De eerste nieuwe wijn is weer in de fles en dat moet geproefd worden. Ieder jaar opnieuw is dat weer een hele gebeurtenis. Misschien wel in heel Frankrijk, dat weet ik niet, maar zeker hier in Esplas. En oh ja, we eten er gepofte kastanjes bij, dat hoort zo.
En het bijzondere aan dit jaar was het verschijnen van een boek over de historie van de commune Esplas. Dit boek is geschreven door een Vlaamse meneer die ook hier ergens in de buurt woont en die geïnteresseerd is in geschiedenis en schrijven. Dit is al het derde boek dat hij uitgebracht heeft.
Ook wij hebben een exemplaar gekocht want het is leuk om te lezen en je komt er nog eens achter hoe de familieverbanden nu eigenlijk in elkaar zitten.
De nieuwe wijn was, volgens het etiket, de 3e donderdag van november in de fles gebotteld. Dus verser kun je het niet krijgen.
Maar zo vers is het eigenlijk niet te drinken zo zuur als het dan nog is. Maar gedachtig vriend Paul die placht te beweren: “als er maar alcohol in zit is het al gauw goed”, dronken we moedig enkele bekertjes van dat spul.
Gelukkig kwamen ze ook al snel aanzetten met een warme wijn met specerijen, die wel erg lekker was. Een soort gluhwein, zeg maar, die we hier nog nooit eerder hebben gehad. En zodoende kon ik dat andere bocht laten staan.
En ik wil eigenlijk geen kritiek spuien over de gewoontes hier (dan moet je hier niet komen wonen) maar…… in de loop van de avond kwamen ze regelmatig langs met plakjes cake. En dat vind ik wel niet zo smerig, zoete cake bij de wijn.
Bij de koffie aan het eind van de avond, ja dan is dat lekker.
Bij de wijn hoort, vind ik, een portie bitterballen of een paar kroketten. Daar heb je wat aan.
Maar ja, die culinaire hoogstandjes kennen ze hier niet.
En na afloop liepen we samen het pikkedonker in, je zag geen hand voor de ogen en dan is het moeilijk de rechte weg te houden en niet in de greppel te geraken. Of zou die gluhwijn er ook nog iets mee te maken hebben gehad?
