Voorbij.

Het is zo ongeveer afgelopen met 2010 en het nieuwe jaar zal hopelijk spoedig aanbreken.

En op deze laatste dag van het jaar organiseerde Diny nog even een grote lucht partij.
Dekens, spreien, onderleggers, alles wat we hebben moest gelucht en geklopt worden.
Het ging allemaal met zoveel geweld dat ik mijn mooie drooglijn nog extra moest versterken.

Het weer was er naar, maar vooral ook omdat er door nijvere huisvlijt mijnerzijds weer extra kastruimte te beschikking is gekomen.
Eindelijk kan dat spul fatsoenlijk opgeborgen worden.

Ik heb me eerst bezig gehouden met het verven van de nieuwe achterdeur. Het is nu bijna klaar, op het glas na. Onze buurman burgemeester vond het mooi worden en dat is ook wat waard.

En daarna heb ik van Peet zo’n vierduizend boeken gekregen. Je zou zo denken dat je daarvoor een behoorlijke aanhangwagen nodig zou hebben om ze thuis te krijgen. Maar dat gaat tegenwoordig een beetje anders. Eén miezerig klein usb sleuteltje is genoeg.
Ik zal nog wel behoorlijk wat tijd moeten vrijmaken om die allemaal te kunnen lezen.
Als dat maar niet ten koste gaat van de verbouwing.

En verder wensen wij allemaal een fijne oudejaarsavond en veel geluk en voorspoed in 2011.
Ik probeer ook dan er weer te zijn met (on)regelmatig een nieuw verhaaltje over ons wel en wee in Zuid-Frankrijk.

Het eerstvolgende verhaaltje zal vermoedelijk wel gaan over ons reveillon feestje dat we straks samen met een 100-tal mede Esplassers en anderen gaan vieren in onze salles de fêtes.
Lekker etend en drinkend het nieuwe jaar in glijden.

Hopelijk is dat een goed uiteinde en ook een goed begin.

Erg vervelend.

Terwijl we ons grote zorgen maken over hoe het verder moet, gaat Diny ook nog op het nippertje enkele krokusbollen in de grond drukken.
Dat moet nog snel voor het nieuwe jaar, anders komen ze niet op tijd op. Denken we.

Maar dat is nog niet het allervervelendst. Het kan nog erger.

Diny was zo mooi bezig met het verven van de vensterluiken. In een mooie kleur rood, Grenat genaamd. Kwaliteitsverf van een goede firma: V33. Dat gebruiken we al jaren, heel Chicane hebben we er mee rood geverfd. Vinden we erg mooi.

En nu plotsklaps kunnen we het niet meer kopen, het bestaat niet meer volgens de verfboeren. En dat is niet leuk als je al begonnen bent.
Dat zullen wel commerciële technieken zijn, zo nu en dan een kleur laten vervallen zodat bijwerken van een bestaande kleur niet meer mogelijk is. Zodat je verplicht bent om alles over te verven. Want dat brengt dan meer op.
Of ben ik nu te achterdochtig?

We meenden ons te herinneren dat we ooit begonnen zijn met de kleur ossenbloedrood, meegebracht uit Nederland. Dat was eigenlijk de zelfde kleur rood als Grenat en omdat we toentertijd ossenbloedrood hier niet konden krijgen zijn we dat Grenat gaan gebruiken. Bijna geen verschil te zien.

Dus niet getreurd, we laten enkele bussen ossenbloedrood uit Nederland komen, dan zijn we ook klaar. Het kost een beetje aan verzendkosten maar dan kun je toch weer verder.
Maar we weten niet wat er ondertussen is gebeurd met de Nederlandse ossen, maar hun bloed is lang niet rood meer, het is oranje geworden. Vermoedelijk zijn ze intussen van koninklijke bloede of zoiets.

En wij zijn in dit opzicht absoluut niet oranje gezind, we willen dit niet aan ons huis strijken.

Post kerst syndroom.

Na deze spectaculaire kerstdagen gaan we natuurlijk gewoon weer aan de slag. Er moet nog veel gebeuren.
Waar zullen we vandaag eens mee beginnen? Dat is een regelmatig voorkomende vraag als er weer een klus geklaard is.

Nou, maandag was het duidelijk. In bed blijven liggen was de beste oplossing. Koud, rillerig en overal pijn. Ik was er niet fijn aan toe, het leek wel griep. Het kan ook met een overmaat aan kerstfeest te maken hebben.

