Voorbij is die kerst.

Het is weer voorbij, die altijd weer vermoeiende kerstdag. Druk geweest met het verzorgen en nuttigen van ons uiterst uitgebreide kerstdiner, champagne er bij natuurlijk. Kerstcadeaus  niet te vergeten.  Dat hoort allemaal nu eenmaal zo!

Maar niet heus. Kerstdag is voor ons een dag als alle dagen, een dag om in te lijsten. Zeker als de zon schijnt. Nou vooruit, het is een goede reden om een extra glaasje wijn te te drinken.

Tijdens een kerstwandelingetje komen we het viertal op de foto hierboven tegen. Ik vroeg nog: moeten jullie niet bij het nieuwgeboren kindeken in de stal zijn?

Daar hadden ze dus absoluut geen zin in, die donkere koude stal, dat gefladder van die engelen, dat af en aan geklep van die herders en die koningen was hun te veel geworden.
Ze verkozen de rust van een Esplasser weiland, heerlijk in de warme zon. Fijn langslopende wandelaars besnuffelen.

Johnny.

Wie meer wil weten: zie
http://chicane-beelden.blogspot.fr/2015/12/johnny.html

Niet normaal.

Tja, wat moeten we nu? Wat gaat er komen: de winter of het voorjaar? De kalender is duidelijk, de wintermaanden komen er aan.
Daarom ben ik vlijtig bezig geweest om de buitenkraan zo goed mogelijk in te pakken tegen mogelijke bevriezing, met de gedachte dat het wellicht ooit wel koud gaat worden.

Maar als ik naar de forsythia in de tuin kijk lijkt het er bepaald niet op. Die weet ook niet meer waar hij aan toe is. Het is warm, de zon schijnt en dus zal het zo langzamerhand wel voorjaar zijn, lijkt de gedachte. Hij begint dus maar aarzelend te bloeien.

Toch een klimaatverandering??????

Doehetzelfmaar.

Na regen komt zonneschijn en na brandhout zagen komt brandhout splijten. Dat zijn twee bekend gezegdes die behoorlijk waar zouden kunnen zijn.

Dat tweede gezegde klopt in ieder geval wel, merk ik uit eigen ervaring.

Zoals op de foto hierboven te zien, is ligt er een behoorlijke berg hout te wachten op de splijtmachine. Deze blokken in handzame stukken splijten en op een plek opstapelen waar ze minstens een jaar kunnen drogen, dat is wat er nu gebeuren moet.

En het lijkt er op dat ik het deze keer helemaal moederziel alleen op moet knappen.

Want, zoals zo vaak, als je die jongens nodig hebt zijn ze er niet.

De foto's hieronder geven een indruk hoe het ooit was en hoe het zou kunnen zijn.

Helaas !

Kersttijd.

Langzamerhand gaan we richting kerst. Dat kan ik merken aan de drukke tijden die Diny meemaakt met haar koor. Gisteren moest ze liefst drie keer optreden in een minuscuul kerkje ergens in de buurt. Dat kerkje was zo klein dat er niet genoeg publiek in kon voor één optreden. Dan maar drie keer op een avond, zo is besloten. En volgende week weer, zo lijkt het!

En vandaag was er een echt kerstconcert in de kerk van Auterive, welke wel voldoende groot is om alle belangstellenden in één keer te ontvangen. Ook ik was er deze keer bij.

Een echt kerstconcert met kerstliederen, dat was nog nooit eerder voorgekomen, Soms werden er rond deze tijd zelfs wel paasliedjes gezongen. Die ook wel mooi zijn, natuurlijk.
Maar het heeft toch wel wat, een koor dat de oude bekende kerstliederen ten gehore brengt. Die een paar keer ook nog begeleid werden door een 5-tal saxofoonspelers.

En om de tijd te doden tot de aanvang van het concert heb ik voor de aardigheid een kerstmarkt bezocht die in de plaatselijke sporthal gehouden werd. Om er weer achter te komen dat dit mijns inziens een overbodige activiteit is. Veel kraampjes met goedbedoelde prulletjes, vreterij en drank.
Maar dat kan ook aan mij liggen. Er was veel volk op de been dat het misschien wel leuk vond.

Geruststelling.

