Onze Maranshaan is al een poosje dood. Hij was al enige dagen een beetje “meeps” en ik zag al dat hij het niet zou redden.
Nadat ik het kadaver geofferd had aan de dieren des velds, oftewel ik hem achter de spreekwoordelijk rododendrons had geflikkerd, kwam ik op het grandioze idee om een dozijn eieren onder het zijdehoentje te leggen. Wie weet zijn ze bevrucht en komen er nog wat nakomelingen uit die eieren.
Dat zijdehoentje is altijd bereid om te gaan zitten broeden, daarvoor is zij op aarde, dat is haar roeping. Als ze ergens een paar eieren ziet liggen gaat ze er op zitten, net zo lang tot er kuikens zijn.
En in dit geval is het ook nog gelukt. Vandaag keek ik weer eens hoe het er voor stond (ik had vergeten de datum op te schrijven) en ik zag 6 kuikentjes tussen de veren door gluren.
Een 50% score is niet hoog maar het was een gok. Het had ook 0% kunnen zijn omdat die haan er al een poosje wat minder potent uitzag.
Dus alles is meegenomen. Misschien hou ik er weer een mooie haan aan over.