Maar dinsdag was het weer over, ik sprong weer kiplekker het bed uit. Hoera!!
Dus weer aan de slag.

Ik had in een grijs verleden al eens een kozijn met deur gemaakt om de garagedeur in wat wij nu de berging noemen, te vervangen.
Dat leek me nu een mooi klusje om mee te beginnen.

Het kozijn bleek bijna te passen maar helaas niet helemaal, zodat ik er ook nog iets aan moest veranderen. Maar dat mag de pret niet drukken, al had ik wel even zwaar de pest in. Als ik iets maak moet dat in één keer passen anders vind ik mezelf een klungel. En dat is niet fijn als je een hoge dunk van je zelf hebt.

Als je deze dagen iets wil kopen, zoals dubbel glas voor het raam, heb je wel een probleem. Die zaak is tot na nieuwjaar gesloten. Gelukkig kan ik de garagedeur laten zitten tot alles klaar is. We kunnen geboefte buiten houden.

Nederland heeft natuur nodig met grote ’N’

Natuurmonumenten moet weer terug naar de kernmissie: bescherming van echte natuur, mét bruine beer.

Bovenstaand artikel las ik zo net via internet in Trouw.

Ik moest er even onbedaarlijk om lachen.
Bruine beren in Nederland waar ze ’s winters nog geen kudde paarden en koeien in leven willen houden in een zogenaamd natuurgebied ter grootte van een postzegel met een hoog hek er om heen. Om dat het natuurlijk zou zijn dat dieren ’s winters van de honger doodgaan.

Hier in Pyreneeën, die toch behoorlijk uitgestrekt en wild zijn, geven die (ook al ingevoerde) beren soms al de grootste problemen. Vraag de schapenboeren hier er maar eens naar.

Ik wil niet al te kritisch zijn, maar er lopen toch wereldvreemde figuren rond in dat kleine nederlandje.

Ik weet het, het gaat me niets aan, maar dit moest ik toch even kwijt.


Wie wil weten hoe men hier over de beren denkt, ik vond een mooie reportage van de VPRO. Kijk maar.

Heibel voor de tent.

Op de voor Nederland tweede kerstdag meende een grote gele hond, type Retriver, zich te definitief moeten vestigen op les Tamaris.
In de loop van de middag kwam ze, zag dat het goed was en was duidelijk van plan om te blijven. Water drinken, mee eten en blijven slapen, in die volgorde

Eerst vond Anka het nog wel leuk, maar dat ging ook over toen die andere hond hardbekkig liet blijken wie volgens haar de baas was.
We hebben zoals gewoonlijk Anka ’s avonds naar binnen gehaald, hopende dat die indringer er genoeg van zou krijgen en de weg naar huis zou inslaan. En anders zou ik dat de volgende dag wel oplossen.

Maar om 11 uur lag ze er nog, sterker nog, ze had zich ook het hok van Anka toe geëigend. Dat vond Anka niet leuk want ze mocht daar niet bij in, terwijl dat toch haar vaste nachtplek is.

Dat ging me te ver en ik heb daar even streng opgetreden. Die arme hond wist niet wat haar overkwam, ze was duidelijk niet gewend om streng toegesproken te worden, laat staan dat ze een tik met de hondenriem kon verwerken. Haar treurige en verwijtende blik trof me tot diep in mijn ziel. Maar ja, wat mot dat mot. Wij willen er beslist geen grote hond bij hebben, zelfs geen kleintje.

Maar goed, op een gegeven moment besloot ze toch de wijde wereld in te trekken, ik vermoed en hoop richting eigen huis. Ze vond het niet leuk meer, het was haar erg tegengevallen.

En gelukkig ze bleef weg. En dat is toch voor iedereen beter.

Oh kerstnacht, schoner dan de dagen.

Dat kan wel zo zijn maar wij vonden de kerstdag ook wel wat hebben.

Want voor het eerst sinds jaren hebben wij ons voorzichtig onder de Franse Nederlanders alhier begeven. Over het algemeen houden we niet zo van clubjes Nederlanders die regelmatig bij elkaar komen en dus ook alles van elkaar weten.
Dat is een eigenaardigheid van ons.

Mitzi en PP hadden ons gemaild of wij ook zin hadden om samen met zo’n 25 anderen bij hun te komen eten op de eerste (en hier enige) kerstdag. Dat was verleden jaar ook gebeurd en het was velen zo goed bevallen dat er om gevraagd was dat weer te doen.

