Gloeiende, gloeiende………

Laatst kochten wij een nieuwe portabele telefoon, een prachtige Samsung. Je kunt er mee foto’s maken, video’s, internetten, mailen, radio luisteren, en oh ja, ook met telefoneren.
Een mooi ding, een rib uit ons lijf.

Ik schrijf, je kunt er van alles mee, maar dat is niet waar.
Je kon er van alles mee is beter omschreven.

Want blijkbaar gaan een nieuwe telefoon en een jonge hond niet samen. Ze verdragen elkaar niet en de jonge hond heeft gewonnen.
Ik had dat ding bij me liggen in het appartement waar ik druk aan het tegelen ben, want je weet maar nooit of er iemand belt, dat kan zo maar gebeuren. En daar moet Anka hem stiekem weg gepikt hebben.

Ik was hem nog niet eens kwijt maar ik vond hem in het gras terug in een minder goede staat.

We zijn er nog niet uit wie we het eerst in de vuilnisbak zullen gooien, de telefoon of die rothond. Voorlopig krijgt zij het allergoedkoopste hondenvoer dat ik kan vinden, de kosten moeten er uit. En dat smaakt vreselijk smerig, dat zal ze leren.

Repas Espagnol.

Vanavond heeft Diny haar jaarlijkse "gezellige avond" met haar koor.
Eén keer per jaar mag dat gebeuren. Eten, drinken, dansen, een beetje poëzie dit keer, kortom het beloofd erg leuk te worden.

Om het niet te duur te maken neemt iedereen wat eten of drinken mee. In Engelstalige landen noemen ze dat eten op z’n Hollands geloof ik, maar hier komen de Spanjaarden er bekaaid mee weg.

Diny heeft haar best gedaan op een schotel met huzarensalade, een slaatje zoals we dat vroeger noemden. Het schijnt hier onbekend te zijn want ze begrepen niet wat ze bedoelde toen ze zei wat haar aandeel zou worden. Ze zullen er van opkijken hoe lekker dat is.

Maar het mooie van alles is, ik mag nooit mee.

Het hagelt.

Ja zeker, in dit geval grote korrels Venz.

De mensen zijn echt met mij begaan. Na mijn beschrijving van de noodtoestand die was opgetreden na het leegschudden van mijn laatste doos hagelslag, heb ik verscheidene reacties gehad.

Een paar verwijzingen naar websites voor oer-Hollandse producten waar ik een nieuwe voorraad zou kunnen bestellen,
een aanbieding van aardige mensen in de buurt om hun laatste doos hagelslag te komen halen,
aanbiedingen uit Nederland om een doos op te sturen
en als klap op de vuurpijl zat er vandaag bij de post een pakje met daarin een hele doos echte Venz pure hagelslag. Ineke bedankt.

Ik kan er weer even tegen, het leven lacht me weer toe.

Voortgang.

Zeker gaan we door. Volgens sommigen leek het er op of de verbouwing op een laag pitje staat.
Maar dat is zeker niet het geval.

Ik heb gisteren bij mr Bricolage een aantal vloer-en wandtegels gekocht. Het is bijna zover dat die geplakt moeten worden.
Maar eerst moeten de gipsplaten een beet fatsoenlijk en verfklaar worden gemaakt.

De gaatjes van de schroeven moeten dicht, de naden en de hoeken moeten versterkt en aangesmeerd worden. En natuurlijk ook weer vlak geschuurd.
En dat is weer werk waar je pijn in de schouders van krijgt omdat je veel boven je hoofd werkt.
Ik ben blij dat we maar een klein appartementje nodig hebben. Je zal maar 4 complete gites moeten maken, wat een klus.

En tussendoor, voor de afwisseling, pak ik de snoeischaar om van een bomenhaag de overhangende takken bij te knippen.
Dat wordt straks weer een groot vreugdevuur.

Volkstelling.