Het feit dat ik, tot ieders tevredenheid, klaar was met het scheppen van het keukenblok heeft enige ongerustheid veroorzaakt bij een geliefd familielid. Zij maakte zich enigszins bezorgd dat ik nu niets meer te doen zou hebben en zelfs van verveling in een zwart gat zou kunnen vallen.

Niets is natuurlijk onmogelijk in dit leven, volgens zeggen stikt het in het heelal van zwarte gaten waar je nooit meer uit komt als je er eenmaal ingezogen bent, maar dat risico is hier in Esplas toch wel minimaal.

Zo ligt er bijvoorbeeld nog een behoorlijke stapel brandhout te wachten tot het aan hapklare brokken gezaagd en gekloofd zal worden. En daar heb ik nu een beginnetje aan gemaakt.
Niet te lang natuurlijk omdat er ook nog, met een spannend boek in de hand, genoten moest worden van de trés agreable zonnewarmte.

keukeneiland.

Een tijdje geleden heb ik al aangekondigd dat ik op speciaal verzoek van de chefkok op les Tamaris weer een nieuw project onder handen had genomen.

Er moest een keukeneiland komen om nog wat meer werkruimte in de keuken te creëren. En zoals gewoonlijk: zij vraagt en ik ga aan de slag.

Nu vandaag, na vele uren zagen, schaven, schuren en nog een aantal andere onduidelijke houtbewerkingsmethodes, is het meubelstuk dan gereed om in gebruik te nemen.

En dit alles ook nog enigszins tot tevredenheid van de opdrachtgeefster. En ook van mijzelf! 

Mooi toch?

Op een mooie december dag...

Zondag, verkiezingsdag. Vandaag mag heel Frankrijk bij de stembus zijn of haar  voorkeur uitspreken voor een regionale bestuurder.
Heel Frankrijk? Nee, een deel van de inwoners mag niet mee doen. Figuren zoals wij, de importfransen die hier wel wonen, maar toch maar tweederangs burgers zijn en blijven. Dit ondanks de Europese gedachte over eenheid waar onze geachte bestuurders zo graag mee schermen.

Iets klopt er niet, we mogen voor de tweede kamer in NL stemmen, zelfs ook voor het komende raadplegende referendum en tevens alleen maar voor de gemeenteraad in Fr. Over de hele tussenlaag hebben we in beide landen niets in te brengen. Toch raar !
Gelukkig zitten wij er niet echt mee.

Maar evengoed maak ik mijn zondagmorgenwandeling door de omgeving. Alles is rustig, ik zie zelfs geen drommen mensen op weg naar het verkiezingslokaal.
Wel zie ik dat de boeren flink hebben gewerkt om het bouwland zaaiklaar te krijgen. Dat is altijd weer een hele klus.

En ik hoor het geluid van geweerschoten door het dal donderen. Ook de plaatselijke jagers hebben wegens het mooie weer de stoute schoenen aangetrokken, een oranje petje op gezet en het jachtgeweer op de schouder gehangen.
Op zoek naar buit.

Ik zit ook hier niet mee, in tegenstelling tot Anka die het verschrikkelijk vindt.

Kringloop.

Kijk, dit is nu alles wat er overblijft als een kip gepakt wordt door een, weet ik veel welk, roofdier.
Tenminste, bijna alles. De resten van vlees en botten heb ik achter de rododendrons in het weiland gesmeten alwaar het gedierte des velds het weer mag recyclen tot de stof waaruit het gemaakt is.
Het leek me niet zo smakelijk om dat ook op de foto te zetten.

Hoe het gebeurd is weet ik natuurlijk niet, maar het is wel heftig geweest voor de overblijvende kippen. Ze laten zich niet meer zien en blijven verstopt onder de struiken in de hoek van de kippenwei. Ze hebben duidelijk een gigantisch trauma opgelopen.
Wellicht kan een kippenfluisteraar voor genezing zorgen?

Voor het eierenleggen maakt het geen verschil, dat deden ze toch al niet meer.


 

Knutselen.

