Oudejaarsdag.

Ik dacht dat de datum op mijn horloge niet klopte. Hij geeft 31 december aan en dat was tot nu toe, bij mijn weten, altijd de laatste dag van het jaar.
Ik was in de veronderstelling dat het niet vandaag maar pas morgen oudejaarsdag zou zijn. Navraag bij mijn geliefde echtgenote leerde mij dat ik helemaal fout zat.
Het horloge had het goed, ik niet.

Wat gaat de tijd toch snel. Zomaar en hele dag de mist in.
Nu moet ik me nog hals over kop geestelijk instellen op ons bruisende feest van vanavond.

Maar de tijd gaat ook veel te snel voor Diny. Dat blijkt uit een brief van de Nederlandse belastingdienst die we gisteren mochten ontvangen in die bekende mooie blauwe enveloppe.
Een vriendelijke brief vol met kreten als: u moet dit en u moet dat en als u dat niet doet dan….

Ze menen dat Diny geen aangifte over ons karige inkomen van 2008 gedaan heeft.
Zij meende van wel, maar omdat die tijd zo vlug gaat had ze vermoedelijk de aangifte van 2007 nog vers in haar hoofd zitten.
Dus dat moet ook nog even snel gebeuren. Maar omdat ik daar geen verstand van heb, hoef ik me daar ook niet mee te bemoeien. Wel zo makkelijk.

Wij wensen jullie allemaal een fijne avond toe, met oliebollen en zo.

Rust.

Wat moet je na die drukke kerstdagen met een huis vol visite, kadootjes en ook nog vol van het overvloedige eten en drinken?
Rust nemen.

En dat is wat deze katten goed begrepen hebben. Ook al hebben ze het voorgaande, net als wij, niet meegemaakt.

Maar we zijn ook blij dat het kersttijd is. Het feest van het licht.
Dat eindelijk het licht weer terug komt en het alle dagen weer een beetje langer licht wordt na deze donkere tijd.
Dat geeft de burger moed en vertrouwen dat het ooit ook weer voorjaar worden zal.
.

Vrede.

Die nieuwe zijdehoenders zijn wel echt een ras apart.
Het zijn heel gezellige en rustige kipjes die de hele dag maar zo een beetje rondscharrelen om het huis. Als we de buitendeur open zouden laten zouden ze zo naar binnen lopen.

En Filou kan er dan uren naar staan kijken, doodstil en gespannen. Hij houdt van die medebeestjes.
De kippen maakt het niets uit, die zien geen gevaar. Ze vinden dat ze het volste recht hebben om er te zijn. En dat is natuurlijk ook zo.

Maar het is wel goed dat ze niet al te klein zijn, want de kleine kater op de voorgrond is bepaald niet te vertrouwen met klein gevogelte. Maar deze kipjes laat hij toch met rust.

kerstfeest

Wij wensen jullie allemaal fijne kerstdagen en een goed en gezegend en vooral gezond 2010 toe.

Skype.

Diny en Sylvie (zie foto) leren elkanders talen. Diny leert Frans (dat mag inmiddels bekend zijn) en Sylvie wil Nederlands leren.
Dat doen ze dus samen, de ene dag een uurtje Frans en de andere dag een uurtje Nederlands.
En dat gaat via het wonderprogramma Skype. Daarmee kun je via de computer niet alleen met elkaar praten maar, wonder boven wonder, je kunt elkaar ook nog zien. En dat praat wat makkelijker.

En om toch elke keer maar weer een onderwerp te hebben waar ze over kunnen praten, heeft Sylvie bedacht om mijn verhaaltjes op het blog door ter spitten.

En zodoende rolt er dan ook nog een Franse editie van het laatste verhaaltje uit de bus.
Kijk maar:

"C'était juste hier. Sur la route de Saverdun, où j'allais faire quelques courses de première nécessité, j'ai évité de justesse une collision avec de dangereux chevreuils qui ne traversaient pas sur le passage pour piétons. Du coin de l'oeil, j'ai vu venir une ombre en un éclair et j'ai pu encore freiner pour éviter de gros dégâts.

Ca aurait été dommage une telle collision.
Pour les chevreuils, naturellement, bien que ces derniers temps leur vie ne soit déjà pas très sûre avec tous ces chasseurs avant Noël.
Mais aussi assez dommage pour notre vieille petite Peugeot qui a maintenant précisément 200 000 KM au compteur. Elle doit encore durer.
Et peut-être aussi dommage pour moi, je ne sais naturellement pas ce qui se serait passé si j'avais dérapé. Moi aussi, je dois encore durer.

Mais donc, ça s'est assez bien passé , tu te dis que tu dois être à nouveau attentif et rester vigilant, que tu n'es pas seul sur la route devant toi. Selon Diny, je regarde beaucoup trop les alentours en cherchant des choses à voir.

A cause de cette vigilance, j'ai vu au retour un champ plein de vanneaux qui cherchaient de la nourriture. Je pense qu'ils sont descendus si loin au sud devant la frontière progressive de gel et de neige. Je les ai déjà vus seulement une fois ici. Ce ne sont pas des oiseaux qui font leurs nids ici."

Op ‘t nippertje.

Het was bijna raak gisteren. Op weg naar Saverdun om enkele broodnodige boodschappen te doen had ik bijna een aanrijding met enkele niet op het zebrapad en dus gevaarlijk overstekend reeën. Ik zag uit een ooghoek een schaduw aan komen flitsen en kon nog net door voluit te remmen grote schade voorkomen.