En omdat we sinds we verhuisd zijn een ander leven zijn begonnen hebben wij daar van harte mee ingestemd en zodoende zijn we gistermiddag naar Beauregard getogen.

En, eerlijk is eerlijk, ze hadden met z’n beiden hun uiterste best gedaan om de boel gezellig aan te kleden en de maaltijd was uitstekend verzorgd, uitgebreid en uiterst lekker. Dus wat wil je nog meer.

En al die Nederlanders?
Het ging uitstekend met al die Nederlanders. Daar waren erg aardige mensen bij, zodat wij ons goed vermaakt hebben.

Al met al een goed bestede dag.

Voor meer plaatjes, zie: http://blog.leveninfrankrijk.fr/

Koud.

Br, wat is het koud. Niet dat het vriest, maar er waait een ijselijk koude wind die af en toe sneeuw en hagel meebrengt.
Weer om bij de lekker warme kachel te blijven zitten.

Maar dan moet je geen hond hebben, die wil er wel uit, weer of geen weer.
Dus trek ik moedig de net nieuw gekochte laarzen en de dikke winterjas aan, zet de ijsmuts op mijn te kort geknipte kop en ga er op uit.

Wonderlijk, we zijn maar een paar kilometer van ons oude huis verwijderd maar het is net of ik een compleet nieuw gebied moet ontdekken. Anka en ik volgen alle nog onbekende graspaden en zijweggetjes die we zien, in de hoop een mooie wandelroute te vinden. Maar tot nu toe loopt alles dood tegen een weiland. Niet dat het zo erg is want zeker in de winter is het gras kort en lopen er geen koeien. Dus kunnen we daar prima wandelen en doorsteken maken.

Vanmiddag was het echt bar en boos met het weer, we moesten zelfs nog een soortement van sneeuwstormpje trotseren. Het leek Nederland wel. Maar we kunnen er tegen.

En wat ik ook nog wilde zeggen: hartelijk bedankt voor de kerst/nieuwjaarskaartjes en de goede wensen per mail die we weer in grote getale mochten ontvangen. Jullie zijn ons nog niet vergeten, blijkt wel.
Ook vanuit het mooie Grunningerlaand, waaraan we altijd nog goede herinneringen hebben, bereikten ons vele goede wensen.
Leuk!!!

En om een beetje de kerstgedachte uit te beelden: hierboven een foto van Dombo in het hondenhok. De laatste tijd slapen kat en hond gezellig samen in dat hondenhok.
Een foto maken waarop hond en kat samen in het hok liggen lukt niet omdat de hond veel nieuwsgieriger is als de kat. Anka komt meteen kijken wat ik nu weer aan het doen ben en vooral snuffelen of ik ook kaas bij me heb. Een kat blijft rustig liggen, die komt zijn nest niet uit.

Kerst.

Wat vliegt de tijd. Het is alweer bijna kerst en voor je het weet is dit jaar ook alweer voorbij.

Ongelofelijk hoe snel dat gaat. De uren, dagen, maanden en dus ook jaren vliegen voorbij. “Vliegen als een schaap door’t veen” zongen we vroeger altijd.

Ik denk wel eens, heel filosofisch, dat het eigenlijk de moeite niet waard is om ’s morgens uit het bed te komen, voor je het weet is de dag voorbij en is het weer bedtijd. Waar doe je het allemaal voor. Dat komt gelukkig niet vaak voor, meestal begin ik opgewekt en blij aan weer een nieuwe dag.

Zo dat is ook weer gezegd.

Wat ik eigenlijk wilde schrijven is dat wij iedereen natuurlijk ook de beste wensen willen doen toekomen voor de komende feestelijkheden. Dat jullie er van mogen genieten.

De bijgaande foto is gelukkig niet van recente datum maar alleen maar bedoeld om te laten zien dat wij ook wel eens sneeuw hebben. Opdat jullie niet al te jaloers worden op ons vaak prettige zuidelijke klimaat.

Parkeerplaats.

De camper heeft eindelijk weer een mooi eigen en vlak plekje. Helaas nog niet overdekt, maar wie weet komt dat nog. Hij staat nu tenminste niet meer in de weg en we hebben weer royaal de ruimte om de andere auto te kunnen keren.

In elk geval ben ik voorlopig weer van dat vermoeiende en ruggenbrekende graafwerk af.
Tot ik weer wat anders bedenk.