Ik schreef het al: wind en regen teisterden de Ariége. Het was een paar dagen bepaald niet fijn om buiten te zijn, hoewel vandaag de zon zich weer liet zien. Van de, ook voor de Ariége, aangekondigde weercode rood, wat erg slecht weer aankondigt, hebben we gelukkig niet veel gemerkt. Dat zal voor de bergen bedoeld zijn geweest.

Maar gelukkig heb ik weer een opdracht tot het scheppen van een kunstwerk. En kan ik dus mijn tijd droog en warm doorbrengen in mijn knusse werkplaatsje.
Mijn eigen keukenprinses vertelde dat ze meer werkruimte in de keuken wilde hebben, dat ze vond dat ze wel een handig keukeneiland had verdiend en vroeg mij daarom deze wens in vervulling te laten gaan.

En wat doe ik dan?
Jawel, mede omdat het bijna sinterklaas en kerst is ging ik onmiddellijk op zoek naar een voorbeeld dat ik zou kunnen namaken. En dat was snel gevonden, waarna ik bij meneer Bricolage de nodige materialen kon aanschaffen.
Nu komt het dus weer op mijn timmervaardigheid aan. Kan ik dat eigenlijk wel, goed passende pen en gat verbindingen maken?
De tijd zal het leren.

Gadsamme!

Ik heb heel lang lopen opscheppen dat het hier in het zuiden zo'n mooi weer was. Ja, WAS!
Want ook hier is de herfst ingetreden. Wat zeg ik? Binnengestormd! Harde wind en stortregen valt ons te deel. De sneeuwgrens in de bergen daalt tot een angstwekkende laagte, voor je het weet heeft het ons bereikt en dan zitten we met de ellende.

De houtkachel brandt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, met alle klimaatveranderende milieu gevolgen van dien. Ja, ik doe er alles aan om het een beetje warmer te laten worden.

Gelukkig had ik de camper net in de winterstalling gezet. Lekker warm en droog ingepakt kan hij de winter tegemoet zien. We wachten op betere tijden wanneer we de zon weer opzoeken.

Beaujolais primeur.

Het was weer eens zo ver, de wijnboeren hebben hun eerste wijn van dit jaar in flessen gestopt en verkopen dit als geweldig nieuws. Dat noem ik goede marketing want ondanks dat die wijn niet te zuipen is beschouwt heel(?) wijnminnend Frankrijk het als een een gebeurtenis van jewelste.

Zo ook weer in Esplas, gisteravond mochten we om 8 uur onze opwachting maken in de salle de fête om samen met de communegenoten te aperitieven, te keuvelen en van een gratis maaltijd te genieten waarbij dan die primeur gedronken kon worden.
Kregen we de andere jaren gegrild zwijnenvlees te eten, (soms lekker, soms erg taai) deze keer was het vlees zo gaar gesudderd dat het vanzelf van het bot af viel. Wel zo lekker.
De buurvrouwen waren er dan ook al de hele week voor in touw!

Er stonden 3 soorten wijn op tafel, een beaujolais primeur die zo zuur was als wijnazijn, een gaillac primeur die al een stuk beter smaakte en een wijn uit 2014 die echt lekker was. Dat was dan ook een wijn uit de reserve des Tamaris.
Zo zie je maar weer, alles wat van Tamaris komt moet goed zijn. Ook al is het niet uit eigen wijngaard maar komt die wijn ergens uit de Corbiëre..

Stapeltje.

Het resultaat van menig uurtje hard werken mag er zijn!
Na een keer of zes aller-retour naar het bos gemaakt te hebben ligt er inmiddels een leuk stapeltje hout te wachten op verdere verwerking. Zagen, kloven en opstapelen.
Dat zal in de loop van de winter plaatsvinden, zodra ik weer opslagruimte heb leeg gestookt.

Wat het brandhout betreft mag de winter komen, wat mij betreft nog lang niet. Want voorlopig zitten we nog regelmatig tot vijf uur 's middags voor het huis van de zon te genieten.
Na vijf uur verdwijnt de zon achter de bergen en gaan we naar binnen om de houtkachel aan te steken.

Meeleven.

Er ging een mail rond met het voorstel om allemaal een brandende kaars voor het raam te zetten als teken van meeleven met de slachtoffers van de aanslagen in Parijs.
Nu hebben wij geen vensterbank, maar wel een mooi hek waar de kaarsen ook prima op kunnen staan. En daar branden ze dan, de drie dagen van rouw die in Frankrijk zijn afgekondigd.

