Kerst.

Nou ja, bijna kerst. We zijn al wel volop bezig met de voorbereiding voor kerst.

Vandaag heb ik bij buurman Bernard van het kasteel twee enorme joekels van chapons gekocht. Kapoentjes noemden we vroeger de vetgemeste en gecastreerde haantjes.
Nou ja, haantjes. Het zijn hanen van 4 kilo per stuk geslacht gewicht. Een behoorlijk bonk vlees waar ze hier altijd de kop aan laten zitten om te bewijzen dat het toch echt een haan is wat ze verkopen.
Hoewel we daar, tot vreugde van de hond, ook nog een behoorlijke hoeveelheid vet en vel van afsnijden. Dat vinden de Fransen wel zonde, maar ik heb liever het vlees.

We hebben hier enkele flinke maaltijden aan. Te beginnen op kerstavond, vervolgens op kerstdag.
Helaas hebben we hier geen tweede kerstdag, dus moeten we wachten tot oudejaarsavond voor we weer mogen smullen. Het kan ook zijn dat we ons nergens wat van aantrekken en het gewoon eten wanneer we zin hebben.

En dan de oliebollen. Het was vandaag echt weer om buiten te staan met de frituurpan om oliebollen te gaan bakken. Dat is hier in dit huis een mannentaak. Ja, sekse verschil moet er nu eenmaal wezen, je hebt vrouwentaken en je hebt mannentaken. Vuilnis bij de weg zetten en oliebollen bakken, dat kan ik goed.

En verder wens ik natuurlijk iedereen die dit leest prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar.

Lindehout.

Onze toekomstige achterbuurman is een rijk man, een heel rijk man mag ik wel zeggen. Niet zozeer dat hij veel geld heeft, dat geloof ik niet, maar hij is wel zeer houtrijk. Hij woont nu nog in een vele hectaren groot bos en in dat bos groeien ook lindebomen. En dat is wat ik zoek, lindehout.
Volgens zeggen is lindehout een zacht soort hout dat heel geschikt is voor houtsnijwerk. En dat moet ik hebben.

Laatst zag hij mij hakken in een hard stuk eikenhout en toen beloofde hij dat hij mij een paar stukjes lindehout zou bezorgen.
Vandaag kwam hij aanzetten met een kofferbak vol boomstammetjes, zo vers van een door de storm afgebroken tak gezaagd.
Dus hij is ook nog een vriendelijk man!

Met deze voorraad kan ik levenslang vooruit met kleine poppetjes maken.
Hoewel niet alles evengoed bruikbaar zal zijn, er zijn nog al wat stukken met dikke noesten en dat werkt niet lekker. Maar die zullen vast wel goed branden in de kachel

Ik heb maar meteen de kettingzaag gepakt om enkele stukken te ontschorsen, te splijten en in hapklare brokken te zagen zodat deze goed kunnen drogen.
Binnenkort zal ik de eerste resultaten wel eens laten zien.

Tuinderij

De kortste dag nadert gezwind en dus wordt het tijd om wat aan de tuin te gaan doen. En zeker met dit stralende en warme weer.
Het bestaande groentetuintje voor het huis heeft tot nu toe weinig vrucht voortgebracht. Het wil daar totaal niet groeien. Waarom dat zo is mag den duivel weten, want wij weten het niet.

Om in de toekomst toch enige eigen groenten te kweken, je weet maar nooit nu de boeren niet meer te houden zijn, hebben we besloten dit alles op een andere plek te gaan proberen.
Met groot materieel en goede moed ben ik de weerbarstige grond te lijf gegaan. Harke, schuppe, greepe, freesding, kruuwagen, alles heb ik uit de kast gehaald. Ik heb zelfs mijn diable er bij gehaald om makkelijker de planken te versjouwen.
En evengoed moest ik er van zweten en werd ik er heel erg moe van.