Ooit zei een zwager tegen mij dat ik dat ook helemaal verkeerd deed.
Dat moest ik Diny laten doen. Daar had hij gelijk aan maar krijg haar maar eens zo gek.

Graven.

Het was op deze bijna kortste dag van het jaar alweer prachtig mooi zonnig weer. En op zo’n dag wil ik niet de hele tijd binnen bezig zijn. Dus ben ik tot het middaguur aan de slag geweest met de kastenwand op de slaapkamer en ben ik daarna lekker buiten aan het wroeten gegaan.

Want naast de nieuwe werkplaats moet de camper komen te staan, maar dat plekje is bij lange na niet vlak. En dan zit er niets anders op dan de schep ter hand te nemen en dan net zolang te gaan graven tot er een vlak stukje grond ontstaat waar die camper kan staan.

En daar moet dan ook later nog een soortement van carport komen zodat de camper een beetje droog de winter door kan komen. Maar daar moet dan eerst een officiële bouwvergunning voor worden aangevraagd.

De vergunning voor de werkplaats is gelukkig ook toegekend. Buurman burgemeester kwam hoogstpersoonlijk de papieren brengen. Een beetje laat, want het hokje staat er al en dat wist hij natuurlijk ook.

Mazères.

In Mazères is altijd wat te doen. En dan niet wegens al dan niet van kleur verschietende verkeerslichten zoals in Almelo.
Sterker nog, in Mazères zijn helemaal geen verkeerslichten.
Maar dat dorp organiseert altijd wel een of andere festiviteit en in december dus altijd het fête du gras.

Dat waren zelfs de foi gras dagen, het begon vrijdag al. Er zijn daarmee echte kampioensbekers te verdienen door de producteurs. Want je kunt dat foi gras op vele manieren klaarmaken en wie dat het lekkerste doet wint de prijs. Ja inderdaad, ze verzinnen wat.

Vandaag was het een feest van het varken en de eend en een kerst- en paarden/ezel markt met en uiteraard de vide grenier, een rommelmarkt. En daar zijn we naar toe geweest. De hond moest mee want dan komt die ook nog eens onder de mensen en dat is goed voor de opvoeding.

Daar zagen we dat die varkens en die eenden niet echt feest hadden, die hingen dood aan een haak en werden aan hapklare brokken gesneden en aan worst gedraaid of lagen opgevuld op de toonbank.

Voor de meer cultureel ingestelde mens was er een korenfestival in de kerk waar kerstliederen te beluisteren waren. Maar ook daar waren we al weer snel weg omdat die kerk bomvol zat en stond. Alleen helemaal achterin konden we nog staan luisteren en niets zien.
En ook Anka voelde zich niet op haar gemak in die kerk, een weinig vroom hondje blijkt het te zijn.

Maar we zijn er toch weer even uit geweest.

Bergen.

De bergen zien er per uur weer anders uit. Vanmorgen vroeg (nou ja, vroeg) lag er een dun laagje sneeuw, was het glashelder en de zon scheen volop. Dan steken de bergen prachtig af tegen de heldere luchten boven Spanje, een mooi gezicht.

En dan tegen de avond, zo rond half zes, ziet het er weer heel anders uit met de ondergaande zon.

We wonen hier nu bijna 12 jaar en we hebben nooit geweten dat het uitzicht zo mooi kan zijn. We keken altijd maar een beetje tegen de omringende heuvels aan. Ook mooi maar dit is toch wel heel wat anders.

En zo zitten we dan op aan het eind van de natuurlijk weer drukke zaterdag in de serre, met een welverdiend glaasje wijn in de hand, in de schemering naar buiten te kijken. Erg mooi.
“Waar aan hebben we dit verdiend” zou een goede vriendin van ons zeggen.

Ongeduldig.

Eigenlijk kan ze niet langer wachten tot haar eigen hoekje helemaal klaar is. Ze heeft dat werkelijk gemist.
Er moet nog van alles aan gebeuren, o.a. moeten nog de nodige afwerklatjes over lelijke kanten gespijkerd worden. En dan moet ook de rest van de kastenwand nog opgebouwd worden.
Maar ooit zal het allemaal wel voor elkander komen.

En voor de rest was het vandaag goed waardeloos met het weer. Het begon na een stormachtige nacht wel aangenaam met 7 graden. Maar in de loop van de morgen werd het weer koud, guur en sneeuwerig.
Maar ik geloof dat het in NL nog beroerder is.