Helpt het, een kaars branden? Wordt daar de wereld beter van? Nee, natuurlijk niet. Maar dat is het enige wat we kunnen doen!
Hoewel geen mens het nog heeft gezien want gisteravond is er helemaal niemand langs ons huis gekomen.

Maar zelfs hier merken we dat Frankrijk in opperste staat van paraatheid is. Vanmorgen cirkelde er in de verte richting Artigat een tijdlang een helikopter rond boven een klein gebied. En volgens zeggen leeft daar ergens in de buurt een kleine groep min of meer radicale moslims die in het oog wordt gehouden door de gendarmerie.
Na een kwartier vertrok het toestel weer. Voor de rest is het gissen want ik kon natuurlijk niet zien wat er achter de heuvels op de grond allemaal gaande was.

Op een trekkertje..

Al drie keer ben ik heen en weer gereden naar het bos om brandhout te halen.
Het wordt al een gewoonte: een half uurtje er naar toe rijden , een uur bomen aan stukken zagen en opladen en dan weer een half uurtje terug. De stapel bij huis groeit al aardig aan.
En er ligt nog een heleboel voor het oprapen, dus het einde is nog niet in zicht. Ik kan doorgaan tot ik het zin er af heb.

Het is bijna een plezierreisje zo door de mooie zuidfranse natuur, ware het niet dat die binnenpaden nu niet echt comfortabel te berijden zijn.
Als je het filmpje afdraait zul je merken dat er van stilte en rust niet veel te merken is. Oren en nieren hebben het hard te verduren.

Sprokkelen.

Omdat er, ondanks mijn dringende oproep, vanmorgen niemand voor de deur stond om voor mij naar het bos te gaan om brandhout te halen, heb ik het maar weer zelf gedaan. Iemand moet het toch doen!

Over de verharde weg, door enkele weilanden en langs binnenpaden was  ik , trouw begeleid door mijn hond, binnen een half uur met trekker en kar in mijn eigen sprokkelbos.

Nadat ik een dik uur met mijn kettingzaag had rondgezwaaid had ik voldoende handelbare brokken om de kar mee te vullen.
Niet al te zwaar beladen want je moet het bos ook weer uit zien te komen. En dat viel nog niet echt mee omdat het bos op een helling ligt en de trekker door de vele kuilen de grootste moeite had om naar boven te komen. Dan maar een keer vaker rijden.

Al met al heb ik daar weer menig zweetdruppeltje verloren.

Bosbomen.

Wie dan leeft die dan zorgt, zo luidt een spreekwoord dat niet altijd op gaat.

Neem nou brandhout: daar moet je niet op het laatste nippertje als het al vriest voor zorgen, maar dat moet je ruim van te voren regelen.
Vandaag heb ik eens in één van mijn bossen gekeken of er nog wat te halen valt.
En ja hoor, ik kan daar voor de hele winter hout weg halen zonder één boom om te kappen. Zoveel kastanje bomen zijn er in de loop van de tijd omgewaaid.
Ik hoef ze alleen nog maar in handzame brokken te zagen en naar huis te brengen.

Maar ook dat is nog een behoorlijke klus die ik graag zou afschuiven op iemand anders.
Maar wie?

Maai.

Soms zit het mee en soms....
Mijn mooie elektrische maaier ging na 10 jaar trouwe dienst zo maar, in eens, kapot. Ik had hem misschien kunnen repareren, maar hij hing al met plakband aan elkaar. Dus....

Dus ging ik op zoek naar een nieuwe. Winkel in, winkel uit, maar nergens was een fatsoenlijke en een voor mij geschikte maaier te vinden.
Ja, van die meepse stadstuin dingetjes waren er genoeg maar ik wil een echte hebben die ook een beetje lang gras aan kan.

Redder in nood, Peet, alwaar ik dodelijk vermoeid van het winkelen een kopje koffie en nog wat ging drinken, gaf een goede tip. Hij had een goede machine via internet gekocht en die liet hij mij ook zien.
Dat knoopte ik mij in de oren, (figuurlijk dan) en via mijn hofleverancier Amazon had ik binnen de kortste keren een goede en sterke maaier in huis. Zonder portokosten ook nog.

