Merde.

Dat is een tegenvaller. Nu we ons bed verhuisd hebben, slapen we op les Tamaris. Dat was ook al wennen natuurlijk. Maar dus wordt het toilet vaker gebruikt en wordt er gedouchet.
En dan merk je pas de problemen. Het bad loopt niet snel genoeg leeg, na het douchen sta je tot de enkels toe in het water. En als je het toilet een paar keer achter elkaar doortrekt staat die ook vol water.

En dat allemaal op zondagmorgen. Het roept herinneringen op van de tijd toen we hier net zaten 12 jaar geleden. Toen zat ik op een zondagmorgen ook in het riool te poken. En nu dus weer, maar ook nu helpt het niet.

Dat wordt een nieuwe riolering, het is niet anders. En dat is op zich niet zo erg, dat lukt me wel maar niet nu. Ik heb nog zoveel te doen voor vrijdag.
Maar er moet natuurlijk ook wel eens gepoept worden.

Dus moet ik morgen aan de slag met het plaatsen van een toilet in de badkamer met een provisorische afvoer. Dat toilet moet toch een keer komen maar nogmaals, niet nu.

En ik denk dat we de eerste dagen zonder blogberichten over de voortgang komen te zitten. De computer staat nog op Chicane en daarbij, ik ben benieuwd hoe het gaat met het overzetten van de telefoon en dus ook internet. Dat zou donderdag geregeld moeten zijn, maar….. we zien het wel.

een zware klus.

Vandaag werd de nieuwe houtkachel en mijn toekomstige werkplaats gebracht.
Die werkplaats ligt nu nog als een hoopje planken boven aan het inrit, de opbouw daarvan zal nog wel even op zich laten wachten.

De kachel was een ander verhaal. Het afladen van de vrachtwagen ging makkelijk, daar hebben ze wel goed materiaal voor. Maar die vrachtwagen bleef bovenaan het inrit bij de weg staan en dat is erg ver als je een zware gietijzeren kachel moet verslepen.
Ik heb hem dus op mijn aanhanger laten zetten, dat scheelt weer een hoop gesjouw.

Maar dan sta je even later voor de keukendeur en hij moet in de woonkamer staan, hoe doe je dat?

Die vrachtwagen blokkeerde tijdens het afladen de weg, want zo breed is het daar niet. En druk gelukkig ook niet. Maar toch kwam er net een Esplasser boer langs met zijn trekker en die moest dus wachten tot er gelost was. En dan gaat zo’n man rustig zitten wachten tot hij verder kan, ze zijn hier nog niet zo gestrest dat er meteen getoeterd of, erger nog, gescholden wordt.

Hij zag mij bezig met die kachel en stapte van zijn trekker af om te vragen of ik soms hulp nodig had. Hij had het idee van wel en daar had hij gelijk aan.
Burenhulp is hier geen loos begrip.
Mede dankzij zijn spierkracht en dat van de vrachtwagenchauffeur die ook zo vriendelijk was om even te helpen, kregen we die loodzware kachel mooi op zijn plek.

Nu zit ik al weken te wachten op het materiaal om een schoorsteen te bouwen (er mankeert nog één essentieel onderdeel), dus voorlopig kan het vuur nog niet ontstoken worden

Maar een lichtpuntje was dat ik vandaag zonder problemen mijn benzinetank vol heb kunnen gooien, daar was ik niet zo zeker van of dat zou lukken. Er stond zelfs geen lange rij auto's voor de pomp.

Buitenwerk.

Ik was druk bezig met het verven van de binnenkant van een kast. Daar moeten voorlopig mijn eigen kleren in opgeborgen worden, dus dan komt het niet zo precies.

Maar ik stond steeds naar buiten te kijken, de zon scheen volop en het was warm voor het huis. Dus heb ik de kwast maar gauw in een pot met water gezet en ben naar buiten gegaan.

Daar ligt ook nog volop werk dat gebeuren moet voor de verhuizing. Onder andere het geitenhok in elkaar zetten en een stuk weiland afrasteren met schrikdraad.
Daar was het geweldig weer voor.

En Diny heeft voor de allereerste keer een lekkere hartige taart gebakken in haar nieuwe keuken. Nog wel met de oude oven, maar toch. De nieuwe oven moet eerst nog uitvoerig bestudeerd worden.
Jammer dat we de wijn nog niet meegenomen hadden.