En het geschiede in die dagen dat er een bevel uitging vanwege keizer Sarkozy dat het gehele land moest worden ingeschreven.
Ook wij trokken op van de Ariége naar het land………………………

Nee, gelukkig hoeven wij onze ezel niet te zadelen om ons te laten tellen. De juffrouw van het gemeentehuis kwam de formulieren hoogst persoonlijk aan huis brengen.

Dit is al de tweede keer dat wij ons moeten laten volksstellen, we menen ons te kunnen herinneren dat toen we net hier woonden het ook al eens moest gebeuren.

Want het moet, het is zelfs verplicht om er aan mee te doen volgens een aankondigingsbrief die we al eerder kregen. En dan krijg ik meteen de rare nijging om het juist niet te doen. Maar wat heb je aan gezeur, dus zullen we de formulieren wel braaf invullen en terugbrengen naar diezelfde juffrouw.

Ik ben wel benieuwd of alle inwoners van dit franse land net zo braaf zijn als wij. Ik heb het idee dat bepaalde inwoners van bepaalde wijken in bepaalde grote steden hun middelvinger opsteken als daar juffrouwtjes van gemeentehuizen aan de deuren komt.

De hoofdzaak van de vragen gaat over het huis, ben je eigenaar, hoe stook je, hoe groot is het, en dergelijke. Verder schijnt het belangrijk te zijn of je werkt en wat je dan doet.

De man die met vuur speelde.

Wat is het weer mooi buiten, laten we die gure zaterdag maar gauw vergeten.
Echt weer om buiten te rommelen, om hout te snoeien en een vuurtje te stoken.

Op de scheiding van onze grond met dat van de buren staan oude verrotte palen met vervallen gaas. Dat moet ooit ook nog anders worden maar niet nu.

Maar daar doorheen groeit lang gras van jaren her. Lang en droog. Daar is niet te maaien, maar het lange gras is nu net goed droog genoeg om te verbranden. Dus de fik er in!

En voor wie nog belangstelling heeft voor een paar lieve geiten, moet snel hier kijken.

Het kan vriezen en het kan dooien.

Nu blijft het nog steeds vriezen, zelfs overdag is het onder 0. Maar wat een verschil met gisteren, vandaag schijnt de zon en alles lijkt en is meteen ook veel anders.
Echt tijd voor een frisse wandeling, vindt ook Diny. Jas aan, das om, muts op, zo gekleed moet het toch te doen zijn. En dan is het achter de wind en in de zon al gauw te warm voor dat winterspul.

Ik heb intussen enkele sluipdoor paden gevonden waar we mooi kunnen struinen. Door weilanden, langs bosranden en zelfs over een stukje geploegd bouwland leidt de tocht.

Anka ontdekte in de verte een paar vluchtende reeën waar ze hoognodig achteraan moest rennen en toonde zich een perfect luisterende hond.
Eén fluitje en ze kwam meteen terug rennen. Dat waren we vroeger wel anders gewend.
Dit is wel zo prettig moet ik zeggen.

Tis treurig.

Ja, dat is het. Na die mooie zonnige dagen die we gehad hebben is het nu weer koud en guur. Zo koud dat ik geen zin heb om me naar buiten te begeven voor de broodnodige klussen. De hele planning raakt in de war door onvoorzien onwerkbaar weer.

Alleen om brandhout uit de berging te halen steek ik mijn neus buiten de deur. En natuurlijk om het drinkwater van de dieren te ontdooien. Dat zijn plichten die doorgaan, weer of geen weer.

En dat allemaal was nog wel te verdragen, ware het niet dat ik door mijn voorraad hagelslag heen ben. Ik heb mijn hele leven ontbeten met Venz pure chocoladehagelslag op mijn brood. En nu is het op en hier niet te koop.

Hoe moet dat nu verder?

Fazant.

“Oh, kom eens gauw kijken. Anka heeft de bruine kip vermoord.”
Die kreet hoorde ik vanmorgen al voor 9 uur. Het is niet fijn om zo te moeten ontwaken.