Tja, als de winkels geen goede spullen in huis hebben wordt je vanzelf internet op gedreven!

De Fransoos.

Meer weten? Zie "beeldenstorm"

Zon-dag

En het gaat maar door, de zon blijft lekker schijnen en de temperatuur blijft agreable.
Maar zodra die zon achter de bergen verdwenen is wordt het meteen een stuk kouder en moeten we weer naar binnen.

Daar staat dan wel weer een prachtige zonsondergang tegenover die de bergen een mooi gouden randje geeft. Een mooie afsluiting van een prachtige dag, toch?

Een dag weliswaar met heel veel wind. De vent d'autan blaast weer eens uit de oosthoek en die is vaak niet mis. Voor morgen wordt zelfs een windkracht 11 voorspeld en dat is heel erg hard!

Tot zo ver het weerbericht!

Rondje door Catalonië

Om het mooie weer van de laatste tijd te vieren zijn we 5 dagen naar Catalonië geweest. De Cataloniërs vinden het zelf eigenlijk geen Spanje meer, zo groot is hun wens tot onafhankelijkheid.

Maar daar heb je geen last van als je daar rondhobbelt met de camper. De wegen zijn nog altijd even mooi, het verkeer is er nog net zo rustig als altijd en het weer blijft ook daar prima.

Nou ja, niet altijd, want op de tweede avond kregen we een onbehoorlijke onweersbui te verduren. Nu viel dat onweer op zich wel mee, maar de hagelstenen die daar uit vielen bepaald niet. Het was benauwend om te horen hoe die grote ijsbrokken op de camper kletterden. Ik vreesde voor mijn net nieuwe voorruit. Maar alles ging ook deze keer weer goed!

De natuur aan de zuidflank van de Pyreneeën is geweldig mooi, zeker nu met de fraaie herfstkleuren.

en soms is er dikke mist die ook zo weer weg is

de natuur is prachtig

starend over het wijde landschap

een bordje erwtensoep gaat er wel in

of naar de camera.

Wandelrondje

Omdat het weer nog steeds heel erg mooi is besloten we vandaag eens een rondje te wandelen.
En wel het rondje van st.Michel, een mooie wandeling van anderhalf uur door de bossen en de prairies.
Het is zelfs ook nog een educatief rondje waarvoor overal inlichtingsborden zijn geplaatst met erg interessante teksten over de bloempjes, de bijtjes, de miertjes en de piertjes.

Dat is aan ons natuurlijk niet besteed, op onze leeftijd weet je alles al lang en ook nog beter.
Vandaar dat we geen twee en een half uur over dat rondje hebben gedaan zoals is voorgeschreven, maar slechts anderhalf uur. Dat spaart dus erg veel tijd.
Maar warm was het wel. En ook leuk.

En morgen gaan we naar Spanje om te kijken of het daar ook net zo zonnig is als hier. Een camperrondje van enkele dagen.

Einde verhaal.

Aan alles komt een einde, is een waar gezegde. Zelfs aan de mooiste dingen.
Neem nou dit kippenhokje, na vele jaren trouwe dienst merkte ik dat het behoorlijk aan het verrotten was. En dan heb ik de keuze om het te renoveren of af te breken.
Hoe moeilijk de beslissing ook was, ik heb het afgebroken. Net als de bijbehorende kippenren.

Mijn  9 kippetjes hebben tot nu toe de keuze uit drie hokken om te overnachten en dat is een luxe die slechts aan weinig aardse wezens is toebedacht. Dat mag wel wat minder en ze zullen dus moeten inschikken.

En het grote bijkomende voordeel is dat ik weer meer gras kan maaien met de zitmaaier.
Gemak dient den ouder wordende mensch.

Jan.

Broer Jan is hier op bezoek, ik ben er natuurlijk maar druk mee.

Eerst bij nacht en ontij naar het station in het verre Toulouse rijden om hem op te pikken.
Dan wandelen rond Unzent, rondstruinen op de markt in Mirepoix, lunchen in café Vals, boodschappen doen in Saverdun. Kortom, niets is ons te veel om hem hier een fijne tijd te bezorgen. Zelfs het stralend weer werkte mee, tot gisteren dan.

