Door Ron van der Lem
Tegen het eind van het vorig jaar zat ik er flink doorheen. Althans dat zei mijn vrouw Pauline tegen mij en ik liet me al snel overtuigen. Uiteraard vooral nadat ze meldde dat haar tante Diny en ome Dick, wonend in de Midi Pyreneeën, spontaan onderdak hadden aangeboden aan deze zielige vent. Vol overtuiging speelde ik daarna de overspannen kwast thuis. Mijn zeer lieve puberende zoon Luc en mijn tot kotsen toe zwangere dochter Laura moesten het daarna flink ontgelden. En Pauline helemaal. Zo, gepiept! Ik mocht gaan.
Mijn eerste bod was een maand. Zo slecht er aan toe, was ik nou ook weer niet, beet mijn eega mij toe. Als ik 10 januari zou vertrekken, kostte de vlucht slechts 175 euro. Dus toen maar snel geboekt, voordat het vrouwtje van gedachte zou veranderen. Na het boeken, knapte ik zienderogen meteen weer op en zag het leven uiterst zonnig tegemoet. Twee weken later vertrok ik met het Frans-Nederlandse samenwerkingsverband KLM-Air France naar Toulouse. De hopper schommelde minder dan normaliter mijn trein naar het werk en voordat ik mijn koffie ophad, gingen we landen. En zelfs voordat ik mijn koffer terugvond op de band, sloeg Dick al een arm om mijn schouder. Zo snel gaan die dingen.
Na een uurtje bochten belandde ik in de absolute stilte van het gehucht Esplas. Het leek er op dat ik ter stond doof was geworden. Diny begroette me hartelijk met twee kussen (ze heeft de inburgering met goed gevolg afgelegd)en liet me meteen hun fraaie huis en mijn knusse appartement zien. ´Als ik een weekje mocht logeren in zo ´n onderkomen, was ik heel tevreden´, fluisterde ze me toe en ik kon dat alleen maar beamen.
Dick heeft namelijk weer goed zijn best gedaan. Ten opzichte van hun vorige huis Chicane zijn ze er in volume wellicht op achteruit gegaan, maar in wooncomfort echt veel vooruit. Les Tamaris, genoemd naar een boom, is een gerieflijk en solide geheel. En wat een uitzicht op die besneeuwde toppen! Ongekend. En… wat een weer! Het was ronduit warm op het terras en de hemel was blauw. Ik trok me lekker terug en tapte een wijntje en at een boterham. Na wat lezen, viel ik ondanks de kou in slaap als een roos.
Tegen achten ’s ochtends werd ik wakker en lapte me op. Het was helder weer en de zon scheen als een tierelier. Wandelen! Ik trok er op uit met mijn rugzak en mijn kersverse Samsung Note, de tablet/phone. De bestemming was St Martin d'Óye oftewel Heilige Mart de Dooie. Ooit vertoefde Tony Blair daar. Maar het gehucht oogt nu levendig als Margeret Thatcher… Deze regio, de grootste van Frankrijk, is tevens de minst bevolkte.
Geloof het of niet.
De volgende dag scheen de zon nog feller. Nu wandelde ik vrolijk heuveltje op en af naar Ungent.
Nu had ik al vanaf moment Un (aankomst) te maken met een zeer nieuwsgierig schepsel op Les Tamaris, genaamd Anka, maar die schat bakte het dag Drie wel heel bruin. Heel slinks liep ze met me mee. Zodra ik haar terugstuurde, deed de hond alsof ze naar huis liep maar vijf minuten later dartelde ze weer om me heen. En dat is tot vertrek zo gebleven overigens. Kijk maar op Dick zijn blog. Foto’s liegen niet.
Dag Vier kondigde zich echter een weersomslag aan. Koud en mistig. Een domper. Dick nam me ter stond mee om in zijn bos bomen om te hakken. Dat viel niet mee voor deze ambtenaar in ruste. Onbekende spieren protesteerden meteen en vooral de dag erna uiteraard. Ik mocht takken afhakken. ‘Van de stam af’, kreeg ik als kort maar nadrukkelijk advies mee. Na uren ploeteren keerden we met kilo’s klei aan de schoenen terug bij Diny en aten we brood’, want die avond hadden we snode plannen.
Tegen zevenen trokken we de pikzwarte (ja zo zijn ze die Fransen!) nacht in om drie heuvels verder bij ene PP en zijn Mitzi te eten. Eerst dacht ik dat het een Spanjaard betrof die Pepe heette en die een goede band had met zijn poes. Maar nee hoor, uit de nacht verschenen twee rasechte vrolijke Nederlanders. En o ja, ook een aantal manshoge honden met volume. Hoe mooi PP&M’s onderkomen werkelijk was, heb ik pas later via hun website kunnen bewonderen. Met licht dus. Onlangs hebben ze zelfs een prachtig zwembad gebouwd, vertelden ze en zag ik naderhand. Kijk vooral naar hun site. De link staat op Dick zijn blog. Nou vooruit, even sluikreclame: “ferme Beauregard”.
Mitzi had een heerlijk vier gangen menu gemaakt na een verkwikkende port na aankomst. De mij zeer bekende Pompoensoep (ik maak hem met gember: ook lekker), tomatentaart met kwark, Boeuf Midi Pyrenee en Franse koeienkaasjes (geen geit bij de Ebbers) op toast met stroop. Leuke mensen die PP&N. Onderhoudende gesprekken ook. Hij is architect van huizen en ik van een ict-organisatie.