Nu heb ik alles zover klaar en mag het toekomstige zaaibed een paar maanden broeien onder een dikke laag hooi. Dat is goed voor de grond, zo wordt beweerd.
In het voorjaar zien we wel weer verder.

Decemberstorm

Ik hoorde laatst een of andere weervoorspelidioot vertellen dat de herfststormen uitbleven wegens de klimaatverandering als gevolg van  de opwarming van de aarde. Dat was goed verklaarbaar volgens hem.
Nou, dan hebben wij hier geen last van klimaatverandering, want de ene storm is nog niet uitgeblazen of de andere giert alweer rond het huis.
Het kan natuurlijk ook zijn dat dit toch wel weer door de klimaatverandering komt. Wie zal het zeggen, het is maar hoe je het draait!
Ik ga er van uit dat het weer ieder jaar weer zijn verassingen heeft.

Vandaag is het wel echt goed raak, het zal me niet verbazend dat we windsnelheden boven de 100 km per uur gehad hebben. Nu ligt ons stulpje gelukkig nog enigszins in de luwte van de buren, maar toen ik me even heuvelop begaf om de volle wind te voelen woei ik bijna van de sokken.

Mijn windpark heeft ook het een en ander te lijden gehad, afgewaaide molenkappen en dito wieken, gebroken assen en kromgebogen stangen was de tragische balans. Dat wordt renoveren komende dagen.

Vergankelijk.

Bloemen verwelken
schepen vergaan
en ook oude kastelen blijven niet altijd bestaan.

Langzaam, steen voor steen, vervalt de ruïne van het kasteel van Esplas tot een nog ruïneachtiger  ruïne. Eén enkele houten balk (links boven) heeft ooit de verwoestende brand en daarna de tand des tijds weerstaan.
Het wachten is op een enthousiasteling die het geheel opnieuw gaat opbouwen. Hoewel niemand meer weet hoe het kasteel er werkelijk uit heeft gezien. Er zijn geen foto's van.
Ik ga het zeker niet doen!!

De herfst heeft alle bladeren van deze
boom gewaaid. Nu kun je zien hoe mooi
de takken zijn.

Al wandelend onder een stralende zon zie ik dat in het verre
noorden donkere wolken dreigen.
Wij boffen hier toch maar weer. 

Genieten.

Een hobbitachtig figuur zit lekker op een bankje in de warme zon en is vlijtig bezig om de wieken van een molentje te schilderen.
Wat, alweer een molentje? Ja, alweer een molentje. Maar dan nu een kleintje.

De kalender zegt mij dat het herfst is. De gevallen bladeren ook, zoals ik in het vorige berichtje aangaf.
Maar vandaag is het bijna zomer, de zon schijnt volop.
In de zon zitten is al bijna te warm, maar je doet het omdat je ieder zonnestraaltje wil meepikken, natuurlijk. En dat duurt net zolang totdat er een wolk voor de zon schuift, dan koelt het vele graden af en moeten we snel naar binnen om de houtkachel aan te steken.

Herfstgedoe.

Ieder jaar maar weer wordt het herfst en waaien de bladeren weer van de bomen. En dat is allemaal nog niet zo erg, maar je hebt er zoveel werk aan en je moet er zoveel tijd voor vrijmaken om alles bij elkaar te harken en op de composthoop te gooien.
En je wordt er zo moe van!
Hoewel het best lekker is om zo in de herfstsferen een beetje buiten te rommelen. Het was een beetje mistig met een schamel zonnetje en dan is het altijd doodstil in de natuur.
Dat is dan wel weer mooi.

Het enige geluid kwam van een overvliegende kudde kraanvogels. Die hadden behoorlijk veel lawaai.

Daarna ben ik nog even nijver bezig geweest in mijn atelier om iets kleins te fabriceren. Wat en waarvoor zal ik een andere keer wel vertellen.

Zomaar.