Het zou zonde zijn geweest, zo’n aanrijding.
Voor de reeën natuurlijk, ofschoon die de laatste tijd toch al hun leven niet zeker zijn met al die jagers nu net voor de kerst.
Maar ook zonde van ons inmiddels tamelijk oude peugeotje dat nu net 200.000 kilometer op de klok heeft. Hij moet nog even mee.
En misschien ook wel zonde van mij, je weet natuurlijk nooit wat er gebeurt als je een schuiver maakt. Ik moet ook nog even mee.

Maar het ging dus net goed en je wordt er weer op attent gemaakt dat je moet blijven opletten en dat niet alleen op de weg voor je. En ik kijk volgens Diny al veel te veel om me heen om alles onderweg te zien.

Door dat opletten zag ik op de terugweg een weiland vol met voedsel zoekende kievieten. Ik denk dat ze voor een oprukkende vorst-en sneeuwgrens zo ver naar het zuiden zijn afgezakt.
Ik heb ze hier nog maar één keer eerder gezien. Het zijn hier geen stand en broedvogels.

Sneeuw.

In Nederland mag dan een beetje sneeuw liggen, maar ook hier is weer het een en ander gevallen. Wat, is dat niet veel in Nederlandse ogen?
Ik vind dit al heel onbehoorlijk.

Ik had het vanmorgen te laat in de gaten, ik was mijn bed al uit voor ik naar buiten keek.
De weg was wit en glad en net zo als afgelopen maandag heb ik het risico niet genomen om met de auto er op uit gegaan.
Ik zag dat er al een auto het taluud was afgegleden en daar heb ik geen zin aan.

Ook Diny heeft haar franse les afgebeld en dat doet ze niet zo makkelijk. Kun je nagaan hoe erg het is.

Weer over weer.

Wat doe je als er niet veel nieuws is te vertellen?
Dan schrijf je maar weer eens over het weer. Dat gaat er altijd wel in.

Het is hier koud, het vriest zelfs ’s nachts een beetje. Gelukkig heeft mijn opdrachtgever in zijn goedheid een gaskacheltje op mijn werkplek neergezet zodat het allemaal nog wel meevalt.

Maandagmorgen liep om 10 voor 8 de wekker af en toen ik met één lodderig oog naar buiten keek zag ik dat het volop sneeuwde.
Gauw het dekbed weer over het hooft getrokken en verder geslapen.
Met dit weer kom ik er niet uit. Want om dan op weg te gaan terwijl het niet ontzettend noodzakelijk is, dan vraag je om moeilijkheden.

Als de sneeuw op de weg blijft liggen hier in de heuvels kom je niet ver met de auto. Want op een strooiwagen hoef je hier niet te wachten. Achteraf viel het zo als gewoonlijk erg mee, het werd nauwelijks wit. De foto hierboven is dus van een voorgaand jaar.
Maar evengoed had ik dus een onverwachte vrije dag.

Maar het grote bezwaar van eigen baas zijn is dat als je niet werkt je ook geen rekening kunt schrijven. En dat is dan weer jammer voor mijn bankrekening.

Klimaat.

Zou het nu toch echt waar zijn? Veranderd het klimaat zo snel?
Als ik hier buiten de natuur zo bezig zie, lijkt dat wel het geval te zijn.

Het perzikenboompje heeft al weer een bloesemknop en er lopen ook al nieuwe blaadjes uit.
En zo net zag ik ook dat één van de druiven het voorjaar in de kop heeft en ook al uitloopt.
Als dat maar goed komt, het kan ook hier nog wel gaan vriezen.

Maar ik kan er niets aan doen dus laat ik het maar gebeuren.

Geleerden en politici houden zich daar momenteel in Kopenhagen druk mee bezig, dus het is in vertrouwde handen en het komt vast goed. Er komen vast en zeker stevige afspraken die ons in elk geval geld gaan kosten.
En de natuur gaat toch zijn eigen gang.

Dat is toch geruststellend, nietwaar?

Jaloers.

Jaloers op de buren. Dat ben ik niet zo heel gauw, dat ben ik zelfs nog nooit eerder geweest. Niet op hun mooiere auto, niet op hun hogere salaris, niet op hun grotere huis.
Nee, daar heb ik nooit last van gehad.

Maar nu, sinds wij hier wonen, ben ik elke winter jaloers op de buren.
Zoals vandaag ook weer. Wij zitten gezellig en tevreden voor ons huis lekker in het zonnetje koffie te drinken tot om kwart voor vier de zon verdwijnt achter de hangaar en even later ook achter de heuvel. En dan is het gebeurd, dan wordt het koud en moeten we naar binnen.

En dan ga ik om een uur of vijf weer naar buiten om de beesten te verzorgen en dan zie ik dat het huis van de buren, dat op een zuidhelling staat, nog volop in het zonnetje staat. En dat is balen.

’s Zomers is dat niet erg, dan zijn we om vijf uur blij dat we schaduw krijgen en de grootste hitte voorbij is.

Kerstmannetje.

Laatst moest ik me, als auto-entrepreneur, onledig houden met het maken van een soortement van arreslee. Ja, als het om geld verdienen gaat doe ik desnoods de gekste dingen.

Die slee is mooi opgespoten in een rode kleur en achter een trekkertje gehangen.
Ik weet het, de kerstman heeft normaal iets met rendieren, maar omdat we meer trekkertjes dan rendieren ter beschikking hebben was onze keuze niet zo moeilijk.

