Hou je veilig.

Hou je veilig, vooral morgenavond. Dat wil ik even iedereen mee geven, want je weet nooit waar het goed voor is. Ik wens alles en iedereen een goed uiteinde toe met veel oliebollen en weinig vuurwerk.

Mij zat het even weer eens niet mee, vandaag. Ik dacht nog mooi even als dakdekker bezig te gaan met mijn molentje en dan doet in één keer mijn schuurmachientje het niet meer. MERDE!!

Aangezien dat ik niet zo weggooierig ben, heb ik dat ding maar eens open geschroefd en zag dat er een stroomdraadje doorgesleten was. Dat was simpel te repareren met behulp van een soldeerboutje.
Bij het weederom in elkander zetten van het apparaat hield ik 3 schroefjes over. Ik heb geen idee waar die zouden moeten zitten.
Blijkbaar zijn die overbodig want het draait allemaal weer als een lier.





Verder hebben Anka en ik deze week kennis gemaakt met Boef, het jonge hondje van Ruud en Ena.

Terneergeslagen

Je maakt je op een mistige zaterdagmorgen een beetje kwaad, zwaait wat heen en weer met een kettingzaag en voor je het weet liggen alle takken daar waar ze horen te liggen: op de grond.

Ik heb al mijn vrees overwonnen en heb al staande boven aan de ladder met de kleine en lichte accuzaag de takken gekortwiekt. Eén hand aan de zaag en één hand om mezelf goed vast te houden. Veiliger kon ik het niet maken.
De mooie stokzaag bleek op grotere hoogte toch een beetje zwaar en onhandig te zijn.

Ten aanval!

Goed gereedschap ..... Je kent die uitdrukking wel.

Ik heb zelf het één en ander en wat ik dan toch nog te kort kom ga ik lenen bij vriendje Peet.

Peet heeft nog véééél meer gereedschap als/dan ik en hij is niet te beroerd om dat te beschikking te stellen aan de hulpbehoevenden en de nooddruftigen. Aan mij dus.

Momenteel heb ik zijn kettingzaag op lange steel, een elektrisch lasapparaat en de takkenversnipperaar onder mijn hoede.

Die lange steel zaag komt van pas als de te snoeien takken zo hoog zitten dat ik er niet meer bij durf te klimmen. Want de jeugdige overmoed van hoog op de lange ladder staan te werken is er een beetje af.

Knot.

Knotterig, dat is het woord dat ik zocht. Ik ben weer eens behoorlijk knotterig bezig.

In mijn zoektocht naar brandhout van eigen terrein zag ik dat de wilg, of le saule zoals hij hier genoemd wordt, ook wel weer aan een knotbeurt toe was. En wat je dan overhoudt is een knotwilg en een hoop brandhout wat eigenlijk niet zo heel veel verbrandingswaarde heeft.
Eikenhout is natuurlijk beter, maar daarvoor moet ik naar het bos. Dat gaat hopelijk ook nog wel gebeuren, deze winter..

Knotwilgen staan graag aan de rand van sloten of beken, maar hier op dit droge stuk grond doet hij het ook redelijk.

Hoewel je wilgen niet in de buurt van rioleringen moet hebben, zoals ik helaas gemerkt heb. De wortels zoeken alle kieren en gaten op om maar bij het water te komen. Met alle verstoppingen van dien. Maar dit terzijde.

Ik heb eerste de lage takken gezaagd waar ik makkelijk bij kan. Om de andere takken te snoeien moet ik wel een stuk hoger klimmen op de ladder. En dat vind ik steeds minder leuk.
En misschien is het verstandig om voor alle zekerheid eerst de camper een beetje te verplaatsen.

Ruimte.

Nee, geen ruimte, maar wel ruimte gebrek. Dat had ik in mijn werkplaatsje, een miezerig blokhutje van 3 bij 3 meter. Nu de wipwatermolen zijn vorm krijgt wordt het een beetje krap.
Ik speelde met de gedachte om het naastliggende houtopslaghok er bij aan te betrekken, maar dan heb ik dus daar geen houtopslag meer. Ook zonde.