Nu we een druilerige dag hebben zit hij in de serre bij de brandende kachel het uitzicht te aquarelleren. Dat kan niet moeilijk zijn want alles is grijs buiten.

En Diny? Diny zag dat het goed was!

Elektra.

Vandaag kregen wij een officieel uitziende enveloppe in de bus. Op zich houd ik daar niet zo van want dat betekent heel vaak enig bureaucratisch gezeur.

En hoewel nog ik, nog Diny zich EBBERS Ebert Durk noemt heb ik die enveloppe toch maar open gemaakt en zag een schrijven van het elektriciteitsbedrijf met de mededeling dat ze een ondergrondse kabel willen aanleggen en dat ze daarvoor over een lengte van wel 2 meter mijn grond moeten kruisen.

Of ik maar zo vriendelijk wil zijn om de bijgaande toestemmingsformulieren in viervoud te ondertekenen en per kerende post terugsturen.
Omdat ik de vooruitgang natuurlijk niet in de weg wil staan heb ik besloten aan hun verzoek te voldoen en het komende overlast maar voor lief te nemen. Mede ook omdat ze plechtig beloven eventuele schade te verhelpen.

Hoewel ik nog niet kan inschatten hoe ze die kabel in de uiterst smalle en steile berm willen ingraven zonder dat de boel in elkaar stort!

Goed dat er computers zijn.

Zoals ik eerder schreef: ik heb een barst in de voorruit van de camper.
Dus wat doe je dan? Juist, Carglass opzoeken. Je weet wel dat bedrijf met die, volgens de reclame, vrolijk zwaaiende medewerkers.

Ze hebben een prachtige website waarop je de meest nabije vestiging kunt opzoeken en tevens online een afspraak kunt maken. Mooi toch?
Je wordt dan zelfs binnen 2 uur teruggebeld om de afspraak te bevestigen.
En dat werkt uitstekend, ware het niet dat die beste man problemen had met mijn kenteken nummer. Dat kon hij op zijn computer niet vinden. Hij zou daarom de volgende dag terug bellen, maar blijkbaar was dat toch te moeilijk want er kwam geen telefoontje die volgende dag.

Toch maar naar Pamiers gereden op de tijd van de gemaakte afspraak, want je kan niet weten....
Daar wisten ze echter niks van welke afspraak dan ook. En dat kon ook helemaal niet want ze zaten vol.

Ze wilden best wel een nieuwe afspraak maken, maar er was één probleem: ze konden mijn kenteken niet vinden op hun computer. Zo konden ze niet zien om welk merk auto het ging.
Ik heb ze aangeraden om even naar buiten te kijken want daar stond mijn Adria camper met de Fiat Ducato auto.
Nee, dat kon niet want op het kentekenbewijs stond geen Fiat vermeld maar Adriatic, dus dat kon niet kloppen.

Ik bleef toch maar volhouden dat er toch echt een Fiat voor de deur stond met een kapotte voorruit. Waar ze uiteindelijk toch mee akkoord gingen en een afspraak maakten voor volgende week.
Ondanks dit alles namen ze even later toch wel vrolijk zwaaiend afscheid.

Weer terug op de basis.

Na een lange periode van afwezigheid zijn we eindelijk weer terug in la douce france, alwaar natuurlijk de zon schijnt zo als het hoort.

Nu mochten we in NL ook niet mopperen wat het weer betreft. En ook niet wat alle andere dingen betreft die we hebben mogen mee maken. 

Kijk bijvoorbeeld naar de bovenste foto, waar vind je zo'n mooi plaatje van enkele paddenstoelen die zich in een dode berkenboom genesteld hebben. Dat kom ik ergens in Barlo toch zo maar tegen tijdens een wandeling met broer Jan.

Maar goed, we zijn bijna heelhuids terug zoals ik al schreef. Bijna heelhuids, want op de rondweg van Toulouse kregen we nog fijn even een kiezelsteen of zoiets tegen het raam getikt. Met als gevolg een niet te repareren scheur in de voorruit. Hopelijk betaalt de verzekering de schade!
En onderweg kregen we al enkele telefoontjes van een franse ambtenaar die donders graag onze septictank wil controleren vanwege het milieu. Het is al lang geleden aangekondigd dat dit moet gebeuren in heel Frankrijk.