Vandaag alweer geen nieuws. Daarom zomaar even een paar foto's om te laten zien hoe mooi het allemaal is.
De kippen scharrelen om het huis en ontdoen het gras van allerlei schadelijke, minder schadelijke en wellicht zelfs nuttige insecten. Vreten en kakelen, daar zijn ze goed in, maar eieren leggen, ho maar! Ze houden een soort winterstop.

Nu kan het nog dat vrijuit scharrelen, zodra dit bekend wordt in bepaalde kringen zal er ongetwijfeld een bevel uitgaan dat ook dit verboden moet worden omdat de zielige miertjes en de piertjes beschermd moeten worden.

Hieronder een paar foto's die op het zelfde tijdstip zijn gemaakt, één uitzicht naar het grauwe noorden en de andere naar het zuiden waar de eikenbomen de mooie herfstkleuren tonen. Twee verschillende werelden wat het weer betreft. Vanuit het zuidoosten schijnt de zon (nog wel) en in het noorden dreigt het slechte weer. Gelukkig komt rotweer zelden van uit het noorden onze kant op. Daar is het westen voor.

De rode besjes van de vuurdoorn mogen morgen naar de kerk. Een van de christelijke buurvrouwen wil er een mooie kerstversiering van maken. Mijn zegen heeft ze.

Wat ruist daar door het olifantengras.

Een konijnenparadijs, dat is het veldje met olifantengras voor ons huis.
Onze tuin is deels verwoest door die gravende kloteknaagdieren. Overal in het gras zitten gaten, het is nog veel erger dan de voorgaande jaren.

Anka doet haar uiterste best om de populatie in de hand te houden maar verliest deze ongelijke strijd ruimschoots.
Ook zitten er veel vogeltjes, als je er doorheen worstelt vliegen ze al ruisend alle kanten op. Welke het zijn kan ik zo snel niet ontdekken. Vermoedelijk mus of spreeuw, want daar stik het hier van momenteel.

Het is ook een ware jungle, vier meter hoog gras met een ondergroei van doornstruiken en jonge boompjes. Je zou er bijna verdwalen.
Ik voel me dan ook een echte Tarzan als ik daar loop.

Castagnade D' Esplas

Castagnade, dat woord vertalen in het Nederlands lukt niet.
Maar om kort te gaan, het heeft met geroosterde kastanjes te maken. Die geroosterd worden in een grote korf boven een houtvuur. 
En dan zijn ze lekker, zo wordt gezegd.

Ze worden lekker warm geserveerd na een maaltijd van (uiteraard) stokbrood, pompoenensoep, macaroni met erg lekker reeënvlees, ijsje en koffie.
Dit alles kan door de liefhebber worden weggespoeld met vele glazen verse rode wijn van dit jaar, de zogenaamde vin nouveau. Zelf laat ik dat vele glazen drinken graag aan een ander over, zo lekker is die nieuwe wijn nog niet echt.
En dit alles werd ons gratis aangeboden door de Esplasser feestcommissie. Mooi toch?

Vroeger.

Het kabinet wil dat de energiebedrijven stoppen met misleidende en opdringerige verkoop aan de deuren, anders volgen maatregelen en als het nodig is zelfs een verbod.

Dat lees ik in een krantenberichtje.

Ik weet nog goed van vroeger.
Vroeger toen toen de energiebedrijven nog in handen waren van gemeenten of provincies.
Vroeger toen klanten in die gebieden gewoon geen keuze hadden waar ze hun energie zouden kopen.
Vroeger toen dat normaal was en het de gebruikers ook niets uitmaakte.
Vroeger toen er echt geen opdringerige en misleidende verkoop van energie aan de deuren bestond.
Vroeger toen er vastgestelde energieprijzen waren en concurrentie een onbekend woord.
Vroeger toen aan het eind van het jaar de gemeentebesturen op de stoep stonden om te horen hoe hoog hun winstuitkering dit jaar zou zijn.
Vroeger toen de klant nog koning was.