Maar in de werkplaats stond ook een oud bergmeubel dat als bergruimte  diende. Het mooie bergmeubel dat we een halve eeuwigheid geleden gekocht hebben voor ons trouwen. En dus al een poos geleden afgedankt werd wegens niet mooi genoeg meer.
Door het atelier, zoals het hier zo mooi genoemd wordt, enigszins op te kuisen en dat oude bergmeubel te halveren heb ik toch aardig wat vloerruimte gewonnen. Door enkele keukenkastjes, die ik nog had, op te hangen heb ik toch nog weer de nodige bergruimte gecreëerd.

Och ja, een mens moet toch wat om de tijd nuttig door te komen.

Houthakwerk.

Het is allemaal hout wat de klok slaat momenteel. Erg druk geweest met het opschonen van het kippenhoekje, wat uiteindelijk maar een miezerige anderhalve kubieke meter brandhout opleverde.
Het bijna leeg gestookte brandhout hok is hiermee nog voor geen 20 procent gevuld.
Daar moet nog meer bij, deze winter.

En over brandhout gesproken, het werd ook weer hoog tijd om een fruitkistje te slachten.
Dat moet wel gebeuren, want betere aanmaakhoutjes zijn er niet te vinden. En die hebben we toch wel iedere dag maar weer nodig.

Ik durf het bijna niet op te schrijven want voor je het weet heb ik een aanklacht aan de broek van het FKBF, het fruitkistjesbeschermingsfront wegens het onverdoofd slopen van een beschermd en uniek exemplaar. Het is wel halal, natuurlijk. Dat scheelt.
Hoewel, uniek; in de supermarkt waar ze gratis af te halen zijn, liggen er nog veel meer. Ze zijn nog lang niet zeldzaam in deze streken.



En de molen? Met de molen gaat het goed. De wieken zijn ook al weer bijna klaar.

Op leven en dood.

De jaarlijkse strijd tegen de migratie van ongewenste indringers is weer begonnen. Muizen negeren alle gestelde grenzen en komen massaal zonder toestemming ons huis binnen sluipen. Het is 's nachts een geknaag en gerommel van jewelste en ze vreten zich dwars door de isolatie en de gipsplaten heen de klerekasten binnen. En daar zijn we niet blij mee.

Vandaar dat alle middelen weer uit de kast worden gehaald om de overlast te bestrijden. Een strijd op leven en dood. De dood van de muizen, wel te verstaan.

Het is niet diervriendelijk, geef ik onmiddellijk toe. Maar als ze uit ons huis weg blijven, doe ik niet moeilijk. Er zitten een paar muizen in mijn werkplaats, er zitten muizen in het kippenhok mee te vreten met de kippen. Prima, van mij zullen ze geen last hebben.

MAAR NIET IN HUIS !!!!

Zo zie je maar dat het leven van een pensionado in Zuid-Frankrijk niet altijd even makkelijk is.

Om dit verhaaltje toch positief af te sluiten zie je hier naast een foto van een molenwiek in wording. Ik heb alles wat maar knijpen kan gebruikt om de latjes aan elkaar te lijmen. Het moet klaar zijn voordat de wekelijkse wasdag begint, anders zitten we dan weer zonder wasknijpers.

Van dik hout...

...zaagt men planken. Of, zoals ik heb gedaan, brandhout.

Van minder dik hout zaag ik ook brandhout, maar dan minder dik. Met een geïmproviseerde zaagtafel gaat dat ook nog eens zonder veel moeite. Dat is ook belangrijk.
En van de resterende dunne takjes die zelfs te dun zijn om te versnipperen, maak ik brandhout waar ik direct een vreugdevuur mee ontsteek.

Het najaar/winterweer is zo geweldig mooi dat ik met de grootste plezier in mijn tuin aan het werk ben.
Het leven van een pensionado in Zuid-Frankrijk is verrukkelijk, toch?

Schepper.

De schepper heeft een scheprad geschapen..
Het waterwiel is nu in principe gereed. Jazeker, er moet  nog wel wat gebeuren, ik moet nog zien hoe ik het stevig aan de as vast maak en het moet nog dik in de carboleum gezet worden om te voorkomen dat het al water scheppend te snel weg rot.
Want water scheppen zal hij, ooit! Hoe dan ook.

Wat de volgende fase is? Nu zijn de wieken aan de beurt. Ook dat vergt weer een behoorlijke studie vooraf. Hoe lang, hoe breed en zelfs hoe dik moet het allemaal worden?
Allemaal vragen die opgelost moeten zijn voordat er gezaagd kan worden.






