Ons grootste avontuur vandaag was het passeren van een aantal koeien die vanuit het leeggegeten weiland naar de winterstal moesten lopen.
Voor alle zekerheid hadden de kasteeljongens, want daar zijn die koeien van, de hele weg afgezet met een touwtje.
Die koeien zien het verschil niet tussen een onschuldig touwtje en een respectwaardig stroomdraadje, dus liepen ze braaf over het midden van de weg naar huis.
Gelukkig maar, want we hebben geen behoefte aan een kudde halfwilde koeien op ons erf.
En dan merk je weer hoe uiterst beleefd die mensen zijn. Ze verontschuldigden zich uitgebreid over het afsluiten van ons afrit en legden uit dat het maar even zou duren en dat ze hoopten dat wij die overlast niet erg zouden vinden.
Terwijl ik het vanzelfsprekend vind dat ze dat doen, ook al om erger overlast te voorkomen.
En Anka liep daar even later achteraan zodat ik, toen ik haar eindelijk miste, haar bij het château kon ophalen. Die vond dat blijkbaar wel een leuke belevenis. Die hond heeft en neemt trouwens meer vrijheid dan Filou ooit gehad heeft. Dat komt hoofdzakelijk omdat ze niet naar rijdende auto’s omkijkt. Ze reageert daar niet op zodat ik denk en vooral hoop dat ze er niet zo makkelijk onder zal komen.
Verder was het vandaag zo venijnig koud dat ik geen zin had om ook maar een stap buiten de deur te zetten. Daarom heb ik me maar weer bezig gehouden met onze slaapkamer, waar Diny een eigen bureauhoekje wil hebben.
En als ze dat wil dan krijgt ze dat natuurlijk.
