Visvergunning.

Ik kwam vanmorgen heel laat buiten. Het was behoorlijk regenachtig en als ik dat merk terwijl ik nog in bed lig, kom ik er zeker niet vroeg uit. Zo werkt dat bij mij nu eenmaal.

Maar goed, toen ik dus buiten was zag ik plotseling een raar ventje aan de rand van de vijver zitten met een hengel in zijn hand. Een klein miezerig ventje dat heel arrogant niet wenste te antwoorden op mijn vraag wat hij daar te zoeken had en of hij wel een geldige visvergunning had.

Ik heb enkele foto's gemaakt om later te kunnen bewijzen dat ik hem daar wederrechtelijk aangetroffen heb op mijn privé terrein.
Toen ik echter van dichtbij wat beter keek zag ik dat het een heel kunstig, vast en zeker door een groot kunstenaar gemaakt, houten ventje was, die daar dus in de holst van de nacht door iemand gedropt moet zijn geweest.

Te vondeling gelegd, zogezegd.
Ik geloof dat ik hem maar ga adopteren en hem Dubois ga noemen.

Wie wind zaait....

Groot onheil was ons voorspeld door de weerkundigen, vliegend zuidwesterstorm of vent d'autan, wat windkracht 10 uit het oosten betekent (welke van de twee wisten ze blijkbaar nog niet zeker) en bakken met regen stonden ons te wachten de afgelopen dagen. Alerte orange, ook voor de Ariége!

Wat we hier hebben en ook hebben gehad is een stevig windje die alle bladeren van de treurwilg in de dakgoot geblazen heeft en die ik dus uit voorzorg schoongemaakt heb waardoor die bladeren nu op de stoep liggen waar ze vanzelf ook weer worden weggeblazen.
En een beetje regen, ja dat ook wel.

Dit alles in tegenstelling tot de rest van het zuiden, Daar is het weer behoorlijk te keer gegaan met de storm (een tornado zelfs) en de overvloedige regenval. Er zijn zelfs enkele doden gevallen als gevolg van het noodweer.
Dus, zoals gelukkig zo vaak, hier op ons plekje is het weer behoorlijk meegevallen. De weergoden zijn weer bedankt.

Maar ik heb wel gezorgd dat ik enkele knutselbezigheden in mijn werkplaatsschuurtje heb, daar sta ik lekker uit de wind en droog.
Wat het gaat worden zal later geopenbaard worden.

Boompjes.

Om de grote kaalheid, die is ontstaan na het omzagen van de jeukende rupsenden, een beetje op te vullen heb ik bij de landbouwwinkel een paar appelboompjes gekocht.

Ook natuurlijk om deze aarde een beetje bewoonbaar te houden, als je een boom omzaagt moet je dat compenseren, al was het alleen maar om de lage landen te beschermen tegen de stijgende waterspiegel door de klimaatverandering. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben, ook al wonen wij hier hoog en droog en moet er heel wat gebeuren voor dat het water tegen onze voordeur klotst.
Maar dit terzijde.

Ze zijn nog niet al te groot, die boompjes, maar daardoor ook niet al te duur en dat past me ook wel weer.
Bij de tuinwinkels kun je natuurlijk ook wel fruitboompjes kopen maar die kosten soms 80 of 90 euro per stuk, wat me toch te gortig is. Groot worden doen ze vanzelf wel, daar kun je op wachten als je geduld en tijd van leven hebt.
Dan maar een paar jaar geen schaduw voor de hangmat.

Anka staat er een beetje triest bij te kijken, zij is gisteren voor de eerste keer in aanraking geweest met de schrikdraad die om de paardenweide van de buren gespannen is. Ze was totaal van de kaart van de schok en jankte de hele buurt bij elkaar. Ik was blij erg dat ik er niet dicht bij stond toen het gebeurde, want anders zou ik er ook nog op aangekeken worden.

Het verbaasde me altijd al dat ze nog nooit eerder een opdonder gehad heeft, want als ze meent dat er wat in het weiland beweegt schiet ze altijd als een snoek onder die draad door om poolshoogte te nemen, tot nu toe zonder het aan te raken blijkbaar.

