilden. Dat vond hij leuk.
Wij ook wel.
Op de bijgaande foto zie je Diny met een goede kennis uit de buurt en ook de huidige bewoners van Chicane. Die vermaken zich ook prima in Esplas.