En op de tweede foto is te zien welk uitzicht we in de herfst soms hebben. Het dal voor ons ligt nog onder een dikke mistlaag terwijl wij daar boven al in het zonnetje zitten. Erg mooi.

Mijlpaaltje.

Vandaag hebben we de keuken zover klaar gekregen dat hij in gebruik genomen kan worden. Een koelkast, alle potten en pannen en de voorraad levensmiddelen zijn over gebracht en de vloer is grondig gedweild.
Vanaf morgen wordt er gekookt op Les Tamaris.

En verder heb ik de deur van de slaapkamer naar de douche afgewerkt en de douche zelf gebruiksklaar gemaakt zodat, na een grondige schoonmaak, ook die vertrekken gebruikt kunnen gaan worden.

Het noodzakelijke aanpassen van de douche aan onze bescheiden maar wel duidelijke normen doen we in de loop van de komende tijd wel eens.

En op de foto kun je ook zien hoe gemakkelijk we het hier hebben: we rijden de auto tot voor de keukendeur om alles uit te laden. Dat was op Chicane wel anders.

Paniek.

Even dreigde er van alles in het honderd te lopen. De kopers van Chicane wilden de overdracht bij de notaris plannen op a.s. maandag. En dat kan niet wat ons betreft want wij zijn nog niet klaar en het huis is dan nog niet leeg.

Maar per telefoon kun je ook hier makkelijk zaken aansturen en het eind van het liedje is dat een heleboel mensen in touw zijn geweest en dat de overdracht uiteindelijk toch nog vrijdag 29 oktober zal zijn.

We begrijpen heel goed dat ze zo’n haast hebben want nu blijkt dat ze hun huurwoning hebben opgezegd per 30 oktober. En dan wordt het voor hun natuurlijk erg kort dag.

Vandaar dat er een verzoek kwam of ze al een paar dagen eerder wat spullen en dozen mochten opslaan onder een hangaar.
Dat mag best van ons, we zullen zorgen dat er ruimte vrijgemaakt is. Mijn werkplaats is al bijna leeg.

En verder gaat alles goed, zoals jullie op de foto’s kunnen zien. Als ik het er even van neem gaat het werk gewoon door. En zo hoort het ook.

Weer verder.

Vandaag zijn we gewoon weer verder gegaan met waar we gebleven zijn. Waterleiding en afvoer voor de spoelbakken aangesloten, moeilijke en overgebleven stukjes muur betegeld, keukendeur op maat gezaagd en al dat soort noodzakelijke kleine klusjes die ontzettend veel tijd kosten.

Maar het moet wel gebeuren.

En Diny reed nog maar weer eens een paar keer op en neer om brandhout te halen. 12 m3 hout is toch wel een hele hoop, zeker als je dat allemaal twee keer in de handen moet nemen.
Maar het schiet op.

En voor de afwisseling heeft ze de laden en de deuren van het aanrecht nog een keer geverfd. Dan kunnen die er morgen ook in..

Ik hoop wel dat ik morgen eindelijk de bestelde schoorsteenpijpen kan ophalen, want het wordt hoog tijd dat er een rookkanaal komt in de salon zodat de houtkachel (die trouwens ook nog steeds niet geleverd is) geplaatst kan worden en we kunnen stoken.

Want het was koud vandaag, een smerige schrale noordwestenwind blies achter langs het huis.
Maar als we dan, voor we naar huis gaan om 6 uur, nog even in de tuinkamer kunnen zitten is alles weer goed. Daar schijnt de zon dan nog lekker naar binnen en is het prima uit te houden met een pilsje.
Zonde om naar Chicane te gaan waar de zon dan al lang achter de heuvel verdwenen is.

Zondagsrust.

Ooit hebben we besloten om toch zeker één dag in de week niets te doen omdat de boog niet altijd gespannen mag zijn. Dat was nog in de tijd van het opknappen van Chicane, toen was dat geen overbodige maatregel want voor je het weet ben je alle dagen volop bezig en dat kan de bedoeling van het leven niet zijn. En die ene dag is dan de zondag, de van oudsher vaste rustdag.
En daarbij, mijn grootmoeder zei het al: “op zondagswerk rust geen zegen”. Dus waarom zou je onnodige risico’s lopen.

We hebben ons hier altijd trouw aan gehouden, ook al waren er later vaak veel meer dagen in de week dat we weinig uitvraten.