Onverwerkt verleden

Zo nu en dan steekt het de kop weer op en wordt er weer door deze of gene een beroep gedaan op mijn kennis en ervaring uit een heel ver verleden.
Zoals laatst toen iemand  graag een nieuwe boiler aangesloten wilde hebben, "tu peut le faire?". Ja hoor natuurlijk kan ik dat. Of liever gezegd, dat kon ik vroeger en met een beetje geluk kan ik dat nog steeds. En ja, ik kon het nog steeds.

Weer een ander vroeg mijn mening over het aanleggen van een waterleiding in een toekomstig restaurant. Dan geef ik die menig, zelfs al wordt die mening even later achteloos totaal in de wind geslagen. Wat maakt het uit!

Vandaag, uitgerekend op zondag, mocht ik er weer op uit om te adviseren over het aansluiten van een centrale verwarmingsketel die gestookt gaat worden met houtpellets. Dat is natuurlijk ook niet zo moeilijk als er maar een goede gebruiksaanwijzing bij zit, de principes zijn het zelfde.

Maar zo zie je maar weer dat het verleden je altijd blijft achtervolgen. In een ogenblik van onbedachtzaamheid rol je ooit in een beroep waar je nooit echt meer van af komt. Steeds maar weer wordt je er aan herinnerd.

Nieuwe wijn.

Het was weer eens zover, de nieuw gebakken wijn van de oogst 2014 moest weer geproefd worden door alle Esplassers. Alle Esplassers? Nee, lang niet allemaal, velen lieten het afweten deze keer.

En ik geef ze geen ongelijk, die beaujolais primeur was net als andere jaren niet te drinken, zo zuur.
Die moet nog een hele poos rijpen voordat het goed en lekker is.

En zoals vaker de laatste jaren mochten we nu ook weer zwijnenvlees eten, vers geschoten in onze eigen omgeving door jagers uit de buurt. Ik denk dat ze deze keer een paar bejaarde beren geschoten hebben want in tegenstelling tot voorgaande jaren, was dit vlees niet te vreten, zo taai.

En de ellende is dat als je toegeeft dat je wel eens lekkerder sanglier hebt gegeten, de mensen nog gegriefd zijn ook. Dat is niet beleefd. Ik heb nog wel eens de neiging om te zeggen wat ik van iets vind en dat valt niet altijd in goede aarde. Maar dat is niet alleen hier zo.

De foto hierboven is van vorig jaar, toen alles nog goed en lekker was.

Olifantengras.

Het olifantengras begint zijn naam eer aan te doen, het is dit jaar behoorlijk uit de kluiten gewassen en ons huis verdwijnt er al bijna achter.
Nu is dat natuurlijk wel afhankelijk van het standpunt dat je inneemt. Vanuit het huis kijken we er ruimschoots over heen. Gelukkig maar!

Om ons uitzicht te bederven zal het hoger moeten worden dan 10 meter en dat zie ik dat gras nog niet doen, olifant of niet. Het is zelfs een mooi gezicht, die zonbelichte wuivende pluimen in de straffe oostenwind.
Zo zie je maar weer, het is hier niet uitsluitend kommer en kwel.

Zaagdag.

Het moet een keer gebeuren en waarom dan niet maar direct.

Vanmorgen heb ik de stoute schoenen aangetrokken, handschoenen aan, hoed op en een jas tot bovenaan dichtgeknoopt, dit ondanks dat de zon volop schijnt en het eigenlijk korte broeken weer is. Nu hoop ik dat ik er tegen kan en niet te veel jeukschade oploop.

Vergeleken met de knoerharde acacia's die ik vorige week kort en klein heb gezaagd, is dit dennenhout een fluitje van een cent. De kettingzaag vliegt er doorheen. Dat zal het vuur ook wel doen als het hout eenmaal in de kachel ligt te branden. Maar dat is van later zorg.

Ik heb de takken met de grootst mogelijke eerbied behandeld zodat er hopelijk niet al te veel brandhaartjes in mijn onbeschermde nek terecht komen.

De 763 rupsen die toch nog tegenkwam toen de boom eenmaal ten gronde was gestort heb ik zorgzaam naar de rupsenhemel geholpen. Eén dennenboom die er nog redelijk groen uitziet staat er nog en krijgt een kans tot volgend jaar.   

Nu moeten we er over nadenken wat ik er voor in de plaats zal poten, er zal toch CO2 gecompenseerd moeten worden.
Ik verwacht dat er twee fruitbomen komen te staan, ten eerste voor de broodnodige schaduw als ik in mijn hangmat lig en ten tweede hebben we dan fruit van eigen bodem.