Op het bijgaande filmpje is te zien dat dat de overbrengingsconstructie, met het nodige gerammel van de kamwielen, ook echt lijkt te werken. De handmatige aandrijving ontbeert enige regelmaat, maar een kniesoor die daar op let.

Snipperdag en WWW

Vanmorgen ben ik, met stralend zonnig weer, weer druk aan het zagen geweest in het kippenbosje. Daardoor werd de stapel brandhout en helaas ook de stapel losse takken steeds groter en om daar wat aan te doen heb ik daarna maar een snippermiddag genomen.

Dat klinkt ontspannend een snippermidaag en dat was het in mijn herinnering ook, maar echt, dat is hard werken wanneer je die snippermiddag doorbrengt achter die snippermachine.
Maar toen ik eenmaal de smaak te pakken en het kunstje door had ging het toch nog wel gesmeerd.
De stapel takken wordt snel minder en de hoeveelheid snippers steeds groter.
Mooi toch?

Zelfs was er aan het einde van de middag nog even tijd voor de WWW, de WaterWiel Werkzaamheden. De basis is gelegd.
Ook daar zit weer een hoop werk aan vast, maar het geeft gelukkig wel wel veel minder rugpijn als dat brandhout gedoe.

Voortgang

Je kent wel het gedicht van die boer die, wat er ook gebeurde, maar voort bleef ploegen. Nou, het zelfde geldt voor Dick (ik) de molenbouwer, ook die weet van geen ophouden.

Nu is zelfs ook al de overbrenging van de verticale centrale as naar de schepwielas klaar.
En vervolgens komt het probleem van het grote waterscheprad om de hoek kijken. Hoe moet dat nu weer gemaakt worden?

Ik denk dat het zo iets wordt.

Gedicht.

Gaddegad

wat 'n blad

en 't is ook nog nat

gaddegad

d'r is ook altied wat

Dat komt zo maar bij me op wanneer ik op deze miezerige zondagmorgen mistroostig uit het raam sta te staren!

Maar dan gisteren, een stralende zon, een berg takken en het snipperapparaatje van Peet.

Die berg takken moet daar weg, hoe dan ook. Ik kan kiezen tussen verbranden, opstapelen ergens in een verloren hoekje of versnipperen.

Versnipperen leek me het beste, hoewel mijn eerste pogingen me niet mee vielen. De mooie rechte takken willen er wel makkelijk door, maar zodra er een heleboel zijtakjes aan zitten die er door gewrongen moeten worden begint het weer op echt werken te lijken.
En daar ben ik inmiddels te oud voor geworden.
Hoe nu verder?

Biobos.

Brandhout uit eigen tuin, beter kun je het niet krijgen. Ook niet goedkoper, want de transportkosten zijn minimaal zo niet nihil.
Het kost alleen wel weer de nodige zweetdruppels. Maar dat is niet in geld uit te drukken.

Onbespoten bomen die op natuurlijke wijze zijn bemest door de scharrelkippen die in dat bosje al poepend een veilig heenkomen vinden tegen de vijanden uit de lucht.
Dat wordt lekker en gezond stoken, volgende winter. Want het moet natuurlijk wel minstens een jaar drogen voordat het verbrand mag worden. Anders wordt er weer gemopperd over teveel fijnstof uitstoot.

Het wordt wel een behoorlijke kaalslag, zo te zien. De buren worden zo wel weer duidelijker zichtbaar.
Maar dat is binnen de kortste keren weer dichtgegroeid, mag ik hopen.

Natuurlijk

Wat is er natuurlijker dan eten uit eigen tuin. 

Het is herfst en dan barsten de paddenstoelen weer uit de grond. Vreemd genoeg op een plek waar ik ze nog niet eerder gezien heb. Ze staan nu in het grasveld richting kippenhok. 

Paddenstoelen zijn erg lekker, beweert men. Vooral over een gebakken ei.

Maar ja, hoe kom ik er achter of ze eetbaar zijn of niet. Of ze soms mogelijk zelfs dodelijk vergif bevatten. In beide gevallen kunnen ze nuttig zijn, nu als ik honger heb en ooit, later, veel later, misschien als ik er zat van ben.