De hele combinatie is omgeven door een streng van lampjes en opgehesen door een hoogwerker. Een kerstmannetje er in en alles lijkt net echt.
Als je niet beter wist zou je zweren dat er een trekker door de lucht vliegt. Maar je weet dat dat niet kan, daar zijn ze te zwaar voor en ze hebben geen vleugels.

De belangstelling vanaf de N20 is groot, als ze niet oppassen gebeuren er nog ongelukken door opzij kijkende weggebruikers.

5 December

was de dag van een kerstconcert in Carla Bayle, een prachtig oud dorpje in de Ariége op dik 20 minuten rijden van hier.
’s Avonds als het donker is zie je dat dorpje, hoog gelegen op een heuveltop en mooi verlicht, al van verre.
De bezoekers stroomden in grote drommen toe en er stond een lange rij te wachten om naar binnen te mogen. Maar niet heus, je moet heel wat te bieden hebben om hier een volle zaal te krijgen als er een koor optreedt.

In de temple, een protestants kerkje, worden vaker concerten gehouden. Het is er dan ook heel geschikt voor. Je zou er zo een theater van kunnen maken met z’n galerijen van 2 verdiepingen hoog.

Er trad een klein maar erg goed zingend vrouwenkoor uit Toulouse op. En dat samen met een orkestje en een kleine groep van 4 mensen die muziek maakten met handbellen.
Nog nooit eerder gehoord, maar het klonk erg mooi. Nu zijn kerstliedjes daar ook bijzonder geschikt voor.
Al met al een geslaagde culturele avond. En die hebben we niet zo vaak.

Wie een paar mooie 180 graden foto’s wil zien van Carla Bayle kan hier op klikken.
Onderaan die site kun je dan klikken op:
Vidéo de la place de la marie (het gemeentehuisplein)
Vue des remparts sud (zicht vanaf de zuidmuren)
Vue des remparts nord (zicht vanaf de noordmuren)
Vue de la place du musée Pierre-Bayle (rondzicht bij het museum)

Rotweer weer.

Het valt niet mee om in december te leven. Zeker niet als je Filou heet en het is koud en guur en nat buiten.

Zijn baas is alle morgens al weg en als hij ’s middags wel thuis is zit hij met dit rotweer op zijn kamer. De boel eens een beetje opruimen, oude gelezen boeken verzamelen om een keer weg te geven en oude tijdschriften bij het oud papier gooien.
Dat werd ook wel eens tijd.

En de bazin vermaakt zich op zo'n gure middag kostelijk in Auterive, op de franse les die zij nog steeds ijverig en volhardend blijft volgen.

Dus Filou verveelt zich te pletter en de baas vermaakt zich toch wel. Maar het rondje door het weiland gaat er evengoed om door. Weer of geen weer.

Als we in Nederland zouden wonen zouden we ons vermoedelijk afvragen of de goede sint wel zal komen nu het weer zo lelijk is.
Maar hier is dat geen vraag, hier bestaat hij echt niet. Ofschoon sommige Nederlanders zich daar niets van aantrekken en net blijven doen alsof.

Winters.

De winter komt er toch eindelijk wel aan. Als ik op de heuvel sta zie ik dat de sneeuwgrens in de bergen drastisch is gedaald. Het ligt zelfs al op het lagere voorgebergte, de keten Plantaurel. Lager hoeft het van ons niet te komen.

En hier in Esplas is het koud en het regent eindelijk weer eens. En als het hier regent, sneeuwt het in de bergen in deze tijd van het jaar.

Deze maand was het trouwens bovengemiddeld met de neerslag. Totaal maar liefs 75 millimeter.
Maar als we dit jaar de millimeters water van 2008 nog moeten hebben, zijn we in december nog niet jarig want dan moet er nog 247 mm regen vallen. En dat is onbehoorlijk veel in 1 maand.
Het water kunnen we wel gebruiken, de bijkomende overlast niet.

Hoewel ons huis natuurlijk niet snel zal overstromen. Er moet nog al wat gebeuren voordat het hele dal volgelopen is.

Aanwinst.

De nieuwste bewoners van Chicane zijn een trio zijdehoenders. Ik hoop tenminste dat het een trio is, 1 haan en 2 hennetjes. Want het verschil is bij dit kippenras een beetje moeilijk te zien.
Als er meer dan 1 gaat kraaien is er iets mis.

Het zijn jonge kippetjes die dit jaar geboren zijn en ik kwam ze op het spoor door te kijken op de Franse “marktplaats” dat hier “le boin coin” heet. Dat wil zoveel zeggen als “de goede hoek”. Ik weet niet waarom het zo genoemd is.
En ze waren te koop in de buurt van Pamiers, niet zo ver weg dus.

Zuid-frankrijk is niet echt een kippenland. Ze zijn er wel, maar bij voorbeeld in het noorden van het land zijn veel meer kippenfokkers. En in België in verhouding nog meer.
Noorderlingen houden meer van kippen, geloof ik.

Ze zijn een aanwinst in mijn streven om meerdere verschillende kippenrassen bij huis te hebben.

Samenloop.

Zondags lopen Filou en ik samen altijd een iets groter rondje als gewoonlijk. Dat is traditie en Filou wil daar niet meer van afwijken. Ik weet eigenlijk niet waarom niet.

