Réveillon.

Zo heet dat hier wat wij oudejaarsavond noemen.
Zoals ik al had aangekondigd zijn wij gisteravond naar de feestzaal van Esplas getogen om deel te nemen aan het gezamenlijk uitluiden van 2010 en het verwelkomen van het hopelijk schitterende jaar 2011.

Dat was me het feestje wel. Het begon al toen we binnen kwamen, alle dames waren heel chique in het zwart gekleed, de jonge mannen netjes in een colbertje en de oudere mannen zoals ik in trui en spijkerbroek, ook zoals ik.

Diny was gekleed in spijkerbroek en haar prachtig mooie gebreide trui, erg mooi maar ze viel wel een beetje uit de toon. Niet dat het erg was, we mochten er toch wel gewoon in. Ik wil maar zeggen, we hadden de feestelijkheid een beetje onderschat. En je moet weten dat ze pas geleden een pracht zwart truitje gekocht heeft voor het koor. Het had gekund!

Na het onmisbare en langdurige aperitief om de eetlust op te wekken en met veel lekkere hapjes om de eerste honger te stillen, gingen we uiteindelijk aan de chique gedekte tafel. Vanavond geen eigen bestek en borden nodig, voor alle zekerheid hadden we dat toch meegebracht want we waren vergeten dat na te vragen. Beter mee verlegen dan om verlegen sprak ik nog wijs tegen Diny.

Een zuid-franse maaltijd is niet geschikt voor heel veel niet-fransen, want we beginnen met een lekker stuk foi gras. Dat is in NL zo’n beetje in de ban gedaan heb ik begrepen. Nou hier niet.
En het loopt dan zo’n beetje de hele avond door, de ene gang na de andere. En dan ook met de nodige tussenpozen want er moet ook gedanst worden, je hebt feest of je hebt het niet.
Grappig was dat zodra de twist en de rock en roll door de plaatjesdraaier ten gehore werd gebracht, de ouderen het voortouw namen. De beentjes kwamen weer als van oudsher van de vloer. Daar kwamen de jongeren niet aan te pas, dat kunnen wij toch veel beter. Nou ja wij, ik kom de dansvloer niet op.

De leden van de feestcommissie, ere wie ere toe komt, hadden alles perfect georganiseerd en ze liepen zich de benen uit de kont met het ronddelen en afruimen van de verschillende gangen. Voor hun geen rustige oudejaarsavond. Er moest gewerkt worden.

En dan de wijn. Dat is natuurlijk vanzelfsprekend, bij elke gang hoort een andere wijn.
Bij foi gras een fruitige witte wijn, bij de cassolette een droge witte wijn. Bij de gebakken eend, de magret de canard een rode Merlot, bij de kaas een cote du Rhone, en bij het dessert een mooie Bordeaux. En als laatste kwam er nog een sprankelende champagne op tafel.
Het is maar dat je het weet. Uiteindelijk is het feest.

Zo tegen middernacht waren we nog niet aan het hoofdgerecht toegekomen, we moesten nog doorgaan tot in de kleine uurtjes van 1 januari.
Klokslag 12 uur kwam iedereen van zijn/haar stoel om alles en iedereen bonne année en bonne santé te wensen. Ik werd zelfs nog op beide wangen gekust door een buurman, de zanger met het witte overhemd op de foto. Ik vond hem ook wel aantrekkelijk.

Tussen de bedrijven door konden we uit gesprekken met onze medeburgers wel opmaken dat we de laatste maanden behoorlijk over de tong zijn gegaan. Onze verkoop en verhuis perikelen zijn we het gespreksonderwerp van de afgelopen tijd geweest. Dat is natuurlijk logisch in een kleine gemeenschap als de onze. Ze geven ons allemaal groot gelijk want ze vinden Chicane toch maar een plek van niks. En dat zal ik nooit toegeven want we hebben daar 12 jaar met groot plezier vertoefd.

Op de menukaart stond ook nog dat de zeer moedigen op de vroege morgen ook nog een uiensoep geserveerd zou worden. Dat hebben we aan ons voorbij laten gaan, zo courageux zijn we ook weer niet.

Om een uur of half vier, na de koffie, trokken we moe doch voldaan de jas aan en wandelden door een pikkedonker Esplas richting huis. Het is lang geleden dat we op zo’n ongristelijk uur thuis zijn gekomen, zelfs na een oudejaarsavond.