Op de voor Nederland tweede kerstdag meende een grote gele hond, type Retriver, zich te definitief moeten vestigen op les Tamaris.
In de loop van de middag kwam ze, zag dat het goed was en was duidelijk van plan om te blijven. Water drinken, mee eten en blijven slapen, in die volgorde
Eerst vond Anka het nog wel leuk, maar dat ging ook over toen die andere hond hardbekkig liet blijken wie volgens haar de baas was.
We hebben zoals gewoonlijk Anka ’s avonds naar binnen gehaald, hopende dat die indringer er genoeg van zou krijgen en de weg naar huis zou inslaan. En anders zou ik dat de volgende dag wel oplossen.
Maar om 11 uur lag ze er nog, sterker nog, ze had zich ook het hok van Anka toe geëigend. Dat vond Anka niet leuk want ze mocht daar niet bij in, terwijl dat toch haar vaste nachtplek is.
Dat ging me te ver en ik heb daar even streng opgetreden. Die arme hond wist niet wat haar overkwam, ze was duidelijk niet gewend om streng toegesproken te worden, laat staan dat ze een tik met de hondenriem kon verwerken. Haar treurige en verwijtende blik trof me tot diep in mijn ziel. Maar ja, wat mot dat mot. Wij willen er beslist geen grote hond bij hebben, zelfs geen kleintje.
Maar goed, op een gegeven moment besloot ze toch de wijde wereld in te trekken, ik vermoed en hoop richting eigen huis. Ze vond het niet leuk meer, het was haar erg tegengevallen.
En gelukkig ze bleef weg. En dat is toch voor iedereen beter.