Vorige week zondag liepen wij de heuvel op en kwamen door het grote bos waarin wij ook een perceeltje bomen bezitten. Om precies te zijn 2695 m2.
Ik zag dat verschillende bomen in de buurt van ons perceel gemerkt waren en vond dat ik actie moest ondernemen om te zorgen dat de perceelgrenzen duidelijker worden bepaald.
Want er gaat gezaagd worden, zo te zien. En dat is best, maar niet in mijn bos. Dat doe ik zelf wel, want dat hout hebben we zelf hard nodig om ’s winter warm te zitten.

Ik had al eens op het gemeentehuis nagevraagd wie mijn bosburen zijn. Het bleek volgens het meisje van de secretarie allemaal in bezit te zijn van 1 persoon, monsieur Bouin.
We kennen die persoon vaag en weten dat het één van die Ariégebewoners is die heel duidelijk het plaatselijk patois spreekt. Voor ons niet te verstaan, dus hem bellen voor een nadere grensbepaling werkt niet.
Nou dat komt dan later wel eens als er eens iemand hier is die nog beter Frans spreekt dan ik.

De volgende zondag, het zelfde laken een pak. Weer gingen we op weg, maar nu een andere heuvel op. We kwamen langs een eenzame boerderij waar een betrekkelijk jonge boer bezig was zijn combine schoon te spuiten.
We wisselden een paar beleefdheidszinnen uit over het mooie weer en de voorbije, volgens hem matige, oogst en ineens vroeg hij me of ik die bewoner van Chicane was en tevens ook de eigenaar van een stuk bos daar op die andere heuvel.
Om een lang verhaal kort te maken; hij had van Monsieur Bouin de bomen gekocht om te zagen en die Bouin had hem verteld dat ik daar een stuk bos bezit en dat hij maar met mij moest overleggen over de perceel grootte.

Binnenkort gaan we er samen naar toe om de grenzen af te passen en dan is dat probleem ook weer opgelost.

En zo gaat dat wel vaker, door samenloop van omstandigheden komt een oplossing vanzelf.
Dat is mooi toch?

Alweer feest.

Ja, wij feesten wat af met ons beiden. Waarom nu weer?

Afgelopen zondag 22 november was het precies en op de kop af 10 jaar geleden dat we hier definitief zijn komen wonen.

Diny onthoudt zoiets en vertelde mij dat op tijd.
Zodoende konden wij het plannetje smeden om het te vieren met een smakelijke en dus typisch franse maaltijd bij de plaatselijke Vietnamees.

10 Jaar geleden was het dat we afscheid namen van de familie tijdens het verjaardagsfeestje van mijn moeder. Het arme mens meende dat ze ons nooit weer zou zien, zo ver gingen wij weg van de mooie Achterhoek waar zij woonde. We hoefden toch niet zo ver weg te gaan volgens haar.
En gelijk had ze, dat hoefden we ook niet. Maar we vonden het wel leuk om te doen.

10 Jaar geleden is het al weer dat mijn beste zwagers ons de spulletjes nabrachten in een gehuurde vrachtwagen. En dat we ons huisje eindelijk konden inrichten zoals we ons dat hadden voorgesteld. Tot die tijd was het altijd nog een beetje behelpen geweest met tweedehands spulletjes die we hier in de loop van de tijd gekocht hadden.

En hoe bevalt dat daar in zuid frankrijk? Die vraag wordt ons regelmatig gesteld.
We kunnen hierop antwoorden dat we er nog geen moment spijt van hebben gehad en dat, als de volgende 10 jaar net zo verlopen, we er voor tekenen.
Maar dat gaat niet, we zullen het moeten afwachten en dat doen met groot optimisme.


Voor de aardigheid hieronder een kopie van een berichtje dat in het Bedumer kerkkrantje is geplaatst door de plaatselijke predikant.
Wat aardig, he?

Beaujolais primeur.

De derde donderdag van november is een bijzondere dag. Het is de dag dat de druivenoogst van het jaar als eerste nieuwe wijn op de markt gebracht wordt.
En dat is feest natuurlijk. Die wijn moet zeker geproefd worden. Volgens kenners kun je dan al proeven hoe goed de wijnoogst van dit jaar is.

Wij, in Esplas, doen daar altijd volop aan mee. Niet op donderdag maar op de zaterdag daarna. De burgemeester belde ons om ons er aan te herinneren en vertelde er meteen bij dat er deze keer ook een petit spectacle zou zijn.
Wij, nieuwsgierig, er naar toe. Dat doen we niet elk jaar, maar we wilden ook wel zien wat dat spektakel zou zijn.

Het wijn drinken en ook het eten van gepofte kastanjes, wat er altijd bij hoort, kennen we wel. De nieuwe wijn heeft nog niet veel te betekenen, hoewel er al wel voldoende alcohol in zit en de gepofte kastanjes zijn zwart geblakerd en je krijgt er vieze handen van. Maar het is een stukje cultuur en het is leuk.
Wij kregen trouwens geen beaujolais te drinken maar een Gaillac primeur. Dat is een wijngebied dat niet zo ver bij ons vandaan ligt. En ik proef het verschil niet echt.

Na een uurtje kondigde de burgemeester zijn verrassing aan. Hij had een regionale
conferencier gestrikt die voor ons zou optreden. Hij was erg leuk, alleen had die man natuurlijk een sterk zuidelijk accent zodat de clou van zijn grappen ons nog wel eens ontging. Dat hij erg grappig was konden we opmaken uit de reacties van onze medeburgers.

Is de zomer weer in ‘t land.

Een warme tot zeer warme novembermaand, dit jaar. Het blijft maar doorgaan met het mooie weer. Dank zij een warme en droge föhnwind uit het zuiden.