Diny, die altijd voor dag en dauw opstaat, riep me uit bed om te komen kijken wat Anka deze keer had uitgevreten.

Bij de voordeur, waar ook haar nachthok staat lag een lijk met bruine veren. Maar bij nader onderzoek zag ik dat het in geen geval veren van één van onze kippen waren. Dat kon ook eigenlijk niet want die zitten ’s nachts altijd opgesloten in hun ren.

Aan de mooie kop te zien was het een bosfazant die het loodje gelegd en nu is het de vraag hoe dat zo komt.
Is Anka vannacht op strooptocht geweest, terwijl wij menen dat ze lekker in haar hok ligt te slapen?
Heeft ze een levende fazant kunnen verrassen en heeft zij hem de strot doorgebeten?
Heeft ze een dode fazant gevonden en hem voor haar baas meegebracht?

We zullen het nooit weten.

Als ik zeker wist dat Anka hem had gedood, dan was hij de pan in gegaan. Maar nu ligt hij ergens onder de grond en hebben alleen de wormen er wat aan.
Zonde.

Siësta.

Ach, ik kan natuurlijk wel weer schrijven wat we vandaag allemaal voor leuke, interessante en grootse dingen hebben gedaan.
Maar laten we het deze keer simpel houden.

De foto spreekt voor zich zelf.
Ik word zoals gewoonlijk wel weer trouw bewaakt door mijn hond.
Het valt niet mee om een foto te nemen zonder dat dit mormel er bij op staat.

Visite.

We hebben op deze mooie zondagmiddag een bezoek gebracht aan PP en Mitzi

Ze zijn bezig om een oude loods om te toveren in enkele vakantiegîtes.
En omdat ik in het klein eigenlijk het zelfde doe, vond ik het nodig om de zaak daar eens te bespioneren om enkele goede ideeën op te doen.

Bijvoorbeeld, hoe maak je een inloopdouche of hoe werk je het beste een ruwe muur af.
Alles wat een andere reeds gedaan heeft hoef ik zelf niet meer uit te denken.
Da’s makkelijk.

Maar de meeste tijd hebben we besteed aan kletsen en wijn drinken.
Ook nuttig

We maken wat mee.

Diny heeft tekenles, zoals bekend zal zijn. En om in Saint Martin d’Oydes, zoals dat dorpje heet waar die tekenles gegeven wordt, mee te mogen doen aan dit soort cursussen moet je lid worden van de foyer rural. De gemeentelijke club die activiteiten organiseert.
En die foyer rural had zaterdagavond hun jaarvergadering waar Diny dus ook voor was uitgenodigd. Met na afloop een gezamenlijke maaltijd. En de echtgenoten mocht ook meekomen. Kosten: gratis voor de leden, 15 euro voor de aanhang

Dus dachten we toen die uitnodiging kwam: laten we eens gek doen en ons aanmelden. Dan ontmoet je weer eens andere mensen.

Dus wij er gisteravond om 8 uur naar toe. Toen we binnenkwamen was de vergadering al in volle gang. “Hé, er staat toch duidelijk 8 uur op de uitnodiging”. “Ach dat kan zijn”, verklaarde desgevraagd de voorzitter wat later. Op sommige uitnodigingen stond 8 uur terwijl dat toch echt 7 uur had moeten zijn.
Niet erg, wij komen toch voor het eten, die vergadering kan ons gestolen worden.

Na de vergadering kwam de tekenleraar op ons af, Diny had tot nu toe nog niet haar bijdrage van 15 euro betaald, dat kon nu gelijk voldaan worden. En ik wilde toen ook meteen maar mijn kosten aan die maaltijd betalen.
Maar dat kon slimmer opgelost worden: als een volgend lid van een gezin ook lid wordt van de foyer rural kost dat maar 10 euro. En dan is het eten weer gratis.
Tel uit je winst van 5 euro!