Maar blijkbaar deden we het verkeerd
de energiebedrijven moesten gefuseerd
en nu zijn ze op de goede weg.

Ik weet het, het is nostalgisch geneuzel van een ouder wordende ex-gasman.
Maar die gasman zag al die fusies al van het begin af niet zo zitten. Het leek hem een totaal overbodige exercitie en die mening is niet veranderd in deze.

Maar ook toen werd er alweer niet naar mij geluisterd en de energiebedrijven moesten en zouden de vrije markt op omdat dan alles veel beter zou worden. De gemeentes en provincies konden geen weerstand bieden aan de verlokkingen van het éénmalig grote bedrag dat die verkopen zou opleveren.

Eerst leek het nog wel mee te vallen omdat er in het begin alleen maar werd gefuseerd of opgekocht op regionaal niveau door andere Nederlandse bedrijven. Dat was maar van korte duur want inmiddels staat een groot deel onder bevel van buitenlandse (Zweedse en Duitse) bedrijven.

En zodoende zitten de Nederlanders nu met het bovenstaande gezeur van intimidatie en bedrog aan de deur.
Nou fijn hoor! Niet dat wij er hier last van hebben, gelukkig.

Kippenvreude.

Nu kunnen jullie zelf met eigen ogen zien hoe geliefd ik ben in Esplas.

Als ik, samen met Anka, voorbij het kasteelpluimvee kom slenteren tijdens mijn spirituele zondagmorgenrondje, komen les poules et les pintades al juichend aanstormen om mij bewonderende blikken toe te werpen. 

Om maar vooral niets te missen van mijn inspirerende verschijning. En nog onwetend van het feit dat enkelen van hen binnenkort op mijn bord liggen. Ik heb maar niks gezegd.

Het kan ook zijn dat ze honger hebben en om iets lekkers bedelen, natuurlijk.

Vlees uit eigen tuin.

Vlees eten is slecht volgens steeds meer vega-mensjes. Tenminste dat lees en hoor ik regelmatig. 
Vlees eten gaat te koste van het regenwoud dat omgezaagd of verbrand wordt om veevoer te verbouwen. 
En al dat voer moet ten koste van heel veel uitstoot verscheept worden naar de boeren.
Vlees productie gaat te koste van heel veel water, las ik laatst. Eén ons rundvlees staat gelijk aan 1500 liter water volgens de stichting wakker dier.
Eén kilo rundvlees eten staat qua broeikasgas-uitstoot gelijk aan 180 kilometer autorijden volgens weer een andere deskundige.

En dan zullen we het helemaal nog maar niet hebben over dat stikstof gedoe dat in (hoofdzakelijk) Nederland de natuur zo vergiftigt. 
Allemaal redenen om toch vooral geen vlees te eten.

Wat een onzin allemaal!
Ik kreeg gisteren weer eens een lekker stukje vlees op mijn bordje. Vlees van een koe dat in mijn achtertuin heeft gelopen. Nou ja, bijna dan.
Koeien die bijna het hele jaar buiten lopen, koeien waarvan de kalfjes bij de moeder blijven tot ze zelfstandig zijn. Die kalfjes lopen daarna een jaar lang in de "vetweide" om groot en dik te worden.
Deze koeien worden als het nodig is bijgevoerd met hooi en mais van eigen landerijen. 
Beter kan een koe het niet hebben. Ik zie het allemaal van dichtbij gebeuren.

Ik zie ook werkelijk niet waar die waterverspilling zit. Ja, de koeien drinken water, goed leidingwater. En die pissen dat ook weer uit met dikke stralen en dat is ook weer hoofdzakelijk water dat weer direct de grond intrekt. Ik zie het als een kringloop.
Ik gaf dat een keer aan als reactie op een site van een een onheilprediker, maar die schreef toen dat ik het verkeerd zag en dat het niet zo werkte. Hoe het dan wel werkt vertelde hij me weer niet.
Oh ja, de pis en de poep raakt elkaar niet, dus die "gevaarlijke" stikstof verbindingen ontstaan hierdoor ook niet.