Volgens de krant was het deze week ongeveer 20 graden, ten opzichte van normale gemiddelde temperaturen van 13 à 14 graden.
Verleden jaar hadden we een vroege winter en nu een laat doorzettende zomer.
Ik weet wel wat ons het beste bevalt.
Drie keer raden.

Auto entrepreneur 2.

En eindelijk is het dan zover. Na ettelijke telefoontjes, gepleegd door de franse boekhoudster van Wilco, waarin steeds werd beweerd dat de aanvraag in behandeling zou zijn, kreeg ik vandaag de bevestigingbrief thuis gestuurd.

Eindelijk ben ik dan ook eens zelfstandig ondernemer. En daar moet je dan 63 jaar voor geworden zijn. Na vele jaren als loonslaaf gewerkt te hebben en daarna ook nog eens als gepensioneerde geleefd te hebben kan ik eindelijk eens zelf kiezen welk werk ik wil aannemen.

En de opdrachten stromen binnen. Ik zou, op aanbeveling van Peet, ergens een aanrecht plaatsen maar ik ben voorlopig al volgeboekt. Ik moest dat dus afwijzen.

Ik moet het natuurlijk ook niet overdrijven, voor je het weet ben je weer verslaafd aan al dat werken.
En dan ben je nog veel verder van huis.

Eetbaar?

Het is ieder jaar weer een groot dilemma. Zijn ze nu te eten of zijn ze een beetje of zelfs heel giftig?
Vorig jaar zijn we er zelfs mee naar de farmacie geweest omdat die er verstand van horen te hebben. Hoe dat afgelopen is kun je terug lezen op het verhaal van november 2008.

Ik weet niet of Ruud die paddestoelen toen wel opgegeten heeft, maar hij leeft nog en had ook deze keer wel zin om ze te komen plukken. Er stonden er weer voldoende, zelfs meerdere soorten.
En dat is nu net het probleem, je meent dat je een eetbare soort kent. Omdat een paddestoel bijvoorbeeld aan de onderkant roze is gekleurd weet je dat hij eetbaar is. Maar dan staat er een soort naast die net even anders is en dan is het de vraag weer wat je er mee aanmoet.

Nu valt dat probleem voor mij wel mee, wij eten ze toch niet. Dat is makkelijk.

Herfst.

Herfst herfst, wat heb je te koop
1000 kilo bladeren op een hoop.

Zo luidde een kleuterschoolversje waar Marcel in een grijs verleden mee thuis kwam.
En dat speelt ons ieder jaar wel een keertje door het hoofd.

En dat vooral natuurlijk als het ook werkelijk herfst is en de afgevallen bladeren ons om de oren waaien.
Maar als het dan daarna weer mooi weer is en de zon schijnt, dan vindt Diny dat ook wel weer mooi en gaat ze met hark en kruiwagen de tuin in.
En zo is er altijd wel wat werk te vinden.

Post from Holland.

Het is toch te gek voor woorden. Misstanden als gevolg van de privatisering en het opengooien van de postmarkt.

We worden gebeld door een meneer met de mededeling dat hij een pakje voor ons heeft en of we tegen half twee thuis zijn.
Ja dat zijn we wel en precies op tijd stopt een bestelwagen met die meneer die dat beloofde pakje komt brengen. Of we even willen tekenen voor ontvangst.

Een dergelijk pakketje, daarover zodadelijk meer, hebben we al vaker bezorgd gekregen, mooi door ons eigen vaste postbode die hier elke dag langs komt. En als hij dan zo’n pakje heeft, stopt hij dat in de postbus waarvan ook hij een sleutel heeft. Daar hoeven we niet voor thuis te blijven en ook niet voor te tekenen voor ontvangst. Lekker makkelijk.

Hoe kan dit nieuwerwetse gedoe nu in vredesnaam goedkoper uitvallen? Onbegrijpelijk.
Ben ik nou zo dom of……..?

Maar dat pakketje is natuurlijk wel welkom. Ik zag al van verre dat het een bekende verpakking had. Schoonzus Ini bewaart altijd trouw de bijlagen van het meest betrouwbare dagblad Trouw voor mij. En als we een lange poos niet in Nederland komen verzendt ze die zelfs per post. Opdat ik toch maar mijn broodnodige lectuur zal hebben.

En dat waardeer ik.

Airbus.

Het rommelt weer regelmatig in de lucht boven Chicane.
Nee, geen onweer, een vliegtuig. Een spiksplinternieuw vrachtvliegtuig, de Airbus 330 –200F, heeft voor de eerste keer het luchtruim gekozen voor een testvlucht.

En net als een paar jaar geleden met de veel beroemdere en veel grotere A380, is deze vlucht ook weer geslaagd. Ze zijn niet uit de lucht gevallen. Ik neem aan dat het toch altijd een beetje spannend is, vooral voor de mensen die er in zitten, of dat ding werkelijk blijft vliegen.

De komende tijd zal hij weer regelmatig te horen en te zien zijn als hij de vereiste aantal tests moet afleggen.
Optrekken, dalen, remmen, draaien, allerlei kunstjes moet hij kunnen doen om een luchtwaardigheid certificaat te bekomen.

De foto komt van de Airbus site.

Zondagmiddag.

Het was nog steeds mooi weer die zondag, toen nog wel. We zaten dus weer lekker buiten van de zon te genieten.

Opeens werd onze zondagsrust wreed verstoord door een grote groep blaffende en huilende jachthonden die door jagers los waren gelaten om wilde op te sporen.
Vooral dat huilen van die beesten is een naar geluid. Het lijken wel wolven.

