Zo nu en dan ga ik op pad om mijn onroerend goed te controleren dat iets verder van huis ligt.
Heb jij dat dan? Ja dat heb ik!
Bij de verkoop van maison Chicane, vier jaar geleden, hebben we twee stukken bos zelf gehouden, dat leek me nuttig om ook in de toekomst van voldoende brandhout verzekerd te zijn.
Uit één van die percelen, direct achter ons vorige huis, haal ik ieder jaar een paar karren vol brandhout op.
Uit het andere perceel heb ik nog nooit wat weggekapt, in de eerste plaats omdat het eerste bos voldoende hout bevat voor de eerstkomende jaren en in de tweede plaats omdat het nogal moeilijk te bereiken is met mijn trekkertje.
Vandaag was het mooi weer. Diny was naar haar koor en dus had ik mooi tijd om een wandeling te maken met mijn hond.
Toen ik het grote bos naderde waarvan ons perceel deel uitmaakt, zag ik al van verre dat er driftig gekapt en gezaagd was. Oei, oei, als dat maar goed komt!
Het grote bos is van één enkele eigenaar, uitgezonderd het kleine stuk van ons, ongeveer 2500 m2. Dat weet ik en dat zal de eigenaar van het omliggende bos weten, maar weten die houthakkers dat ook? Dichterbij gekomen zag ik dat die houthakkers dat ook wisten, ze hadden keurig een stuk bos van royaal 2500 m2 overeind laten staan. Op de bomen was met rode tekens de grens aangegeven.
Toen ik het afpaste door passen te nemen van ongeveer één meter, bleek dat ze een breedte hadden laten staan van ruim 30 meter, terwijl ik recht heb op 25 meter. En ook van de 100 meter diepte was niets afgeknabbeld.
Ze hebben de keizer gelaten wat des keizers is.