Nog een vermeldenswaardige bijzonderheid is het volgende. Er waren ongeveer 14 volwassenen aanwezig en een aantal kinderen. Van die volwassenen waren er 9 buitenlander, 4 nederlanders, 2 belgen, 1 duitser en 2 engelsen. De fransen waren dus ver in de minderheid.
We hebben trouwens toch al het idee dat het dorp drijft op de activiteiten van die buitenlanders, de voorzitter is een belg, de tekenleraar die ook in het bestuur zit is die duitser en madame le maire is ook oorspronkelijk belgisch.

Maar verder was alles prima, het eten was goed en overdadig, de mensen vriendelijk en de zaal niet erg gezellig.

Deadline.

Daar kreeg ik natuurlijk wel commentaar op. Wat deadline stellen, hoezo stres. Wat doe je je zelf aan.
Als hij een Groninger was geweest zou hij gezegd kunnen hebben: joe konn wal nait wies wez’n. En gelijk had hij.

Dus geen deadline gehaald vandaag, zelfs de poging daartoe was niet serieus. Wel zijn de beide raamgaten nu klaar om de ramen te ontvangen maar dat wordt wel maandag voor dat zo ver is.

Dus heb ik, terwijl Diny weer eens een zaterdagmiddag naar haar koortje was, een lange wandeling gemaakt en de krant gelezen. Voor het huis, in de zon. In gezelschap van hond en kat.

Zelfs de geitenbok kwam nog even om de hoek kijken maar dat is toch niet echt de bedoeling. De stroom moet weer op de afrastering.

Er zij licht.

Niet alleen moeten er plafonds getimmerd worden, ook moeten er 2 grote gaten gehakt worden in de buitenmuur.
En die grote gaten moeten ook nog weer dicht gemaakt worden.

Niet weer met stenen natuurlijk, maar met glas.
Volgens Diny willen gasten niet alleen slapen in die slaapkamer, ze willen ook wel eens naar buiten kunnen kijken. ’s Morgens bij het wakker worden bijvoorbeeld, om te zien of het weer mooi genoeg is om het bed uit te komen.

En ook natuurlijk om het wat lichter te maken in die vertrekken.

En dus heb ik vanmorgen bij een grote brico marché in Pamiers de nodige inkopen gedaan, onder andere heb ik daar 2 kunststof ramen gekocht.
En die ramen wil ik er voor het weekeinde in hebben zitten.

Soms moet je jezelf eens een deadline stellen, anders wordt het allemaal wat al te gemakkelijk. Een beetje stres schijnt goed te zijn voor een mens.

Maar ik had hulp, terwijl ik de boel aan het aftekenen was, reed Diny naar Wilco om een grote diamantslijper te lenen. Met zo’n ding slijp je bijna in 2 keer door de muur.
Bijna, een beetje hakwerk blijft er nog over

Toch maar weer verder.

Weer of geen weer, griep of geen griep, de plicht roept.
Er moet toch weer wat gebeuren, anders gebeurt er niks. Iets van die strekking.

Dus ben ik voorzichtig aan maar begonnen met het aanbrengen van het plafond in de toekomstige woonkeuken van het appartement.
Dit moet wel wat hoger worden als in de slaapkamer, daar is het net laag genoeg. Het kan wel omdat ik verwacht dat daar alleen geslapen gaat worden en dat kun je liggend doen.

Maar iets meer hoogte is toch mooier. En dus moet ik weer een andere constructie uitprakkiseren om de rails aan de ijzeren balkens vast te maken, zodanig dat ze ook na iets langere tijd niet naar beneden komen. Dat zou ten koste gaan van mijn goede naam als erkend klusser.

En aan het einde van de dag krijgen we als beloning een prachtige zonsondergang te zien.

Regen.

Sinds 2005 houd ik de regenval bij met een regenmeter.

En zodoende weet ik dat de regenval over 2010 exact gelijk was aan de gemiddelde hoeveelheid regen over de afgelopen 5 jaar, namelijk 686 millimeter.