Ook de reeën houden daar niet zo van hebben we gemerkt.
In blinde paniek kwam een ree door het weiland op ons af gerend. Net voor hij bij de hangaar was merkte hij dat wij, en ook vooral Filou, daar zaten en dus maakte hij direct demi tour en sprong een eind verderop over het gaas de vrijheid tegemoet.
We hebben geen enkel schot gehoord, dus hij zal het wel overleeft hebben.

Een poos later waren de honden stil maar toen begonnen de jagers te fluiten en te schreeuwen bij hun pogingen die honden weer terug te halen. Dat duurde ook zeker een half uur.

Hoezo wonen in de stilte?

Voorraadkamer.

In de hangaar, die ik zo vlijtig en mooi heb opgeknapt, zijn we nu bezig om een opslag- annex voorraadkamer te maken.

In het gedeelte dat een mooie vlakke betonnen vloer heeft gekregen, komt een met gipsplaat afgetimmerde en goed geïsoleerde ruimte waar we de aardappelen en het ingemaakte fruit kunnen bewaren en waar we ’s winters ook de tuinmeubels en dergelijke schoon en droog kunnen opslaan.

Kortom een multifunctionele ruimte. Daar hadden we nu net gebrek aan.

Werken.

Het is net echt werken daar bij Terra Machina.
Loodsen bouwen, muren metselen, tegels zetten, er moet van alles gebeuren.

Zelfs diepe gaten graven voor de septictank en het bijbehorende vloeiveld moet ik daar zelf doen. Gelukkig hoeft dat niet met de schep maar kan ik dat doen met een grote graafmachine. Die staan daar toch in overvloed.

Het vergt wel weer het aanleren van een nieuwe handigheid. Het komt neer op een goede coördinatie van links en rechts. Maar dat is goed voor de hersens, zo moeten die ook nog weer eens nadenken.
Alhoewel, het moet een automatisme worden dat bedienen van de juiste handels, dan gaat het pas goed.

Warm.

Zomerkleren en het zonnescherm. Beide waren nodig, zo warm was het vandaag.

We hebben de op 2 na warmste oktobermaand gehad sinds 1947. Alleen in 1995 en 2001 waren de oktobers nog warmer.
Dat stond in de krant en dus is het waar. Hoop ik.

Hapklaar.

Ja, zo lust hij er nog wel een paar. In één hap zijn ze weg.
Nee hoor, zo is ons Filoutje niet. Hij is wel gek op die kuikens, hij kan er uren naar kijken.
Ze zijn ook mooi.

Maar je zou toch denken, als je eieren laat uitbroeden dat statistisch gezien 50% haan en de andere helft kip zou zijn. Dat ik in dit geval recht zou hebben op 2,5 kip.
Maar nee, ik geloof dat er maar liefs 4 haantjes bijzitten en 1 kipje. Er klopt iets niet.

En dan te weten dat ik dit heb ondernomen om het kippenbestand weer een beetje op peil te brengen. Mislukt dus.
En nu maar hopen dat ze lekker zijn.

Oprijlaan.

Ik was bezig met een nieuwe afrastering om de geiten meer weiland te geven. En tevens maken we een echte oprijlaan, kompleet met een dubbele bomenrij zoals het op een landgoed betaamd.
En bomen kopen is er natuurlijk niet bij, dat kost geld en dat is niet nodig.
In één van mijn bossen (nou ja, bosjes) stikt het van de opslag van jonge essen. Essen groeien hier goed en veel, je kunt bijna zeggen dat een es bij deze streek hoort, zoveel staan er.

En de mooiste exemplaren heb ik uitgegraven en in het weiland gepoot. Ik neem aan dat het nu de juiste tijd om boompjes te verplanten. We zullen in het voorjaar wel zien wat er uit gaat lopen.

Mali.

Sinds enige tijd ben ik, naast al mijn andere drukke bezigheden, ook nog beheerder van een tweetal andere weblogs. Die weblogs zullen t.z.t. ook nog aangevuld worden met een website.

Dat komt zo: Wendela Ufkens, (de kaasboerin zal ik maar zeggen) gaat met enige regelmaat naar Mali. Binnenkort vertrekt ze weer voor 3 maanden naar dat verre land.

En zoals dat wel meer gaat met mensen die van nabij geconfronteerd worden met schrijnende armoede en kinderen die niet naar school kunnen, heeft zij besloten daar op kleine schaal en op directe wijze wat aan te gaan doen.

Ze heeft de daad bij het woord gevoegd en een Nederlandse stichting Malikanu en een Franse assosation Malikanu opgericht, met als doel een heleboel geld te in te zamelen om die hoge nood daar enigszins te lenigen. Dus rechtstreekse hulp zonder dat er ook maar één centime aan de strijkstok blijft hangen.
Microcrediten, schoolboeken, opleidingen, van alles wat mogelijk en haalbaar is wordt gedaan.

Wendela schrijft met enige regelmaat nieuwsbrieven om de gulle gevers op de hoogte te houden van de besteding van de gelden.

Angorageiten.

Zal ik wel of zal ik niet ? zo luidt de grote vraag.
Zal ik een stel Angorageitjes aanschaffen of zal ik het niet doen?

Het is aantrekkelijk om het wel te doen want het zijn erg leuke en lieve beestjes. Als geit zijn ze heel anders dan die twee kolossen die ik nu heb. En ze leveren 2 keer per jaar een prachtige mohairwol. En ik heb al een vaste afnemer voor die wol.
Nicht Jolanda, een viltkunstenares, kan er wel wat moois van maken.