Koeien.

Ons grootste avontuur vandaag was het passeren van een aantal koeien die vanuit het leeggegeten weiland naar de winterstal moesten lopen.
Voor alle zekerheid hadden de kasteeljongens, want daar zijn die koeien van, de hele weg afgezet met een touwtje.
Die koeien zien het verschil niet tussen een onschuldig touwtje en een respectwaardig stroomdraadje, dus liepen ze braaf over het midden van de weg naar huis.
Gelukkig maar, want we hebben geen behoefte aan een kudde halfwilde koeien op ons erf.

En dan merk je weer hoe uiterst beleefd die mensen zijn. Ze verontschuldigden zich uitgebreid over het afsluiten van ons afrit en legden uit dat het maar even zou duren en dat ze hoopten dat wij die overlast niet erg zouden vinden.
Terwijl ik het vanzelfsprekend vind dat ze dat doen, ook al om erger overlast te voorkomen.

En Anka liep daar even later achteraan zodat ik, toen ik haar eindelijk miste, haar bij het château kon ophalen. Die vond dat blijkbaar wel een leuke belevenis. Die hond heeft en neemt trouwens meer vrijheid dan Filou ooit gehad heeft. Dat komt hoofdzakelijk omdat ze niet naar rijdende auto’s omkijkt. Ze reageert daar niet op zodat ik denk en vooral hoop dat ze er niet zo makkelijk onder zal komen.

Verder was het vandaag zo venijnig koud dat ik geen zin had om ook maar een stap buiten de deur te zetten. Daarom heb ik me maar weer bezig gehouden met onze slaapkamer, waar Diny een eigen bureauhoekje wil hebben.
En als ze dat wil dan krijgt ze dat natuurlijk.

Muizenissen.

We hebben een muizenplaagje, in onze voorraadkast wordt van levensmiddelen gesnoept en er liggen keuteltjes. Dat moet niet.

Nu hebben we er natuurlijk spijt van dat we 2 katten op Chicane hebben achtergelaten, die hadden hier dankbaar werk kunnen verrichten. Eén kat kan het blijkbaar niet aan.
Dus moeten we zelf aan de slag met een muizenval.

De cabaretier Tom Manders, alias Dorus, heeft ooit een conference over muizenvallen gedaan. Zijn variant was een stukje hout met een scheermesje daarop, waarachter een stukje kaas zou liggen. De volgende dag lag het stukje kaas aan de andere kant. Als de muis de derde dag geen kaas zou vinden, zou hij over het mesje kijken om te zien of er iets aan de andere kant zou liggen: "Hé, vandaag geen kaas," zou hij concluderen en al nee schuddend z'n kopje verliezen.

Maar helaas, onze huismuizen geven niet om kaas dus dat trucje werkt niet.
We hebben het ook geprobeerd met koekjeskruimels. Daar zijn ze wel gek op maar wat er los op ligt kunnen ze pakken zonder dat hun leven gevaar loopt.

Waar ze wel op af komen is chocolade, lekkere pure chocolade.
En dus moest ik enkele korrels van mijn kostbare hagelslag smelten boven het vuur en dat heb ik in het gaatje van de val gegoten.
Dat kleeft vast en ze kunnen het niet heel voorzichtig eruit plukken en opeten, nee daarvoor moeten ze kracht zetten en daardoor klapt de val dicht.

Inmiddels hebben we er 4 achter elkaar gevangen. We zijn benieuwd waar de teller stopt.

Mees.

We hebben een mooie serre met veel glas, ik heb er al diverse foto’s van laten zien. Erg fijn voor het uitzicht.
En die grote ramen zijn beplakt met de silhouetten van roofvogels, dat schijnt andere vogels af te schrikken zodat ze niet tegen die grote glimmende en brandschone ramen aanvliegen.

Maar het helpt niet echt. Gisteren vloog met een klap een pimpelmeesje tegen het glas aan.
Die is er geweest, dacht ik. Wat jammer nou.
Anka zag hem ook op de grond liggen en nam hem voor alle zekerheid even in zijn bek. Even doorbijten dan is hij tenminste echt dood, zal ze gedacht hebben.

Maar op mijn commando “los!” liet ze tot mijn verbazing het vogeltje weer op de grond vallen en ging op een afstandje liggen kijken hoe het zou aflopen.

Na enkele minuten gingen de oogjes van de vogel weer open en hij schudde aan paar keer de kop. Toen hij goed wakker was krabbelde hij overeind en vloog weg.