Iedereen die ik daar over hoorde voorspelde grote problemen, bijna niets voldoet aan de strenge normen van de moderne tijd. 

Dus ik zag de bui al hangen en had nachtmerries over grote graafmachines die mijn tuin overhoop halen om het hele systeem te vernieuwen. En de kosten daarvan, niet te vergeten.

Maar vanmorgen kwam de beste man de boel bekijken. Om te beginnen was hij dol enthousiast over mij zelf bedachte vijversysteem voor grijswaterzuivering. Dat zouden meer mensen moeten doen, vond hij. Het enige probleem was dat hij dit niet in zijn computer kwijt kon, want zover was de moderne franse milieudienst nog niet gevorderd. Maar hij zou er wel wat op vinden.

Het enige commentaar dat hij moest leveren was dat de toegang tot de septictank niet zichtbaar was. Die ligt een halve meter onder de grond. En de overheidsdienst gaat er van uit dat, als je die putdeksel op moet graven, men niet snel geneigd is om de tank periodiek leeg te laten zuigen zoals dat volgens hem wel verplicht is. En dat klopt wel! Ik ben er absoluut niet toe geneigd!

Ik moet daar dus wel wat aan doen en zodra dat klaar is kan ik hem een foto mailen en dan krijg ik de goedkeuring per kerende post toegezonden.

Dat moet dan maar een keer. Want het valt dus allemaal nogal mee.

Er zit een spijker in mijn band, au, au.

(Of hoe was dat liedje ook al weer).

Zo zit je lekker te genieten van het mooie weer, het fijne gezelschap en het lekkere eten en zo zit je met het probleem van een lekke band.

En een reserveband is natuurlijk nergens te bekennen. Gelukkig is de auto voorzien van een compressortje en Diny lost het probleem dus soepel, maar helaas wel tijdelijk op.

Voor definitieve reparatie moest er natuurlijk wel een bezoek aan een garage volgen. Komt ze daar bij die autoboer, zegtie dat ze maandag maar weer terug moet komen wegens geen tijd.
Nou, dat zoek ik morgen wel een andere garage die het wel wil doen.
Weer een klant kwijt!

Koper.

We liepen laatst dus op die rommelmarkt in Lezat sur Léze rond te struinen. Ik zag daar onder andere een prachtig opgepoetste en blinkende koperen ketel. Wel mooi om te zien en zelfs wel om te hebben. Nu zal ik zo'n pot nooit kopen natuurlijk!

Thuis gekomen maak ik even een rondje door de tuin en mijn oog valt op een vieze groen uitgeslagen ketel die daar in een verloren hoekje staat.
Verrek ja, ik heb zelf zo'n ding. Die hoorde ooit bij de inboedel van Chicane, ons vorig huis, en ik heb hem ook nog meegenomen na de verkoop.

Dat wordt heftig schuren en poetsen. Ooit zal hij net zo glimmen als die pot op de markt. Tenminste als ik dat leuk blijf vinden.

Kalfjesbel.

"De kat de bel aanbinden" is een gezegde.
Wij willen dit vraagstuk ietwat veranderen door te vragen "wie zal het kalf de bel afbinden?"

Een paar weken geleden zagen en hoorden we ineens twee al redelijk grote kalveren in het weiland achter ons huis lopen. Dat horen kwam door een liefelijk klingelend belletje dat één van die beesten om haar nek droeg. Ze liepen aan de de kant van het huis, de wegkant, waar we niet vaak zitten tenzij het erg warm is. Dus, wat geeft het!

Maar die kalfjes zagen in het weiland voor ons huis een kudde andere koetjes lopen en voor de gezelligheid braken ze uit hun weiland en voegden zich in die andere kudde.
Leuk toch? Ja erg leuk!

Die klotebeesten zijn de hele nacht in beweging, zo is onze ervaring. En door die beweging klingelt ook de godganselijke nacht die rotbel.
Omdat we proberen te slapen in een slaapkamer met een raam dat uitzicht geeft op dat weiland en we ook nog dat raam wagenwijd open hebben, horen we steeds dat doordringende en eentonige geklingel. En dat blijkt ontzettend irritant te zijn!