Maar nu moeten we weer volop aan de bak, willen we midden volgende week zover klaar zijn dat we verhuizen kunnen. En dus heb ik de ijzeren regel overtreden en ben toch maar aan de slag gegaan. Voor de afwisseling nu maar eens buiten, ook al was het vanmorgen regenachtig. De kippen moeten ook mee en daarom heb ik me bezig gehouden met het construeren van onderdak voor dat pluimvee.
Het is bijna klaar en ik hoop maar dat het geen nadelige gevolgen heeft voor de eierproductie.

En Diny heeft voor de afwisseling de bloemetjes maar eens buiten gezet. Ze had een aantal bloeiende viooltjes gekocht en die heeft ze overgepoot in de bloembakken. Dat brengt een beetje kleur.

Voortgang.

Vanmorgen was het al weer vroeg dag. Om half 9 zou een installateur langs komen om een offerte te maken voor het vervangen van de oude cv-ketel door een energie zuinige hoog rendement ketel.
En werkelijk, precies op tijd draaide hij het erf op.

We zijn benieuwd met welke prijs hij op de proppen komt. We hebben al twee offertes in huis van andere installateurs. We zullen wel zien.

In het grijze verleden kon ik zulke dingen altijd tegen inkoopsprijs kopen, maar ik geloof niet dat ik dat hier voor elkaar krijg. En ook het voor aansluiten van die apparaten heb ik hier geen bevoegdheid. Alles moet via een erkend installateur, anders krijg ik geen subsidie van de gasboer.

Ik ben vandaag weer met de keuken bezig geweest en ik moet zeggen, het schiet nu wel op. Dat moet ook want de andere noodzakelijke klussen wachten ook met smart op uitvoering.

We hebben nu bijna een derde van het brandhout overgebracht. Diny maakte zich vandaag kwaad en reed een keer of 5 heen en weer en dan schiet het natuurlijk wel op.

Vervolg keuken.

Weer is er een dag van hard zwoegen voorbij. Het leven van een bricoleur is echt niet zo makkelijk.

Vandaag zijn we (nou ja, we) bezig geweest met het plaatsen van het aanrecht en het werkblad dat er op komt. In dat werkblad moeten weer gaten worden gezaagd voor het gasstel en de spoelbakken. Dat is natuurlijk even een secuur werkje want alles moet wel een beetje passen zodat er geen al te grote kieren overblijven. Dat geeft lekkages en daarna gezeur.

En morgen hoop ik het zover klaar te krijgen dat de waterkraan doet wat hij moet doen, de afvoer aangesloten is en dat er gekookt kan worden. De rest zien we dan later wel weer.
Er moeten nog meer dringende klussen uitgevoerd worden die ook klaar moeten voor de overdracht van Chicane.

De tijd begint te dringen, woensdag de 27 oktober willen we verhuizen!
Dat kan allemaal misschien net, maar dan moeten de franse vakbonden wel onmiddellijk stoppen met de stakingsacties. Want ik moet natuurlijk niet hebben dat de benzinepompen droog staan terwijl wij toch wel behoorlijk veel heen en weer moeten rijden.

Want waar ze voor staken is toch vechten tegen de bierkaai, in dit geval Sarkozy. Die pensioenleeftijd gaat echt wel met enkele jaren omhoog tot 62 jaar. Waar praten ze eigenlijk over? Nog altijd 4 jaar eerder als in NL, terwijl ze hier echt niet harder werken.

Opruimen.

Waar gehakt wordt vallen spaanders.
Zo ook bij het hakken van een groot gat in een dikke muur. Dat gaat trouwens gesmeerd met zo’n elektrische hamer, alleen moest dat ding niet zo loeizwaar zijn. Boven het hoofd werken is bijna niet te doen. Het is dat ik nog in de kracht van mijn leven ben anders was het mij niet gelukt.

Maar gelukkig hoef ik de rommel niet zelf op te ruimen, daar heb ik iemand voor die dat graag voor mij doet.
En ook het afwerken van de tegelvloer is bij haar in vertrouwde handen.

Nu we daar zo bezig zijn beginnen de Esplassers ook wat meer te praten. Diny had gisteren een heel gesprek met de burgemeester en vandaag stopte weer een andere buurman om even te kijken.

En deze lieden vertelden ons dat les Tamaris blijkbaar al enkele jaren te koop heeft gestaan. Daar wisten wij niets van, want dat bord van de makelaar heeft er maar even gestaan.
Maar ze vertelden vooral dat eerst de vraagprijs voor het huis drie en halve ton in euro’s was.
Daar kwam uiteraard geen enkele koper op af en zo moesten ze de prijs zo gaandeweg verlagen tot het niveau welke voor ons interessant was.