Zijn drie-eenheid is aansprekelijkheid-efficientie-economisch (als ik het goed onthouden heb, anders zit ik er niet ver naast). Die van mij samenhang-verbeteren-beheersen. Hoe het er uit ziet, is in mijn professie ondergeschikt. Maar ja, een leger mag er eigenlijk ook niet mooi uitzien. Toch? Stel je voor dat je op het slagveld staat te pronken met je uniform. Goed, ik hou even op met gebazel…
Na deze gezellige avond sliep ik weer prima om zodoende de volgende ochtend de mist in te gaan. Letterlijk dan. Ondanks het gure weer toch een mooie tocht richting Brie gemaakt. In deze grijze wereld borrelden talloze hersenspinsels op. Tja, je brein heeft toch niets beters te doen op zulke momenten. Zo dacht ik na waarom het bidet voor de aankoop van Les Tamaris door D&D in een andere ruimte stond dan de wc? Plasten de vorige bewoners daarop? Met mijn Samsung Note googlede ik naar een logisch antwoord. En ja, dat wist ik niet. Veel Zuid-Europanen doen er ook hun kleine boodschap op.
En nog een kronkel: zou er ook een Mini-Pyrenée bestaan? Met Françaises in korte rokken! Ook schreef ik tijdens de tocht in mijn hoofd een verhaal. Een sprookje voor volwassenen over een fee uit deze streek die wandelaars verleidde met maaltijden afkomstig van haar lichaam.
Ik kwam bij het verzinnen ook tot bezinnen. Ik was al weer te lang van huis met zulke gedachten….
Les Tamaris verscheen tussen de dampen. De geuren van Diny’s inspanning zweefden me lyrisch tegemoet. Ik moest even pesten aan tafel. De Amerikaanse republikeinse kandidaat Romney was aangevallen door een partijgenoot op het feit dat hij Frans spreekt. Dat is een minpunt momenteel in rechts Amerika!
Na de warme hap van Diny ben ik met haar naar de Intermarché gegaan. Altijd een belevenis voor mij in het buitenland. Lekkere krab, noten en geitenkaas voor hier en Provençaalse kruiden en dressing voor thuis gekocht.
Bij het afrekenen nam de op een vache (klinkt liever dan ‘koe’) ogende caissière deze onnozele toerist op de korrel. Helaas dubbel betaald zonder het te beseffen. Mijn boekhouder gaat nu de Fransen aanklagen. Om zo hun trippel A terug te verdienen, vind ik ronduit laf, Sarko!
’s Avonds bekeek ik vier uitzendingen van de Wereld draait Doorrrrr op de wifi van Dick. Wat een apparaat die Note! Je hebt bijna geen thuis meer nodig..
Gelukkig waren de Pyrenée-toppen weer te zien op mijn laatste hele dag in Esplas. Door al het gekeuvel met de Ebbers schoot de wandeling er bij in. Diny maakt al dertig jaar frietjes met sudderkip op zondag. En waarom een goed idee veranderen? Dat aten we met van die echte ei-gele mayonaise, niet die witte yoghurt-achtige kledders zonder calorietjes van thuis. Ook hield ik me sterk. Geen heerlijke Merlot vandaag.
Na het eten ben ik namelijk naar Saverdun gaan wandelen. Dat was denk ik toch echt wel meer dan 15 kilometers. Dat was een geweldige tocht met mooie uitzichten. Eenmaal aangekomen in Saverdun bleek werkelijk alles gesloten te zijn. Ook de kroeg. Gelukkig wilde Diny me oppikken en zo kwam ik moe maar voldaan weer thuis. ‘s Avonds evalueerden we nog even de week en planden we de dag van vertrek.
Op maandag de 16e stond ik al vroeg op om de boel op te ruimen. Diny bracht me naar Saverdun waar ik op de trein moest stappen. Tijdens de rit er naartoe redde ik nog even het leven van een vos. Dit is geen grootspraak. Het dier kwam in volle vaart van zeker vijftig meter richting de snelweg rennen. We hadden hem geschept als ik de chauffeuse niet gewaarschuwd had. Zeker weten.
In Toulouse hielpen aardige bus chauffeurs me op weg hoe naar het vliegveld Bagnac te komen. Lijn 24 stopte er pal voor. Met een poep en een zucht was ik weer terug in een kouder maar toch zonnig Nederland. Zo gaat het met alle leuke dingen in het leven: ze zijn zo voorbij….
Beste familie en vrienden van de Ebbers. Zoals jullie lezen, is het mij bij mijn perfecte gastheer Dick en gastvrouw Diny prima bevallen. Ook stellen zij zelf ander bezoek bijzonder op prijs. Ik raad jullie een verblijf op Les Tamaris dan ook van harte aan. Zelfs zonder auto kan je genoeg mooie plekjes bezoeken… en dat in januari, laat staan het voorjaar. Met de auto heb je talloze mogelijkheden. Van Toulouse, Foix, Andorra tot Barcelona als dagtrips zelfs.
Gratis geef ik jullie ook een aantal informatieve sites:
http://www.france-voyage.com/frankrijk-gids/midi-pyrenees-region.htm
http://www.mooisteplekjes-midipyrenees.be/
Ik zeg: doen!!!!