Ik vraag me dan ook (niet echt) af wat er verkeerd is aan het eten van zo'n stukje vlees. Ja natuurlijk, de koe wordt gedood voordat ik dat stukje vlees op mijn bord krijg. 
Dat is natuurlijk wel zielig. 
Maar ja, dood gaan is uiteindelijk het lot van iedere sterveling. Ook een sla-plantje sterft af als je het uit de grond trekt. 
In de wrede vrije natuur is het eten of gegeten worden. Vraag het maar aan mijn kippen, zij pikken alle insecten op die ze maar kunnen vinden en ze zijn zelf weer een gewilde prooi voor de vossen en de haviken, als ik ze niet voor ben tenminste.

Oh ja, ik zie bij de buurman vele honderden kippen buiten lopen in een hele grote kippenren. Die kippen gaan binnenkort naar een kippenslachterij om nog voor de kerst in de winkel te liggen. De buurman heeft ons beloofd dat hij enkele geslachte kippen voor ons zou bewaren. Beter kun je ze niet krijgen, die bofkippen.

Ik pleit dan ook voor het eten van producten uit de nabije omgeving. 
Als ik zie dat bijvoorbeeld kiwi's uit Chili komen dan eten we maar geen kiwi's! Die eten ze daar zelf maar op. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Sinaasappels uit Zuid-Afrika is ook zoiets, in Spanje telen ze die ook. Dat scheelt toch wel enkele kilometers. 
In de winkels zag ik appels uit Nederland, best lekkere appels, niks mis mee. Maar wij kopen ze bij een appelboer 10 kilometer hier vandaan.

En vooral, als we het toch over dierenwelzijn hebben, vervoer geen levende dieren in vrachtwagens duizenden kilometers naar verre landen. Slacht dieren nabij de plek waar ze opgroeien, liefst op eigen erf in op afroep beschikbare en daarvoor ingerichte slachtvrachtauto's. Dat voorkomt een hoop stress. 
En koop vooral geen vlees uit verre landen die zo lekker goedkoop kunnen produceren. 

Zo, dat moest ik even kwijt.

Uitblazen.

Als g'in nood gezeten, geen uitkomst ziet

wil dan nooit vergeten, Peet helpt jou subiet

Vreest toch geen nood, 

zijn gereedschapvoorraad is heel groot.

En als ik dan een kleine compressor zoek

tovert hij die direct uit een of andere hoek.

Wij hebben een centraleverwarming dat bestaat uit een éénpijps ringleidingsysteem, wat mij eigenlijk helemaal niet bevalt. De temperatuur is alleen per vertrek te regelen door een klep in de mantel open of dicht te zetten. En dat in deze tijd van elektronisch regelingen!
Maar ja, het zit er nu eenmaal en ik moet er mee leven.

De radiatoren, die bestaan uit hele fijne lamellen, zuig ik wel regelmatig min of meer schoon. Maar nu had ik het idee dat de warmte er niet meer doorheen kwam. En dat moet wel want het wordt steeds kouder om ons heen. Afkoeling van het klimaat heet dat.
Nu gebeurt dat in het najaar wel vaker dat het wat kouder is dan in de maanden daar voor, hoewel de temperaturen de laatste dagen onder het gemiddelde voor de tijd van het jaar liggen. En dat de bergen erg vroeg onder een dikke sneeuwlaag zijn verdwenen.

Maar zoals ik wel vaker doe, even Peet vragen of die soms heel toevallig en per ongeluk een handzame compressor heeft staan in zijn winkel van sinkel. En dat is natuurlijk een domme vraag: ja natuurlijk heeft hij zo'n ding. Ik mag het gerust op komen halen en dan drinken we nog een paar glaasjes wijn op de koop toe.