Dat is natuurlijk wel sneu voor die Zwitsers, je meent dat je wat achter de hand hebt voor je oude dag en dan wil niemand je prijs betalen.

Druk, druk.

Wat kan een mens zich druk maken.

Vanmorgen moest (natuurlijk) ik, voor mijn doen, vroeg het bed uit. Om 8 uur zou de vrachtwagen met de nieuwe gastank voor de deur staan. En dan moet je er zijn, nietwaar.
En, wonderlijk genoeg, kwart over acht was hij er ook werkelijk. Ondanks dat half Frankrijk plat ligt wegens een algemene staking was deze man toch op tijd om zijn werk te doen.

En dat ingraven van die tank was in een paar uurtjes bekeken.

En dan maar weer aan het tegelen. Gisteren ook al, maar ik was gestopt om eerst zeker te weten of die nieuwe tegels wel goed hechten op de oude plavuizen. Vanmorgen bleek dat ze allemaal goed vast zaten en dus kon ik verder gaan met de rest.

En dan de nieuwe deur van de slaapkamer naar de badkamer. Ik had een grote haakse sluiper geleend om dat gat er uit te slijpen. Ik kon ook een sloophamer krijgen maar dat vond ik niet nodig, want zo dik is dat muurtje niet.
Maar ik had weer eens niet goed gekeken, in plaats van de verwachte 10 cm was de muur 25 cm dik en daar komt die slijper niet door.
Dus dat werd hakken met moker en beitel. Maar niet langer dan een kwartier, toen was ik er achter dat zo iets niet opschiet.

Dus heb ik maar een grote elektrische hamer gehuurd in Saverdun, voor 33 euro krijg je dan een loodzwaar ding mee waarmee dat gat in een uurtje uitgehakt zal zijn.
Ook hier wordt je moe van, maar het gaat een stuk sneller. Dus per saldo ben ik beter af.

Nat.

Wat is het nat deze dagen, het water valt met bakken uit de lucht. Zondag en vandaag viel er maar liefst 101 millimeter regen en dat geeft nu al de natste oktobermaand sinds 2005. Nog niet de natste maand van dit jaar, dat was in mei, maar dat kan nog komen want oktober is nog maar net begonnen.

De grootste narigheid die we daar van hebben is dat ik niet meer met een volgeladen aanhangwagen uit de hangaar kan komen. De helling is te glibberig van al dat water en de auto slipt alle kanten op maar helaas niet heuvelopwaarts.
En dat moet eigenlijk wel want Diny is begonnen met het overbrengen van al het brandhout dat mee moet. Dus de zon moet weer snel gaan schijnen.

Het blijkt dat het dak van les Tamaris behoorlijk goed waterdicht is, alleen de aansluiting van de aanbouw op het huis lekt. Dat is te verhelpen. En ook zit er een regenpijp verstopt.
Het kon erger.

Verder zijn we na de rustdag van gisteren nog weer bezig met de keuken, de wandtegels zitten er voor, de muren zijn geverfd en morgen komen de plavuizen op de vloer. We gaan gestaag verder.

Volgens het pensioenfonds nader ik de magische leeftijd van 65 jaar. Ze stuurden al een overzicht hoeveel ze dan maandelijks aan ons denken over te maken. Zoals verwacht maakt het geen verschil, zolang ze genoeg geld in kas hebben blijven ze ons trouw sponseren.

Diny heeft ook meteen maar AOW papieren aangevraagd en dat was maar goed ook vertelden ze haar na 5 keer doorverbonden te zijn, aanvragen vanuit het buitenland duren altijd veel langer, dus je kan niet vroeg genoeg beginnen met je te melden.
Persoonlijk zie ik weer niet in waarom dat zo zou moeten zijn, maar daar dat ligt aan mij. Ik denk te simpel.

Tegelen.

Vandaag ben ik de hele dag bezig geweest met het betegelen van de keukenwand rond het toekomstige aanrecht.

En omdat ik daar zo vreselijk druk mee bezig was is Diny vanmiddag met Anka naar de hondenclub geweest. Dat was een ramp volgens haar, dat beest doet van alles op het veld behalve luisteren naar de commando’s die hij geacht wordt te leren.

Maar hierdoor heb ik mooi tijd gehad om bijna alle tegels kunnen plakken en dat is ook wel mooi.