Dat hebben we beslist niet aan de maand december te danken, het was de droogste decembermaand sinds ik ben begonnen met noteren, een schamele 15 mm.
Maar het water hoeft nu natuurlijk ook niet te vallen, er groeit toch niks. Het zou alleen goed zijn voor de grondwaterstand.
Hoe het daar mee staat weet ik niet.

Rhume.

Zo heet hier een verkoudheid. Het woord is wat korter, de verschijnselen zijn hetzelfde.
Dus vandaag had ik weer een gedwongen rustdag, want van een flinke verkoudheid wordt je doodmoe.
Dat viel een beetje tegen want ik had grootse plannen om de brico winkel in Pamiers enige klandizie te gunnen. Want er moet nog een hoop materiaal komen om het appartement verder af te maken.

Maar ik had één groot geluk, het was prachtig weer vandaag en ik kon dus zittend voor het huis, met mijn trouwe viervoeter aan mijn voeten, al lezend op mijn E-reader, de verkoudheid weg laten branden door de zon.

En de boodschap die vandaag wel moest gebeuren, knapte Diny voor me op. De lieverd!

Dank zij een tip van ene Bernardus uit Miste kwamen wij er achter dat in Auterive een verffabriekje staat waar je alle kleuren verf kunt laten mengen. En daar had ik zaterdag de juiste kleur rood besteld en dat zou vandaag al klaar zijn.
Ik heb het blik nog niet op gemaakt, dus ik ben benieuwd naar de kleur.

Grieperig.

"'k Heb zeubranden, 'k heb koeskillen, 'k heb pien in de kop."

Dat is ongeveer de juiste beschrijving van mijn toestand, wijlen Ede Staal kon uitstekend onder woorden brengen hoe ik me voel.

Nadat Diny haar portie verkoudheid heeft gehad ben ik aan de beurt. Er schijnt een griepepidemie rond te waren waarvan we gehoopt hadden dat die ook deze keer, net als sinterklaas, stilletjes ons huisje voorbij zou gaan.

En tot overmaat van ramp is er vanmiddag om 12 uur, zoals altijd op de tweede zondag van januari in de salles de fêtes, weer de jaarlijkse happening nieuwjaarswensen uitwisselen.
Wij hebben besloten dat de Esplassers het dit jaar zonder onze goede wensen moeten doen. We zullen wel zien of dat consequenties heeft en of alles komend jaar evenwel goed gaat.

Het is natuurlijk wel jammer van de vele en gratis hapjes die daar geserveerd worden, en niet te vergeten de champagne die er geschonken wordt om te toasten.
Dat moeten we missen.

Maar wie wil weten hoe het er aan toe gaat kan even kijken naar het verhaal van vorig jaar in januari. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zal het nu net zo verlopen. En zo hoort het ook, dan weet je waar je aan toe bent.

Belastingdienst Oost-Gelderland.

Daar hadden wij nog nooit van gehoord. Nu wonen we dan ook al ruim 40 jaar niet meer in die streek, dus zo gek is dat niet.

Zodoende waren we wel een beetje verbaasd dat we een blauwe enveloppe mochten ontvangen van dat instituut uit Winterswijk. Wij doen veel te regelmatig naar onze zin zaken met de belastingdienst, maar dat is volgens ons een landelijke instelling.

Maar wie schetst onze verbazing toen we lazen dat ons een tegemoetkoming voor buitengewone uitgaven in het vooruitzicht werd gesteld van 112 euro. Het hoe en het waarom ontbrak geheel.
In die brief, die naar ons huidige adres is verzonden, werd gevraagd ons bankrekeningnummer op te geven zodat ze dat bedrag konden overmaken.

Wij hebben natuurlijk erg veel buitengewone uitgaven gedaan vorig jaar, maar hoe weet die belastingdienst dat? En waarom willen ze dat in NL zo graag subsidiëren?
Allemaal vragen.

Douche.

Langzaam maar toch gestaag komen we verder. Na het plafond zijn de wanden van de toekomstige douche aan de beurt.