En met deze mooie blaascompressor was het een fluitje van een cent om alle stof en spinnenwebben er uit te blazen. Nu kunnen we eindelijk weer warm zitten.

Boodschappen.

Gisteren heb ik weer mijn wekelijkse uitje naar de supermarkt gehad. Dat is om een of andere duistere reden mijn vaste klus. Als zoon van een kruidenier ben ik natuurlijk wel de aangewezen persoon hiervoor.
Nu doe ik dat graag natuurlijk, want dan kom ik er nog eens uit en zie ik nog eens andere mensen en kan ik mijn Frans weer eens wat ophalen.
Zoals tijdens ons gesprek bij de kassa:

cassière:                                   ik:
Bonjour,                                bonjour
Ca fait 98,34 euro                 d'accord
carte de fidelité?                    non
Par carte bancaire?                oui
voila (geeft kassabon)           merci
bonne journée                        au revoir.

Ja, ja, ik kan er wat van na al die jaren.
En zo kan ik er weer een weekje tegen.

Gasgedonder.

Toen wij hier kwamen wonen bijna 10 jaar geleden (2010) lag er een grote propaangastank pal voor de deur van wat nu het appartement is. De vorige bewoners hadden een contract met het bedrijf Vitogas. De Zwitserse dame die ons het huis verkocht, vertelde mij dat deze tank haar eigendom was en ik dus geen actie hoefde te ondernemen.

Dat reservoir vond ik erg lelijk op die plek en heb contact opgenomen met een andere gasmaatschappij die een nieuwe ondergrondse gastank geïnstalleerd heeft. 

Nadat we de oude gastank leeg hadden gestookt heb ik het daar weggetrokken en jarenlang in de tuin laten liggen. Ik heb hem zelfs nog, vergeefs, te koop aangeboden.

Tot ik op het idee kwam om er een regenwateropslag van te maken. Dat gaat prima en we hebben de hele zomer een watervoorraad van 2000 liter om de tuin te sproeien.

Dat ging goed tot in 2016 ( 6 jaar later dus) er een brief kwam van Vitogas met de mededeling dat er bij ons een gasreservoir lag die niet meer gebruikt werd en die nodig ontgast en veilig gemaakt moest worden door een door Vitogas erkend bedrijf. Dat veilig stellen bestaat dus uit het vullen van die tank met water.

Dit alles moest zo snel mogelijk gebeuren omdat het hoogst gevaarlijk was om die tank zo ongebruikt te laten liggen.

En of ik ook per omgaande een akte wilde ondertekenen waarin ik hun vrijwaarde van alle ongelukken die konden komen. Dan zou tevens die tank mijn eigendom worden en de verantwoordelijk voor alle ongelukken die veroorzaakt worden door de aanwezigheid van die tank bij mij liggen.

Nou, die verantwoordelijkheid kan ik wel aan. Ik heb niet voor niets bijna mijn hele werkzame leven aan het gas gezeten. Ik weet echt heel zeker dat een voormalige gastank die gevuld is met water niet snel zal ontploffen.

Ik heb per mail beleefd geantwoord dat volgens mij die tank mijn eigendom was, dat het erg veilig was omdat hij door mij gevuld was met regenwater en dat ik nooit een contract teken waar ik niet om gevraagd heb.

Ergens in het voorjaar van dit jaar 2019 kwam er een Vitogas-meneer aan de deur om naar de gastank te kijken, de gegevens op te nemen en enkele foto's te maken. Hij zag met eigen ogen dat aan de veiligheidseisen was voldaan. Maar blijkbaar was dat niet voldoende.

Het duurde tot juni 2019, toen kwam er weer een brief waarin werd aangekondigd dat Vitogas de gastank binnenkort zou komen ophalen. Het was zeker niet mijn eigendom omdat Vitogas nooit of te nimmer tanks verkoopt aan klanten. Ook goed, mij kan het niet schelen.