En ik was hier net mee klaar en had de vloer een beetje aangeveegd toen er een mooie Audi stopte boven aan de oprit en Ruud en Kitty een kijkje kwamen nemen.
Voor ons was dat een mooie gelegenheid om het er ook even van te nemen en een lekker pilsje te gaan drinken.

En het mooie was dat toen ik Ruud vertelde dat ik van plan was om de oude onrendabele en slecht te regelen verwarmings radiatoren te vervangen, hij mij spontaan nieuwe radiatoren aanbood. Die had hij nog liggen van een eerder project. Dat komt goed uit.

In de kast.

Wie meent dat ik alleen bezig ben met het storten van bloed, zweet en tranen wegens het harde werken, vergist zich toch deerlijk.

Diny heeft op zich genomen om de vaste hang-leg kast in de slaapkamer te slopen. Zij bood zich aan als dommekracht (haar eigen woorden).
Die kast leek op het eerste gezicht nog heel wat en was ook lekker ruim. Maar na kritische inspectie kwam Diny tot de conclusie dat het een lelijke smerige kast was. Het zien van kromme legplanken, scheve deuren en ongeschaafd hout deed haar besluiten hamer en breekijzer ter hand te nemen en de boel te gaan slopen.

En wie mag dat allemaal weer in orde brengen, wie moet zorgen voor een nieuwe en dan ook een mooie kast? Juist ja, ik natuurlijk weer.
Of ik niet al genoeg te doen heb.

Vervolg.

Na het vervelende werkje van gisteren was het vandaag weer tijd om op te bouwen. Ik heb het plafond proberen te verven. Maar ook van dat werk krijg je pijn in de nek, ook al kun je dat doen met een grote verfroller aan een lange steel. En het beroerde is, het moet zeker twee keer. Anders dekt het niet.

Maar we zijn er achter gekomen dat als je moe bent, het erg goed rusten is onder de veranda.
De brave Zwitsers hebben twee mooie ligstoelen voor ons achtergelaten die qua gemak niet onderdoen voor mijn dierbare hangmat.

En tijdens de lunch, Diny had een lekkere hartige taart gebakken en een flesje wijn mee gebracht, was het goed toeven in het zogenoemde tuinkamertje.
De zon scheen er net niet volop in zodat het daar erg lekker was van temperatuur. En het uitzicht over het dal en op de bergen is formidabel.

Dat hebben we toch maar.

Klote werk.

Dat is het enige juiste woord voor het verwijderen van behang van muren en plafond.
Het gaat moeizaam en je krijgt er een stijve nek van.

Maar het moet want de hele keuken gaat op z’n kop. Nieuw aanrecht, nieuwe wandtegels, meer stopcontacten met het bijbehorende hak-en freeswerk, waterleiding veranderen, nieuwe plavuizen en dan natuurlijk ook een nieuw verfje op plafond en muur.

Zo komen wij de dag wel door.

En dan was er tussen door ook nog een controleur die de gasinstallatie wilde keuren. Oud collega’s die meelezen weten wel wat dat betekent, er is altijd wel wat: de afvoer die niet deugd, luchttoevoeropeningen die er niet zijn, gasleidingen die verkeerd gesoldeerd zijn.
En dan de klant die zegt dat het altijd zo gezeten heeft en dat er nog nooit ongelukken zijn gebeurd. Het is in alle landen en in alle talen hetzelfde liedje.

Gisteren was ik daar ook bezig en toen kwam een nabije buurman het erf oprijden. Een Zwitser of Duitser, dat weet ik eigenlijk niet zeker maar dat doet er ook niet toe.
Hij kwam op me af en heette me van harte welkom in de buurt en mocht ik tegen een klus aanlopen die te zwaar zou zijn voor mij alleen dan hoefde ik maar te bellen en hij zou er zijn om mij te helpen.
Kijk, aan zulke buren daar heb je wat aan.

Notaris.

Eindelijk was het dan zover, vanmiddag is er eindelijk getekend. We hebben een hoop geld geruild tegen een mooi huisje.
Dat huisje houden we voorlopig en die hoop geld en zelfs een klein beetje meer, komt vanzelf over 4 weken weer terug bij de overdracht van Chicane,.
En iedereen is weer tevreden.