En het jeuken beperkt zich tot nu toe hoofdzakelijk tot de polsen die onbeschermd waren, ze zien inmiddels rood van het onbeheerste krabben over de bulten.

Levende natuur.

Wie wil er nu niet op het platteland wonen met al die levende natuur om zich heen? Is toch prachtig!
Je kunt zo geweldig genieten van al die miertjes en piertjes.
En van die muizen, konijnen en rupsen, je kunt het zo gek niet bedenken of je hebt er overlast van.

Maar dat geeft niet, zolang je tenminste een lankmoedig karakter hebt, zoals ik.

Ik heb een breed stuk plakband om de dennenboom getrokken en daar blijven de in processie trekkende rupsen voor steken, ze durven er niet over. En dat kost hun de kop, de spuitbus heeft er al vele honderden van het leven beroofd.

De komende dagen gaan de dennen tegen de vlakte, ik verheug me nu al op het kriebelende gevoel dat het zal opleveren. Maar het moet toch een keer, ze zitten vol met rupsennesten en de naalden zijn bijna allemaal afgevreten door die krengen. Ze komen er volgens mij nooit meer bovenop.

Het levert me natuurlijk wel weer een stapeltje brandhout op.

Dennenprocessierups.

De dennenprocessierups schijnt een zuidelijke neef te zijn van de noordelijker levende eikenprocessierups. En is minstens zo venijnig. Of het normaal is voor deze tijd van het jaar weet ik niet, maar momenteel kruipen ze met honderden tegelijk uit de dennenbomen die in de tuin staan.

In lange rijen kruipen ze ook tegen de muren van het huis op, op weg naar.... ja waar naar toe eigenlijk?
Maar ze zijn vervelend voor mens en dier. Gelukkig blijft Anka er nog steeds verre van want anders is het leed niet te overzien.

Vandaag ben ik aan de gang geweest met een spuitbus die bestemd is om vliegen dood te maken. Ik hoop en neem aan dat ook rupsen daar niet tegen kunnen. Ik heb wel al een mooie hoop stervende rupsen bijeen geveegd. En nu zit ik direct al weer aan mijn jeukbulten te krabben. Dat is hun wraak zeker.

En ook de dennenbomen hebben er zwaar van te lijden, er zitten bijna geen naalden meer aan. Ik denk dat ik er binnenkort brandhout van maak, dat kunnen ze daar tenminste niet meer in en is de overlast hopelijk afgelopen. Maar ook tijdens dat omzagen zal ik weer menig jeukbult oplopen, ben ik bang.

Het bomenbos.

 Zo nu en dan ga ik op pad om mijn onroerend goed te controleren dat iets verder van huis ligt.
Heb jij dat dan? Ja dat heb ik!

Bij de verkoop van maison Chicane, vier jaar geleden, hebben we twee stukken bos zelf gehouden, dat leek me nuttig om ook in de toekomst van voldoende brandhout verzekerd te zijn.
Uit één van die percelen, direct achter ons vorige huis, haal ik ieder jaar een paar karren vol brandhout op.
Uit het andere perceel heb ik nog nooit wat weggekapt, in de eerste plaats omdat het eerste bos voldoende hout bevat voor de eerstkomende jaren en in de tweede plaats omdat het nogal moeilijk te bereiken is met mijn trekkertje.

Vandaag was het mooi weer. Diny was naar haar koor en dus had ik mooi tijd om een wandeling te maken met mijn hond.

Toen ik het grote bos naderde waarvan ons perceel deel uitmaakt, zag ik al van verre dat er driftig gekapt en gezaagd was. Oei, oei, als dat maar goed komt!

Het grote bos is van één enkele eigenaar, uitgezonderd het kleine stuk van ons, ongeveer 2500 m2. Dat weet ik en dat zal de eigenaar van het omliggende bos weten, maar weten die houthakkers dat ook? Dichterbij gekomen zag ik dat die houthakkers dat ook wisten, ze hadden keurig een stuk bos van royaal 2500 m2 overeind laten staan. Op de bomen was met rode tekens de grens aangegeven.

Toen ik het afpaste door passen te nemen van ongeveer één meter, bleek dat ze een breedte hadden laten staan van ruim 30 meter, terwijl ik recht heb op 25 meter. En ook van de 100 meter diepte was niets afgeknabbeld.

Ze hebben de keizer gelaten wat des keizers is.

Croqueurs.