Het zou de puntmutswasplaat kunnen zijn, in Nederland zelfs een zeldzame grasland paddenstoel. 

Hier dus niet!

Snoepers.

De natuurwezens genieten, net als ik, van het mieters mooie weer. Het klimaat kan er weer wat van.

Ook de gruwelijk grote frelons, in het Nederlands "hoornaar" genoemd, gaan in grote getale druk te keer in de klimop. Daar valt blijkbaar lekker veel te snoepen voor die knuffeldierjes.

Als ik het goed gezien heb dan zijn dit hoofdzakelijk de Aziatische exemplaren die hier eigenlijk niet welkom zijn. We hebben genoeg te stellen met onze eigen frelons, geloof ik

.
Om even te laten zien waar die draaiwerkzaamheden van gisteren voor dienden, plaats ik deze foto.
De bewerkte as zit, voorzien kogellagers en kamwiel, op de plek die daarvoor bestemd is.

Jong geleerd........

.....oud gedaan. Het zal zo'n 60 jaar geleden zijn dat ik voor het eerst achter een draaibank stond. Dat was op de aloude ambachtsschool die toen al technische school genoemd mocht worden. Ik had in die tijd nog een hoop te leren.

Niet dat ik in de loop van de jaren veel met die draaibank kennis heb gedaan, (het lot voerde me een andere richting op) maar het blijkt toch dat opgedane ervaringen nog lang in het geheugen blijven hangen.
Ik mocht de misschien ook wel 60 jaar oude machine van Wilco gebruiken om enige draai werkzaamheden uit te voeren voor mijn in aanbouw zijnde molentje.

De wiekenas wordt gemaakt van een stuk eikenhout, welke aan beide kanten voorzien moet worden van een kogellager om het geheel soepel te laten draaien.
Het is dan wel geen hoogwaardig stukje draai werk, maar goed genoeg om mijzelf tevreden te stellen.

En daar gaat het om.!

Commémoration.

Commémoration, een woord die je een paar keer voor je zelf moet herhalen voordat je het snel uit kunt spreken. Maar daar gaat het nu even niet om.

Diny mocht vandaag met haar koortje meedoen in Auterive met de herdenking van het feit dat 100 jaar geleden de eerste wereldoorlog eindelijk was afgelopen. De vier ellendige jaren van bloed, zweet en tranen waren eindelijk achter de rug en men kon zich opmaken voor de volgende oorlog die spoedig zou volgen.
Maar dat is kennis achteraf.
.
Eerst was er onder grote belangstelling de kranslegging bij het monument voor de gesneuvelden van 14-18, 40-45 en de diverse afrikaoorlogen.
Daarna ging het weer in optocht naar het nabijgelegen gemeentehuis, alwaar ons enkele toespraken werden toegesproken en de bovenstaande herdenkingsplaquette werd onthuld.
Daarna was het tijd voor muziek en zang.
Kortom: het was een eerzame herdenking.

Kamrad.

Het bovenwiel in wording wordt kritisch geïnspecteerd door de opzichter die de hele bouw in de gaten houdt. Zelfs in de bovenste hoeken van de bovenbouw is hij te vinden.
Een figuur met baard, pet en de handen in de zakken. Zeg niet dat dit jullie bekend voorkomt!

Om zo een bovenwiel met 32 tanden te maken vergt nog heel wat rekenwerk. De steek van de tanden is 16 millimeter, dus 32 x 16 geeft een omtrek van 51.2 cm. En als je dat dan weer deelt door het beroemde getal pi 3.14 kom je uit op 16.3 centimeter, wat dan weer de diameter van de tandencirkel is. En daar dan weer de helft van om de passer in te stellen.
Maar dankzij mijn wiskundeleraren op de aloude ambachtsschool van heel lang geleden kan ik deze rekensom nog steeds maken.

Voor de assen heb ik bij Amazon enkele kogellagers besteld op 4 november. Ik krijg dan dezelfde dag bericht dat ze zijn verzonden en dat ze geleverd gaan worden op vrijdag 30 november!!!!! Ik denk dat ze per trekschuit en postkoets aangeleverd gaan worden.
We leven in een snelle tijd, tegenwoordig.

Natuurlijk mus.

"Zelfs vindt de mus een huis, oh heer". De psalmdichter zei het heel lang geleden al en hij had gelijk, wat mij betreft.