De Zwitserse mevrouw heeft met haar zoon en schoondochter het huis prima achtergelaten en nu, zodra ze hun geld binnen hadden, gingen ze weer met gezwinde spoed terug naar die heimat.
Ze vertelde nog wel even dat ze een erg gelukkige tijd hadden gehad in le Tamaris. Dat is mooi.

Daar vandaan zijn we even langs onze verzekeraar gereden om te vertellen dat we een ander huis gekocht hadden en beleefd gevraagd of ze die ook wilden verzekeren. Dat wilden ze graag doen.

Maar daar moesten we ons wel weer eens verbazen over de franse regels. Je gelooft het nooit, maar de verzekerjuffrouw vertelde ons dat we wegens de verhuizing, voor de camper een nieuw nummerbord moeten aanvragen. Dat hoeft niet voor de Peugeot die nog een oud departement gebonden nummer heeft maar wel voor auto’s met de nieuwe nummering. Ik had juist gedacht dat deze nieuwe nummers nu, net als in NL altijd bij de auto bleven. Maar nee, ze zijn blijkbaar adres gebonden. Ik denk weer te simpel voor de franse ambtenaren.

Later zijn we naar le of les (daar zijn we nog niet uit) Tamaris gegaan om eens rustig rond te kijken en van het uitzicht te genieten.
Erg mooi.

Maar morgen: au travaille.

Bijzonder.

Alweer een bijzondere dag, zaterdag.
Allereerst, Diny was jarig. Ze mocht de gezegende leeftijd bereiken van bijna gepensioneerd. Tenminste als die Nederlandse overheid nog niet snel ook daaraan gaat rommelen.

En in de loop van de morgen zijn we samen naar le Tamaris geweest om even kennis te maken met frau Haki, de huidige eigenaresse. Ze waren daar druk met het ontruimen van het huis. De mensen van een bedrijf in tweedehands goederen waren bezig met het ontmantelen van meubels en bedden.
We waren net op tijd om nog wat vitrage en een mooie kast voor ons te reserveren. Frau Haki, een erg aardig mens, liet ons even zien hoe een en ander werkt met de verwarming en dergelijke.

Na de middag mocht Diny naar haar koor en ik met Anka naar de hondenclub. Allemaal leuk en aardig.

Toen Diny, wat later als wij, ook thuis kwam was ze voorzien van één prachtige roos. Gekregen van de medekoorleden voor haar verjaardag. Ook had een koorvriendin een grote taart gebakken waarvan alle koorleden getrakteerd werden. Die vriendin had zich eerder in de oren geknoopt dat Diny gezegd had dat ze op die koormiddag jarig zou zijn maar desondanks natuurlijk wel zou komen.
Erg leuk en aardig.

Nou en toen we ’s avonds ook nog samen naar een restaurant in le Fossat zijn gegaan om een lekker hapje te eten, toen kon deze dag helemaal niet meer stuk.

Man, man, wat een dag.

Gas.

Voor het huis staat een erg mooie witte propaangastank met groene strepen. Niets mis mee. Alleen de plek waar die staat vinden we afgrijselijk, het is een echte blikvanger in negatieve zin.
Maar ja, hij staat er nu eenmaal.

Ik heb de gasleverancier Vitogas per mail benaderd om te vragen hoe het met die gaslevering gaat, hoe dat werkt met bestellen en afleveren.
Vroeger in de goeie oude tijd toen ik zelf nog gasboer was ging alles veel simpeler. Een leiding van de straat tot in het huis en stoken maar. Maar voor dat soort luxe wonen we hier te afgelegen.

Maar al surfende kwam ik op een site terecht van Butagas. En ik ontdekte op die site een grafiek met gasprijzen van verschillende gasleveranciers. Daaruit blijkt dat Butagas toch aanmerkelijk goedkoper is met z’n gas en dus heb ik die ook maar eens gemaild.
Binnen de kortste keren was een vertegenwoordiger hier om ons de voordelen van zijn firma breed uit te meten.

Volgens hem zijn ze bijna de helft goedkoper als Vitogas en daar boven leveren ze ook een nieuwe gastank die ingegraven zal worden in de grond. Helemaal gratis.
Waar het filantropische van die firma zit heb ik niet kunnen ontdekken, maar als we besluiten om een nieuwe hoogrendement gasketel te kopen krijgen we van hullie ook nog 400 euro korting op het gas. En zelfs de verplichte keuringskosten van de installatie betaald hij door een korting op de gasprijs

Kortom, louter voordelen.


En die Vitogas zou ook een offerte sturen maar die hebben we nog niet gezien.