Nu moet ik op zoek naar de, mij nog onbekende, eigenaar om beleefd te vragen of hij misschien bereid is om te proberen dat kalf  te vangen en, als dat lukt, het te ontdoen van die bel.
Uiteindelijk zijn we hier niet in Zwitserland.

Koffiedrinken.

Dat krijg je er van als je maar zo onverwacht ergens gaat koffiedrinken na het brocante bezoek.
Dan loop je kans dat je wordt meegesleept naar de ezelweide om naar een bijna kapot hek te kijken.

En dan volgt de onvermijdelijke onbescheiden vraag: kun en wil jij dat repareren?
Nou ja, repareren? Vervangen dus.
Mijn antwoord was zoals gewoonlijk: ja dat kan ik vast wel en ja dat wil ik ook vast wel.

Vandaag op pad geweest naar meneer bricolage om geschikt materiaal te zoeken. Dat was er wel, maar het was me niet naar de zin. Bij het wegrijden bij die winkel zag ik op de hoek van de parkeerplaats een stapel palletten liggen, die daar gedeponeerd worden om meegenomen te worden door de geliefde klanten.

Meteen zag ik het basis hekmateriaal voor mijn geestesoog en promoveerde me zelf tot geliefde klant. De kofferbak van mijn kleine prutautootje was net groot genoeg om er twee palletten in te proppen.
Anka heeft er zo te zien geen hoge pet van op. Maar met een beetje goede wil en een hoop geluk komt het vast wel helemaal goed.

Ongedierte.

Anka kan er niet tegen op werken, het is bijna te veel
Neem nou eergisteren: vier slangen heeft zij op één dag verlost van dit aardse leven. 2 Slangen van ruim een meter lang en twee kleintjes van 20 centimeter.

En vandaag is ze de hele dag bezig om in de berm een konijnenhol uit te graven. Zo nu en dan verdwijnt ze tot aan de staart in dat gat. En toch zitten de jonge konijntjes, die er ongetwijfeld in verborgen liggen, nog dieper.
Als het haar echt te veel wordt gaat ze er geduldig bij liggen wachten tot de konijntjes uit zich zelf naar buiten komen. Ze kijkt ze als het ware naar buiten.  Maar dat schiet nog niet echt op, ze kijken wel uit!.

En dan ongedierte nummero 3, de muis. Een nuisible waar zelfs Anka haar neus voor ophaalt. Ze zullen wel te erg stinken.

Ik heb heb poosje geleden heel inventief en slim een automatische en vooral muisvrije kippenvoerbak in elkander geknutseld. Een bak met een looplank en een hefboomstelsel. En dat werkt best goed.
Dat moest ook wel, want de muizen snoepten meer van de legkorrels als de kippen en dat gun ik ze niet. Ze eten het niet alleen maar ze verknoeien nog veel meer.

Maar wie schetst mijn ergernis toen ik zag dat ze ook al weer een toegang tot die muisvrije voerbak geknaagd hadden. Is er dan niets heilig voor die beesten?
Ik heb de muizengaten af moeten dekken met stukjes blik. Daar komen ze toch niet door heen?

Eén zwaluw...

....maakt nog geen zomer, zo relativeren we in het voorjaar.

Maar 14 zwaluwen op de telefoondraden maken wel herfst. Ook al is de lucht strakblauw en de temperatuur best wel agreable, ze verzamelen zich al om klaar te zijn voor de grote oversteek naar Afrika die binnenkort zal plaatsvinden. Waarbij ze zich door geen enkele grens laten tegen houden. Zij ook niet!

Ze vliegen hier rond en bouwen spiermassa op door het verslinden van ontelbare muggen. Dat is dan wel weer  mooi van die vogeltjes.

En dan zie je ook nog overal de uitgebloeide zonnebloemen die de zwarte zaadkoppen laten hangen. Het mooie is daar al lang van af, van mij mogen de boeren ze afmaaien.

A star is born.

In de bijgaande youtube video zingt Marcel zijn eigen vertolking van de bekende song

Everybody's gotta learn sometime.

https://www.youtube.com/watch?v=FLWR7AktpCQ&feature=youtu.be