We hebben een mooie serre met veel glas, ik heb er al diverse foto’s van laten zien. Erg fijn voor het uitzicht.
En die grote ramen zijn beplakt met de silhouetten van roofvogels, dat schijnt andere vogels af te schrikken zodat ze niet tegen die grote glimmende en brandschone ramen aanvliegen.
Maar het helpt niet echt. Gisteren vloog met een klap een pimpelmeesje tegen het glas aan.
Die is er geweest, dacht ik. Wat jammer nou.
Anka zag hem ook op de grond liggen en nam hem voor alle zekerheid even in zijn bek. Even doorbijten dan is hij tenminste echt dood, zal ze gedacht hebben.
Maar op mijn commando “los!” liet ze tot mijn verbazing het vogeltje weer op de grond vallen en ging op een afstandje liggen kijken hoe het zou aflopen.
Na enkele minuten gingen de oogjes van de vogel weer open en hij schudde aan paar keer de kop. Toen hij goed wakker was krabbelde hij overeind en vloog weg.
Eind goed, al goed. En ik was trots en blij dat die hond gewoon naar een commando luistert, dat is wat nieuws. Als ik een stukje lekkere kaas in de handen hem wil hij nog wel eens reageren op een vriendelijk verzoek van mij, maar zonder die verleiding is het huilen met de pet op.
Er is nog een lange weg te gaan.