Maar wat mij wel wat kon schelen was dat, na al die jaren niets gehoord te hebben, men nu die tank opeens wilde ophalen. En dat terwijl ik net daarvoor mijn oprit heb laten vernieuwen. Daar wil ik dus geen zware machines over laten rijden. In geen geval!

En dat heb ik hun dan ook geschreven.

Nu eind oktober heb ik dus weer een (nu aangetekend) brief en een contract ontvangen waarin weer een handtekening geëist wordt waardoor de verantwoordelijkheid voor de veiligheid bij mij neergelegd wordt en dat ik dat bedrijf moet bellen voor een afspraak voor het vullen van die gastank met water, dat ook nog eens door mij geleverd moet worden.

Als ik niet binnen 14 dagen reageer wordt de zaak in juridische handen gelegd.

Dat is schrikken maar niet heus.

Ik ben maar weer eens in de pen geklommen om in mijn beste Frans te vragen of ze helemaal belazerd zijn met hun dreigementen. Waarom willen ze dat en hoe denken ze dat te kunnen waarmaken? Want…..

– Ik ben geen klant van hun bedrijf

– Ik heb nooit een contract met vitogaz getekend

– Ik doe als brave burger nooit iets tegen de wet.

– Ik heb jarenlang niets van hun gehoord.

– Ik heb nooit enige toegang geweigerd aan een bedrijf die de tank wil vullen met water.

Tevens heb ik hun uitgelegd dat zij volgens mij, doordat ze jarenlang niets van zich hebben laten horen, met ons leven hebben gespeeld door de onveilige gastank zo maar te laten liggen en deze niet volgens hun eigen regels, hebben veilig gesteld.

Wat had er allemaal niet kunnen gebeuren als dat ding ontploft was? ,

Hoezo juridische maatregelen?

Maar goed, om aan al dit gezeik een einde te maken heb ik hun voorgesteld dat

(punt 1) ze mij een ander contract toezenden dat vooraf al ondertekend is door een verantwoordelijke van Vitogaz, zodat ook ik hier een getekend exemplaar heb liggen, en

(punt2) dat in de akte wordt opgenomen dat de kosten van deze overdracht precies nul euro bedragen voor monsieur EBBERS.

Er was een bedrag genoemd van 1050 euro, dat in rekening gebracht zal worden bij de vorige eigenaar en niet bij mij. Dat kan wel zo zijn, maar ik wil dat niet horen of zien. Daar komt mijn handtekening niet onder te staan.

Wanneer aan deze beide voorwaarden mijnerzijds wordt voldaan dan zal ik mijn handtekening ook zetten. Ik zal dan althans een krabbel zetten.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Drukke dag.

We gaan met rasse schreden richting nieuwjaar. Dat merken we ieder jaar aan de pompiers die altijd begin november langs komen om een kalender te verkopen voor een vrijwillig te bepalen bedragje. De verkregen inkomsten gaan ze dan verbrassen tijdens hun personeelsfeestje.

Uiteraard koop ik dan zo'n kalender, hoewel ik het een overbodig iets vind. Maar ik gun die jongens en meisje van harte hun broodnodige ontspanning.
Ze bedankten me hartelijk voor de gulle gave en vertrokken weer met een vrolijk "a bientôt". Dat is toch niet echt de bedoeling, ik hoop ze werkelijk niet eerder weer te zien dan volgend jaar november!

En alsof dat nog niet genoeg was stonden er even later nog weer 2 andere mensen aan de poort.
Die kwamen iets brengen, zeiden ze. Ik zag de bui al hangen, als er twee super beleefde, net geklede en lief glimlachende personen voor het hek staan dan kun je er donder op zeggen dat het jehova's getuigen zijn.
En jawel hoor, of ze over god mochten praten, vroegen ze.
"Ja hoor dat is prima, maar niet met mij". Diep teleurgesteld dropen ze al snel weer af.