Maar ze zijn hier wel erg duur. Ik schrok toch wel even van het prijskaartje dat die geitenboerin er aan hing. Maar al surfend op internet blijkt dat het ook wel een stuk goedkoper kan, zeker in Nederland.

We zien wel, ik ben er nog niet uit!

Voorbij.

Ja, het is weer voorbij, ons bezoek is weg. Het waren late oktobergasten met het bijpassende weer. Eerst wel zonnig en warm maar de laatste dagen kil en nat. We moesten zelfs al weer binnen eten. Ook mijn hangmat staat onbenut onder de hangar. En dat is wennen!

Het waren een paar gezellige dagen, we zijn samen naar de geitjes geweest, zoals geschreven en ook nog naar de regionale zeepfabrikant. Daar worden lekker ruikende zeepjes gemaakt van noten. En ook nog een heleboel andere dingen. En mens doet wat om aan de kost te komen.

Maar vandaag heb ik Jolanda en Esther weer afgeleverd op Blagnac, ons regionale vliegveld. En ik neem aan dat ze vandaar ook weer vertrokken zijn met bestemming Nederland. Want daar heb ik niet op gewacht.

Gasten.

Het is schoolvakantie in Nederland en als gevolg daarvan hebben we weer eens gasten.
Nicht Jolanda is, zo als de traditie wil, met één van haar kinderen (nu de jongste, Esther) afgezakt naar het zuiden.
En dat is gezellig.

Ook traditie is dat ik dus samen met hen een toeristisch rondje doe. Eigenlijk een herhaling van de vorige keren. Alle kinderen krijgen ongeveer het zelfde te zien.
Vandaag was dat de grote grot van Mas d’Azil, de kruiswegstatie een eindje verderop en de Mohair boerderij in Camarade.
Over die mohair en vooral de wol leverende Angorageitjes moet ik nog even nadenken. Daar kom ik op terug.

Op de foto zie je die grote grot en als je goed kijkt zie je ook nog een paar menselijke figuren. Dat zijn nu Jolanda en Esther.

Het is over.

Het is gebeurd met de zomer.
Ik heb al een paar morgens mijn ontbijt binnen moeten nuttigen. Buiten was het vanmorgen om 8 uur maar 5 graden. Ik ben niet kinderachtig vind ik zelf, maar dat is me toch te koud.

En gisteravond, tot overmaat van ramp, moest de kachel voor de eerste keer weer aan. En dat is wennen.
Daar staat tegenover dat het overdag nog steeds prachtig en zonnig weer is.

Op de foto zie je de prachtige zonsopgang bij Chicane.

Petanque.

De gemeente Esplas heeft weer eens wat nieuws bedacht. Ze willen elke 2e zondag van de maand een spelletjesmiddag organiseren. Dat is goed voor de onderlinge band en iedereen is van harte welkom. Een prachtig streven, staan we volledig achter!

Maar ja, wij kunnen en kennen geen enkel spelletje en daarenboven, wij houden er ook niet van. Maar, we sociaal als we zijn, gaan we toch even kijken.

In de feestzaal zijn enkele tientallen medeburgers aanwezig en de spelletjesdozen worden tevoorschijn gehaald. Wij kennen er geen van.
“En belote dan, kunnen jullie ook niet kaarten?” Nee we kunnen ook niet kaarten. En groot gebrek in onze ontwikkeling.

Wij gaan buiten kijken waar een petanque groep wordt geformeerd. Eén man komen ze te kort. Of ik wil meedoen, een buurman wil me wel zijn ballen lenen. Zijn petanqueballen wel te verstaan.
Ik ga het proberen, misschien is het wel leuk. Alleen die spelregels, die zijn voor mij totaal ondoorzichtig. Ik wacht maar af tot ik een seintje krijg dat ik moet gooien. Maar dat doe ik niet onverdienstelijk. Genoemde buurman zit me op de achtergrond luidkeels te coachen. Jammer dat ik zijn wel erg zuidelijke accent nooit kan verstaan.

Op een gegeven moment is het afgelopen, (waarom weet ik niet, wellicht hebben we een benodigd aantal punten behaald) en gaan we met z’n allen koffiedrinken.
Binnen zitten de overigen nog steeds verwoed te kaarten. De spelletjesdozen zijn dicht gebleven.

Al met al een goed bestede middag, we hebben onze neus weer laten zien en dat wordt op prijs gesteld. En ik zal me eens nader verdiepen in de spelregels.

Auto-entrepreneur.

Dat wil ik later worden als ik groot ben. Wat wil ik worden?
Ja, hoe zeg je dat nu in het Nederlands.
Een klein eigen baasje, misschien? Een legale zwartwerker?

Deze ondernemersvorm is in elk geval bedoeld om zwart werkende mensen een legale status te geven, waardoor ze dus ook hun premies en belastingen betalen.

Ik werk een aantal uren per week bij Wilco in de zaak en omdat hij mij niet zwart wil betalen (dat houdt hij liever zelf) en ik niet meer in loondienst wil, heb ik een aanvraag ingediend om auto-entrepreneur te worden. Dan kan ik voor de gewerkte uren een rekening schrijven en moet ik 23 procent van de inkomsten aan de roofridders van de staat afstaan.