Croqueurs, geen idee wat het betekend maar zo noemen ze zich zelf. "Ze" zijn een groep mensen die zich ten doel hebben gesteld om producten rechtstreeks van de producent naar de consument te leiden.
Geen tussenpersonen of bedrijven die er veel geld aan overhouden en zo veel mogelijk bioproducten.
Een loffelijk streven zou ik zeggen.

Diny zegt dat ook want ze kwam met het idee om er aan mee te doen.
Maar dat is nog niet zo makkelijk, er moet eerst ingeschreven worden en er moet contributie betaald worden, 5 euro per jaar. En je moet een contract tekenen dat je daar een vol jaar aan mee gaat doen.

Gelukkig mag je wel eerst 4 weken op proef mee doen om te zien of het bevalt en om te kijken wat er in het (groente)mandje komt te liggen.
Bestellingen kun je plegen via internet: groente, fruit, honing, kaas, wijn, vis, allerlei waar is er te koop. En op woensdagavond is de bestelling af te halen op de grote parkeerplaats van Saverdun aan de voormalige N20.

We hadden ook een doos wijn besteld, maar het bleek dat je ook daarvoor nog weer apart bij de producteur ingeschreven moet staan. Dat is iets wat ik niet snappen kan, maar om het een eerste keer te proberen konden we, na betaling van 13 euro, wel een 5 literdoos meekrijgen.

We vonden alles zo ingewikkeld dat we blij waren dat er een vlaams sprekende dame uitleg kon geven.

Herfst.

Het is weer zo ver, het is herfst. Ook hier in het zogenaamde warme zuiden.

Lange tijd leek het of er geen einde aan zou komen, aan die mooie zomer, maar nu in één klap moeten trui en lange broek weer uit de zomerstalling. En de hangmat is weer gedemonteerd en veilig opgeborgen.

Ik vind het jammer.

En zelfs de houtkachel is weer ontstoken. 

Voor ons gemak heb ik enkele kruiwagens brandhout naast de voordeur opgestapeld. Zo hoeven we niet 's avonds in het donker er op uit om hout te halen uit een obscuur houthokje waar het ritselt van allerlei griezelig (on)gedierte.

Novemberwandeling.

In het nabij gelegen departement Haute Garonne is een clubje mensen actief met het uitzetten en onderhouden van wandelpaden en met het organiseren van wandelingen over die paden.
Ons was gevraagd of we niet een keer wilden meewandelen. En waarom niet, een wandelingetje op een mooie zondagmorgen is nooit weg.

We mochten kiezen uit rondjes van 9, 16, of 28 kilometer en we kozen natuurlijk......ja, je raad het al... voor de 9 kilometer. Das ongeveer 2 uur lopen en dat vinden we ver genoeg voor een bejaard echtpaar.
We stonden versteld hoeveel wandelaars ons al waren voorgegaan, de grote parkeerplaats bij de startplaats stond al bijna vol. Wandelaars, hardlopers, fietsers en paardrijders, allerlei slag volk profiteerde van de uitgezette route en het mooie weer.

Voor ons, heuvelbewoners, was het een verademing dat de route ons door het vlakke land leidde, het dal van de Ariége. We hoefden nog geen halve meter te klimmen of te dalen, al lopend langs de uitgestrekte landbouwgronden die net geploegd waren, waardoor we door een bruin herfslandschap liepen.

Na de verwachtte twee loopuren waren we weer terug bij het uitgangspunt waar de organisatoren ons volgens franse gewoonte opwachtten met het aperitief.

En dat niet alleen, na dat aperitief volgde nog een lekkere en voedzame maaltijd die ons en een vijftigtal anderen, in een oude maar netjes aangeveegde boerenschuur, werd geserveerd.
Ja, die fransen hier in het zuiden weten wel wat genieten en ontstressen is, daar kunnen wij nog een hoop van leren!

Aan de andere kant moeten we ons ook wel eens verbazen over de overgeorganiseerdheid van de zaken hier. Bij de routebeschrijving was een regelement bijgevoegd met zaken waar iedere deelnemer zich moet houden. Niets mis mee, natuurlijk. Maar één ding trof ons: kinderen tot 15 jaar moeten vergezeld zijn van een volwassene en minderjarigen tussen de 15 en 18 mogen meelopen, mits ze een briefje hebben met de handtekening van hun ouders. 
Dat vonden wij hilarisch.