Kijk maar naar de bessenrijke bosschages rondom mijn kippentuin. Ik meen te weten dat daar zich wel 100 mussen verborgen houden om veilig de nacht door te brengen.
"Och kom, overdrijf je niet een beetje met je 100 mussen?" Jazeker, wel 100 mussen! Niet dat ik ze stuk voor stuk geteld heb, natuurlijk.

Als ik daar 's morgens vroeg (nou ja voor mijn doen dan) kom om de kippen te voeren en hun hok open te zetten, komen die mussen in grote golven, al kwetterend, te voorschijn vliegen.
Want ze eten natuurlijk allemaal mee van het voer dat ik rondstrooi voor de kippen. Ze pikken letterlijk een graantje mee.
Nou ja, ze doen maar. Zo voeg ik ook nog iets toe aan het welzijn van de natuur!
Aan mij zal het niet liggen.

Wisselend.

De foto hierboven en de foto hiernaast zijn vandaag en gisteren op dezelfde tijd genomen. Het laat het uitzicht zien aan de andere kant van de weg richting kasteeloverblijfsel.
En het laat vooral zien dat het weer iedere dag weer anders is.
De foto van gisteren heb ik genomen omdat ik een rare wolkenlucht zag, die bestond uit een paar vreemde rechte strepen. Ik vroeg me af hoe dat kwam. Maar het komt op het plaatje niet helemaal uit de verf, zie ik













Maar om het verder niet over het steeds maar weer veranderende weer en/of klimaat te hebben: Mijn toekomstige wipwatermolen krijgt langzaam enige vorm.
Maar denk niet dat het allemaal makkelijk is. Ik probeer hier het grote bovenkamwiel te berekenen en uit te tekenen.
Het moet allemaal kloppen met de hartafstanden van de kammen, anders grijpt het niet goed in elkaar en loopt alles vast.
En dat kunnen we niet hebben!

Kunstig.

Ik vind zelf dat ik zo nu en dan wel eens leuke dingen maak, maar daarmee ben ik niet de enige in de familie.
Mijn broer Jan die kan er ook wat van. Deze aquarel van het kasteel Slangenburg, die we samen met nog een ander schilderij meekregen, mag ook gezien worden.
Ikzelf heb ook wel eens geprobeerd iets kunstzinnigs te doen met waterverf, maar met die resultaten zal ik dit blog niet gaan vervuilen. Beter van niet.

En verder ben ik natuurlijk tussen alle andere drukke werkzaamheden door ijverig bezig om een soort van wipwatermolen in elkaar te knutselen. Het begin van een onderstel is in de maak.
Ook bij dit project geldt weer dat er behoorlijk diep moet worden nagedacht hoe ik een en ander in elkaar moet zetten. Rechte en haakse hoeken is makkelijk te doen, maar bij dit onderstel is alles schots en scheef. Dat vergt denkwerk, rekenwerk en tekenwerk. En handwerk natuurlijk.
Ga er maar aan staan, dus !

Herfst.

"Herfst, herfst, wat heb je te koop?
1000 kilo bladeren op een hoop."
Zo klinken de eerste regels van een kleuterschoolliedje van lang geleden, waar Marcel ooit al zingend mee thuis kwam.

Nu is 1000 kilo blad wel heel erg veel, maar ook met minder  heb je al veel werk. Maar dat geeft niet, blad harken in de dichte mist heeft ook wel wat. In ieder geval is het dan doodstil. Op een enkel hanengekraai na.
Over hanen gesproken, de kippen doen ook nog steeds erg hun best. Ze blijven maar eitjes leggen ook al korten de dagen veel te snel.
Eén kip neemt het woord eitje een beetje te serieus, die vond het formaat duivenei blijkbaar meer dan genoeg. Ik ben het daar niet mee eens.

Waar ik het wel mee eens was, is de rekening die ik kreeg van de tandarts nadat hij bijna een uur lang bezig was geweest om een kapotte kies te repareren. Ik mocht daarvoor de lieve som betalen van 48 euro. Ik heb de indruk dat dit niet geweldig duur was. Of toch wel?
In elk geval een stuk goedkoper dan de kroon die hij me eerst wilde aansmeren. Want daar wil de zorgverzekering maar een minimaal bedrag aan bijdragen.