Volgens de website van de overheid is dat heel erg eenvoudig. Maar niet als ik dat doe. De meest eenvoudige manier, verzending van de aanvraag via internet mislukte grandioos en een schriftelijke aanvraag loopt ook nog niet op rolletjes. Het duurt allemaal zo lang.

Auto-entrepreneur, maak je talent ten gelde. Zoiets klinkt de slogan.

Noodweer.

Het was weer bar en boos met het weer hier in het zuiden. Onweer, bliksem, hoosbuien, van alles werd er uitgestort over de hoofden van de arme zuiderlingen.
Tenminste, als ik de krant mag geloven.

Hier viel het weer eens mee. Het leek wel dreigend, donkere wolken pakten zich samen en een harde wind stak op. De bladeren werden van de bomen gerukt. Het zag er beroerd uit.

Maar dat duurde maar even.
En toen het begon een beetje te regenen. 16 millimeter, dat was de hele oogst.
Wij wonen schijnbaar op een veilig plekje.

De foto is niet van mij zelf, ik kom met zulk weer niet buiten. Hij is gemaakt door “Pascal Vyncke, SeniorenNet.be”

septemberreisje Pyreneeën

We zijn weer een paar dagen met de camper er op uit geweest.
Kijk maar op camperreizen.

Najaar.

De kalender vertelt dat het najaar is, we zijn toch al dik in de herfst.
Maar het weer hier wil er nog niet erg aan meewerken, het blijft maar mooi en zonnig. Niet dat dit zo erg is, we genieten er volop van.

In september viel er hier ter plekke maar 23 mm regen en dat is bepaald niet veel. Het was net genoeg om de natuur iets op te frissen. Op ander plaatsen niet ver van hier is er vast meer gevallen, aan de moddersporen te zien.

Op de foto zie je iemand, net 63 jaar geworden, genieten van de warme dag en uitrusten van de vermoeienissen die een verjaardag nu eenmaal met zich mee brengt.

vernieuwing

Ja, zo gaat dat in het leven. We zijn een paar dagen er op uit geweest met de camper. Een klein rondje Pyreneeën. En ja, misschien vertel ik daar nog wel wat over.
Want het was erg leuk.
Maar daar gaat het nu niet om.

We komen dus terug en het eerste wat ik dan altijd doe is naar het vee kijken of alles goed is gegaan.
En nu was het dus niet goed gegaan, een dooie kip lag in het hok. Dat kan gebeuren, hij was al een tijdje wat minnetjes.
Ik loop daarna naar een ander hok en daar zie ik 5 pasgeboren kuikentjes lopen.

Dat vind ik nu een goede ruil, één oude kip tegen 5 jonge kuikens. Zo kan het leven verder gaan.

Noodkreet.

Mail van Marcel:
Gisteren hadden we een jazz sessie georganiseerd op het terras van
een café dat de "Vertbock" heet. Het is nu druk in de stad want het
is het "festival de la marionnettes". Ik had Rodolphe de kroegbaas
gewaarschuwd dat hij moest nagaan of hij daar toestemming voor had,
want ik wist dat de politie niet makkelijk is momenteel. Hij heeft
vervolgens een mondelinge toestemming gekregen, maar daar hadden de
flikken niks mee te maken. We moesten na een kwartiertje wegwezen.
Anders kreeg 'ie een boete van 1500 euro. Het stomme was dat de
politie man had gedreigd de verantwoordelijke op te bellen om na te
gaan of hij daadwerkelijk permissie had gegeven. Toen Rodolphe hem
daarin aanmoedigde bedacht de agent zich en zei dat 'ie hem morgen
wel zou bellen...

Dus vandaar dit leuke tekeningetje dat nu rondgaat op internet. Kom
je me straks sinaasappels en een taart met vijl brengen?

Antwoord van mij:
Oh la la la la la.
Dat gaat je je kop kosten. Streng verboden spotprenten te maken van de
heilige hermandat. En ook nog een illigale jamsessie. Je wéét toch dat dat
niet mag.
Dat wordt een fatwa.
Ik begin direct een handtekeningenactie "redt mijn zoon".
En anders kom ik met mijn bazooka om de gevangenis op te blazen.
Zo, nu ben ik ook verdacht van poging tot terrorisme. Ik kom in de cel naast
je te zitten.
Gezellig. Tot gauw.

Weer.

Het was warm tot zeer warm. En ook vooral droog, de laatste maand.
Maar eindelijk, ik meen dat het vorige week vrijdag was, betrok dan toch de lucht en kwamen er wolken opzetten.
En in de verte begon het te regenen.
Als dan ook nog de zon blijft schijnen, dan krijg je van die mooie regenbogen.

En gelukkig begon het ook nog echt te regenen. Niet zoveel als ten westen en ten oosten van ons, gelukkig. Daar was het volledig mis met wolkbreuken en overstromingen.
Hier niet, hier was het net goed voor dit moment.

Katten.

Onze gast is inmiddels weer terug naar het hoge koude(?) noorden.
Maar ter herinnering aan een mooie zomeravond nog even deze foto.

Het bleef maar warm en dus zaten we zo lang mogelijk buiten voor ons stulpje te genieten van het mooie weer.
En gezellig dat die katten dat vonden.
Ze hebben zich allebei een mooi plekje verovert.

Eigenlijk hadden we in Nederland moeten zijn. Schoonzus Ini is net 65 jaar geworden en geeft morgen een feestje waarvoor ook wij zijn voor uitgenodigd.
Maar dat gaat niet.

Maar ik hoop dat het ook zonder ons gaat slagen, dat feestje.
Nogmaals gefeliciteerd.