Dat is natuurlijk ook weer een secuur werkje omdat de douchebak er precies tussen moet passen. Maar het mag ook weer niet al te royaal uitvallen omdat we elke centimeter in de logeerkamer wel nodig hebben.
Zo heel groot wordt het nu ook weer niet.

Plafond.

“Ik zit aan mijn plafond”, kennen jullie die uitdrukking?.
Ik heb er vandaag ook aangezeten. Dat moest wel, want je moet ergens beginnen.

Dank zij een mooie en praktische gipsplatenlift kan ik de onhandelbare en zware gipsplaten met één hand naar boven draaien en het vastschroeven is dan het een fluitje van een cent.
Het is nooit weg als je vrienden en kennissen hebt met goeie “bullen”.

Reken er maar op dat het mooi wordt. Onze gasten zullen daar comfortabel kunnen slapen.

Een nieuw begin.

Het is uit met de pret. De feestdagen zijn weer voorbij en we gaan over tot de orde van de dag. Wat dat ook wezen mag.

Diny had me al aangekondigd dat ik in het nieuwe jaar direct moest beginnen met de verbouw van het appartement. Ik mocht dat niet langer uitstellen omdat ze dat in het voorjaar klaar wil hebben. Dan kunnen we tenminste weer gasten ontvangen, mochten die willen komen.

Dat moet dan maar. En dus ben ik vandaag eerst op pad gegaan om de nodige materialen aan te schaffen. IJzeren profielen voor de gipsplaten, isolatiemateriaal, ophangspul voor het plafond, schroeven, plakband.

Onze voorgangers hebben ooit ook als eens een magere poging gedaan om het bijgebouw op te knappen, de gipsplaten voor de muren zitten er al in, geïsoleerd en al. Dat scheelt dan al weer.

Ik begin nu in de toekomstige slaapkamer met een gipsplafond waarop een dikke laag glaswol komt te liggen. Dan blijft dat in de zomer tenminste lekker koel.
Maar ik moet eerst nog een eenvoudig systeem bedenken hoe ik dat plafond moet ophangen aan de dikke ijzeren balkens.

Voorlopig kan ik de komende dagen wel verder.

Ik sta daar een beetje uit het zicht van de passerende medemens. En dat is maar goed ook want velen op het feest spraken vol bewondering uit dat ik toch wel erg hard werkte en grootse dingen heb verricht in die korte tijd.
Te veel bewondering is niet goed voor mij, dan ga ik maar naast mijn schoenen lopen en daar krijg je blaren van.

Huiswerk.

Op deze mistige en een beetje triest ogende zondagmorgen heb ik mooi de tijd om eindelijk eens het huiswerk te maken dat ik altijd al wilde doen na een dorpsfeestje.

Want op zo’n feest, steevast later op de avond als de drank al enigszins zijn invloed uitoefent op de feestgangers, worden er onder bezielende leiding van onze dorpszanger altijd luidkeels enkele tophits ten gehore gebracht. Het zijn altijd de zelfde liederen, echte meezingknallers.

En wij kennen de tekst daarvan nog steeds niet, want het is totaal onverstaanbaar voor ons.
Dat moet anders, de volgende keer willen wij dat luidkeels mee kunnen brullen.

Dus zit ik nu achter mijn pc en ben op zoek naar de tekst en muziek van deze chansons francaises. En natuurlijk heb ik ze gevonden, alles kun je vinden op het net. Hoe hebben we ooit zonder gekund.

Voor wie geïnteresseerd is, hier volgen hier la boiteuse en hier het liedje trancehumance.
Allebei de versjes zijn uiteraard qua tekst zeer hoogstaand en spiritueel. Maar niet heus.

Réveillon.

Zo heet dat hier wat wij oudejaarsavond noemen.
Zoals ik al had aangekondigd zijn wij gisteravond naar de feestzaal van Esplas getogen om deel te nemen aan het gezamenlijk uitluiden van 2010 en het verwelkomen van het hopelijk schitterende jaar 2011.