Eind goed, al goed. En ik was trots en blij dat die hond gewoon naar een commando luistert, dat is wat nieuws. Als ik een stukje lekkere kaas in de handen hem wil hij nog wel eens reageren op een vriendelijk verzoek van mij, maar zonder die verleiding is het huilen met de pet op.
Er is nog een lange weg te gaan.

Bijna 50 jaar.

Over wie ik het heb?
Die dame op de foto zou willen dat ik het over haar had, maar nee, het gaat over die trui die ze aan heeft.

Na haar overweldigend succes op haar koor met haar nieuwe trui (zie blog 28 mei 2010), toen alle breisters vroegen of ze die zelf gemaakt had (nee) en of ze het patroon konden krijgen (weer nee want het is ontsproten aan het brein van Marietje), (één koorlid had zelfs de neiging haar die trui ter plekke afhandig te maken) vond ze het tijd om weer eens wat anders aan te trekken.
En wie wat bewaard die heeft wat, deze trui heeft haar moeder bijna 50 jaar geleden voor haar gebreid. Ook zij had er toentertijd op haar breiclubje een groot succes mee en werd als voorbeeld gesteld als truibreispecialiste.
Helaas heeft mijn schoonmoeder haar truibreigenen niet aan al haar dochters nagelaten. Ik moet al mijn truien kopen.

En ook nu nog vinden de mensen het een prachtige trui. De medekoorleden konden bijna niet geloven dat deze trui al zo oud was. En dat hij na zo veel jaren ook nog perfect past vonden ze ook heel bijzonder.
Ik vind dat ook.

Van alles wat.

Vanwege het alweer prachtig mooie weer ben ik maar weer buiten aan de slag gegaan.

De geitenweide is nu uitgebreid tot voor het huis. Daar staat nog lang gras, niet al te mals meer maar die geiten vreten dat wel.
En ik hoef daar dan niet te maaien en dat is weer goed voor het klimaat, want dan hoef ik de trekker niet te starten die weer de nodige uitstoot veroorzaakt. Want in de winter op CO2 neutrale gebruikte frituurolie rijden lukt niet. Ja dat rijden zou wel gaan maar het starten met koud weer is niet mogelijk zonder voor te verwarmen.

Terwijl ik daarmee bezig was stopte met veel geraas een trekker bij ons afrit en één van de kasteeljongens (zoals ik ze altijd noem) liep samen met zijn meer dan 80 jaar oude vader het pad af. Die oude baas werkt nog altijd volop mee op de boerderij en rijdt ook nog op de trekker als dat nodig is. Een krasse knar!

Zouden ze om een praatje verlegen zijn? De Franse buren komen niet zo makkelijk aanwippen, daar is altijd een reden voor nodig. In dit geval was de reden dat ze gezien hadden dit we een stuk tuin gefreesd hadden voor de groentetuin. Mocht ik daarvoor nog goede koeienmest nodig hebben dan kon ik dat opscheppen van de grote mestvaalt aan de kant van de weg. Er ligt meer dan genoeg.
Daarvoor heb ik ze dus hartelijk bedankt want enige bemesting kan de grond vast wel gebruiken.

En Diny die de hele dag op pad was naar winkel, kapper en koor is ook even bij de burgervader langs geweest om ons aan te melden voor een gezamenlijke maaltijd op oudejaarsavond. Helaas hebben wij hier mee te lang getreuzeld, de inschrijving was gesloten. Mochten er nog afzeggingen komen zijn wij als eerste aan de beurt. We wachten af.

Tevens had ze de euvele moed om mij aan te melden als medewerker bij het opbouwen en afbreken van de feesttent bij festiviteiten. Ze vindt blijkbaar dat ik wat moet doen voor de gemeenschap.

Dat werd wel in dank aanvaard, want de oude vaste garde die dat altijd doet wordt inmiddels wel erg oud, 70-ers en 80-ers zijn het. Ik denk dan bij me eigen, waarom nemen ze dan zelf niet het initiatief en gaan actief de buurt in om medewerkers te vragen. Ik loop hier toch ook al een poosje rond.
Maar ook hiermee zijn ze niet zo vlot.

Carla Bayle.

Na een koude nacht, wat te horen is aan de cv-ketel die ’s nachts alleen aanspringt als het buiten echt koud is, werd het vandaag toch nog erg mooi weer.

En dus hebben we weer de nodige klusjes uitgevoerd in en om het huis

Maar de hoofdmoot van deze dag bestond toch uit een gezellige en lekkere lunch met Ruud en Ena bij het restaurant in Carla Bayle. Je eet dan weer eens iets wat je thuis niet alle dagen krijgt.
Het is daar erg goed toeven en het eten is er ook voortreffelijk.

Dus was het weer een welbestede dag.

Sneeuwvrij.

Een groot deel van Frankrijk zucht en steunt onder een dikke laag sneeuw. Wij gelukkig niet en dat kan ik wel waarderen. Ik zie graag sneeuw, maar dan vooral op grote afstand hoog in de bergen.
Alhoewel, gisteren was het ongeveer 15 graden en het was al haast te warm in de zon en vandaag zitten we weer in een koude dip. Amper 5 graden wijst de thermometer aan. Dat scheelt een jas en een hoed.

Maar desalniettemin heb ik de elementen getrotseerd en heb mijn nieuwe werkplaats ingericht.
De werkbank, de nodige opbergkastjes en het gereedschap hebben allemaal hun plaats gevonden. Er is zelfs ook al elektriciteit, dus er kan geboord en gezaagd worden zonder dat ik er moe van wordt. Ik ben er erg gelukkig mee, alles eindelijk weer op een vaste plek.

En Diny heeft ondanks de kou toch nog weer een vensterluik geverfd en nieuwe kleren gekocht bij Barbe-Bleue, een entreprise die hier op het platteland al meer dan 50 jaar regelmatig met een vrachtautootje aan huis komt om kleding te verkopen.
Niet goedkoop maar vooral wel erg makkelijk.

Bollen.

Deze prachtig mooie en lekker warme dag was bij uitstek geschikt om enige tulpen, rechtstreeks aangevoerd uit Amsterdam, te poten.
Nu is het hopelijk nog niet te laat.

Ikzelf heb me weer bezig gehouden met mijn werkplaats. Het overeind zetten van huisje was een fluitje van een cent, het meeste werk zat nog in het beitsen van het geheel. En als ik het goed wil doen moet dat nog zeker één keer.

En nu ben ik het aan het inrichten, de werkbank, de kastjes, het gereedschap alles moet weer een plekje vinden. Maar dan heb ik het ook weer super-de-luxe voor malkander.
En dat is nodig ook, want nu verlies ik veel tijd aan het zoeken van gereedschap dat ik weer eens maar zo ergens heb neer gelegd. Nu is er weer structuur en heeft alles een vaste plek die ik blindelings kan vinden.

Blijkbaar doen ze hier niet aan meibomen.
Als ik dit in de Achterhoek had neergezet, hadden de noabers vast en zeker de gelegenheid gepakt om een meiboom op te tuigen. Maar misschien moet je daarvoor eerst officieel buurt maken en dat hebben we niet gedaan.

Abri de jardin.

Zo heet zo’n ding in het Frans. Nederlanders zouden zeggen « tuinhuis », maar voor mij is het de werkplaats.

Ik ben alvast begonnen met het opbouwen, ondanks dat de officiële papieren van de vergunningverlenende instanties nog niet binnen zijn.
Maar ze hebben gezegd dat als er binnen 4 weken na de aanvraag niet gereageerd is ik zou kunnen beginnen. En die 4 weken zijn wel min of meer voorbij, geloof ik.

Hoe dan ook, het is tijd om op te bouwen.
En dat bouwpakket is prima compleet en de vele stukken passen perfect in elkaar. Dat opbouwen is een fluitje van een cent.

Ik zou het in een halve dag zover klaar hebben gekregen dat het waterdicht was, tenminste als ik vroeger op de lagere school beter opgelet had wat de juffrouw mij aan hoofdrekenen probeerde bij te brengen. Daarin heeft zij volkomen gefaald.
Want een rol dakbedekking van 13 meter lang is precies genoeg om het dak waterdicht te maken en is niet een meter te lang zoals ik in mijn onnozelheid dacht uit te rekenen. Hierdoor heb ik te royaal gesneden en zodoende kom ik nu een meter te kort. Merde!!!

Intussen bereikt Diny wondermooie resultaten met haar ververij. Het huis fleurt er helemaal van op.