Dat was me het feestje wel. Het begon al toen we binnen kwamen, alle dames waren heel chique in het zwart gekleed, de jonge mannen netjes in een colbertje en de oudere mannen zoals ik in trui en spijkerbroek, ook zoals ik.

Diny was gekleed in spijkerbroek en haar prachtig mooie gebreide trui, erg mooi maar ze viel wel een beetje uit de toon. Niet dat het erg was, we mochten er toch wel gewoon in. Ik wil maar zeggen, we hadden de feestelijkheid een beetje onderschat. En je moet weten dat ze pas geleden een pracht zwart truitje gekocht heeft voor het koor. Het had gekund!

Na het onmisbare en langdurige aperitief om de eetlust op te wekken en met veel lekkere hapjes om de eerste honger te stillen, gingen we uiteindelijk aan de chique gedekte tafel. Vanavond geen eigen bestek en borden nodig, voor alle zekerheid hadden we dat toch meegebracht want we waren vergeten dat na te vragen. Beter mee verlegen dan om verlegen sprak ik nog wijs tegen Diny.

Een zuid-franse maaltijd is niet geschikt voor heel veel niet-fransen, want we beginnen met een lekker stuk foi gras. Dat is in NL zo’n beetje in de ban gedaan heb ik begrepen. Nou hier niet.
En het loopt dan zo’n beetje de hele avond door, de ene gang na de andere. En dan ook met de nodige tussenpozen want er moet ook gedanst worden, je hebt feest of je hebt het niet.
Grappig was dat zodra de twist en de rock en roll door de plaatjesdraaier ten gehore werd gebracht, de ouderen het voortouw namen. De beentjes kwamen weer als van oudsher van de vloer. Daar kwamen de jongeren niet aan te pas, dat kunnen wij toch veel beter. Nou ja wij, ik kom de dansvloer niet op.

De leden van de feestcommissie, ere wie ere toe komt, hadden alles perfect georganiseerd en ze liepen zich de benen uit de kont met het ronddelen en afruimen van de verschillende gangen. Voor hun geen rustige oudejaarsavond. Er moest gewerkt worden.

En dan de wijn. Dat is natuurlijk vanzelfsprekend, bij elke gang hoort een andere wijn.
Bij foi gras een fruitige witte wijn, bij de cassolette een droge witte wijn. Bij de gebakken eend, de magret de canard een rode Merlot, bij de kaas een cote du Rhone, en bij het dessert een mooie Bordeaux. En als laatste kwam er nog een sprankelende champagne op tafel.
Het is maar dat je het weet. Uiteindelijk is het feest.

Zo tegen middernacht waren we nog niet aan het hoofdgerecht toegekomen, we moesten nog doorgaan tot in de kleine uurtjes van 1 januari.
Klokslag 12 uur kwam iedereen van zijn/haar stoel om alles en iedereen bonne année en bonne santé te wensen. Ik werd zelfs nog op beide wangen gekust door een buurman, de zanger met het witte overhemd op de foto. Ik vond hem ook wel aantrekkelijk.

Tussen de bedrijven door konden we uit gesprekken met onze medeburgers wel opmaken dat we de laatste maanden behoorlijk over de tong zijn gegaan. Onze verkoop en verhuis perikelen zijn we het gespreksonderwerp van de afgelopen tijd geweest. Dat is natuurlijk logisch in een kleine gemeenschap als de onze. Ze geven ons allemaal groot gelijk want ze vinden Chicane toch maar een plek van niks. En dat zal ik nooit toegeven want we hebben daar 12 jaar met groot plezier vertoefd.

Op de menukaart stond ook nog dat de zeer moedigen op de vroege morgen ook nog een uiensoep geserveerd zou worden. Dat hebben we aan ons voorbij laten gaan, zo courageux zijn we ook weer niet.

Om een uur of half vier, na de koffie, trokken we moe doch voldaan de jas aan en wandelden door een pikkedonker Esplas richting huis. Het is lang geleden dat we op zo’n ongristelijk uur thuis zijn gekomen, zelfs na een oudejaarsavond.