Markt

Nadat ik gisteren een heel laag muurtje van één steen hoog had gemetseld dat als basis moet dienen voor mijn nieuwe werkplaats, en Diny zich weer op de franse les had gestort (welke ik wijselijk aan mij voorbij laat gaan) en we ook nog via de televisie konden meemaken dat miss Normandie dankzij Endemol de nieuwe miss France 2011 geworden is, hebben we vandaag maar eens de toerist uitgehangen.

In Montbrun, een erg oud dorpje op zo’n 30 km van hier, was een soort najaarsmarkt. Een markt in het teken van vele bio-producten.

Het was opvallend zoveel opmerkelijke types daar rondliepen. Je krijgt het idee dat bio hier synoniem is voor eigenaardig, vele oudere figuren waanden zich nog in de jaren 60, met hun soms wonderlijke uiterlijk. Maar wie ben ik om daar commentaar op te hebben.

Het was goed weer, het was leuk en je bent er eens uit.
Voorzien van een biologisch gekweekt perzikenboompje togen we weer op huis aan.

Fokverbod.

Anka is een beetje zielug. Zij loopt heel voorzichtig rond met een breed en (nog) wit verband om haar buik.

Ze is nu net 6 maanden oud en de dierenarts heeft verteld dat volgens de modernste inzichten een teef op deze leeftijd gesteriliseerd kan worden.
En aangezien we geen gezeur willen hebben met loopsheid en dan vooral van het bijbehorende bezoek van hitsige reuen, hebben we dat laten doen.

Dat geeft rust voor baas en hond. Het kost een paar centen maar dan ben je er ook af.
Wat die kosten betreft, de dierenarts gaf me 20% korting omdat ik contant betaalde. Ze was van mening dat de TVA, (BTW) veel te hoog was, dat moesten we maar omzeilen. Haar voordeel is misschien dat ze het niet opgeeft voor haar inkomsten belasting.
En nu maar hopen dat de franse fiscus niet meeleest!

En verder is het vandaag zo koud en guur dat we de deur niet uit zijn geweest. Een enkel klusje binnenshuis was het enige nuttige dat we vandaag gedaan hebben.

Cours de dessin.

Ik zwierf wat rond op internet en kwam terecht op de website van de commune saint Martin d‘Oyde, een naburig dorp. Ik was op zoek naar verslagen van de gemeenteraad omdat ik gehoord had dat ze het onzalige plan hadden om enkele wandelpaden af te sluiten voor het publiek. Incroyable!

Daar kon ik dus niets over vinden, misschien speelt zich dat in het diepste geheim af.

Maar wat ik wel vond, was dat daar ook tekenles en franse les gegeven werd. En daar heb ik Diny toen op gewezen want ze heeft voor beide belangstelling.
Ze trok meteen de stoute schoenen aan en heeft zich voor beide opgegeven. De groepsles tekenen en privé-les Frans. Ze zet door, ooit zal ze vloeiend deze prachtige taal spreken.
Het grote voordeel is dat het zo lekker dichtbij is.

En de eerste tekenles heeft inmiddels plaats gevonden. Dat was volgens haar erg leuk en veelbelovend.
Letterlijk veelbelovend, want de tekenleraar beloofde dat ze aan het einde van de cursus in staat zou zijn een goed gelijkend zelfportret te maken.

Een allereerste poging daartoe is hierboven bijgevoegd. Dit wordt bewaard om later de vordering te kunnen beoordelen.

Zwaar.

Het is en blijft zwaar werk dat beton storten. Maar het moet wel even gebeuren wil ik ooit mijn werkplaats opgebouwd hebben. Het tuinhuis ligt al geruime tijd in honderd stukken te wachten op de montage. De vergunning is nog niet binnen maar we gaan er maar van uit dat dit goed komt.

Gisteren bracht een vrachtwagen een paar m3 betonmelange, zakken cement en een wapeningsmat. Hij kon met zijn lange laadarm gelukkig alles precies op de plek zetten waar ik het wilde hebben, dat scheelt weer een hoop gesjouw en één keer overscheppen.

Dus vandaag kon ik vooruit. Nu is dat natuurlijk zo gepiept zo’n vloertje van ongeveer 3 bij 3, het is een kwestie van even doorzetten en vooral doorscheppen. Zweetdruppels hoefden er vandaag niet te vallen want het was venijnig koud.

Zo koud dat ik twijfelde of we het wel vorstvrij houden vannacht. Voor alle zekerheid heb ik het vers gestorte beton toch maar afgedekt. Je zal morgen buiten komen en een grote bonk ijs vinden!