Vriendje Peet doet dat anders. Die gaat een uitgebreide discussie met hun aan en probeert argumenten te vinden om hun beweringen te weerleggen en (minstens zo belangrijk) tevens zijn kennis van de franse spreektaal weer op te halen.
Die mensen zijn dankbaar dat ze eens een gewillig oor krijgen, denk ik. Maar ik geloof niet dat hij hierdoor al bekeerd is.

Winderig.

Nee, niet ik maar het weer was  winderig vannacht en ook vandaag. Om een uur of zes waren de windvlagen zo erg dat ik er wakker van werd. En mijn eerste gedachte ging uit naar mijn kostbare molenpark. Hoe zou dat die storm doorstaan?

Maar het viel allemaal wel mee, alleen waren van enkele windwijzers de schoepen af gebroken. Jammer, maar ook niet meer dan dat.

En de rest van de dag viel ons niet veel meer te doen dan een beetje triest naar buiten zitten kijken alwaar de molenwieken lustig hun rondjes draaien. En dat vrolijkt mij dan wel weer op.

Eindelijk wind.

Een stevige westenwind krijgt deze molenwieken wel aan het draaien.
En zie ook modelbouw voor meer plaatjes.

Besjes.

Het is een uitstekend bessen jaar. Het zijn mooie bessen om te zien maar of ze te eten zijn weet ik niet. De kippen vreten ze wel en ze leven nog, dus erg giftig zullen ze niet zijn.
En de mussen, niet te vergeten. Die schuilen veilig in de gedoornde struiken en hebben eten in overvloed. Ook smullen ze vrolijk mee van de mais welke ik dagelijks in de kippenren strooi.






Een andere rode bes, ons kleine peugeotje, is ook wel mooi om te zien, maar heeft iets meer onderhoud nodig.
Op de foto staat zij (een franse auto is vrouwelijk) machteloos op de brug voor het vervangen van twee voorbanden en de motorolie.
Dat gaat me weer een heleboel geld kosten!

Mooi man.

Een bloeiend bloemenveld, de zogenaamde jachère fleurie. Dat wordt in delen van Frankrijk wel gezaaid wanneer een veld een tijdlang braak moet liggen. Of gewoon voor de sier en om bijen te trekken. Erg mooi om te zien.
Ik had het zo dicht bij huis nog niet eerder gezien.

Wat ook mooi wordt is mijn werkplaatsje. Wat je al niet kunt doen met een pot verf.
Ik hoop dat hier geen bijen op af komen.

De witte boskoe.

De witte boskoe, wie kent ze niet. 

Niet te verwarren met de veel minder zeldzame bonte weidekoe die je in Nederland soms nog in grote getale in het weiland ziet lopen.

Op onze wandeling door de buurt werden we achtervolgd door verscheidene nieuwsgierige exemplaren. Ze zagen er niet gevaarlijk uit, dus hoefde Anka niet in actie te komen om mij te verdedigen.

Ook was er nog een zielig vogeltje die ons wantrouwend nakeek maar niet weg vloog. Vermoedelijk was ze ziekelijk. Ik had mijn dagelijkse goede daad kunnen verrichten door het vogeltje de nek om te draaien om haar uit het lijden te verlossen.
Ik heb het niet gedaan omdat ik vandaag al eerder doodslag had gepleegd op één van de haantjes die nog steeds om het huis scharrelen.

Die ligt nu in de koelkast te wachten tot Diny hem omtovert tot een lekker hapje.

Najaar.

Na de vele prachtige zomerse dagen die wij hier gehad hebben, dreigt het weer om te slaan. We werden gewaarschuwd voor hevige onweersbuien en stevige windstoten. Code orange. 

Maar, zoals zo vaak, trekt dat bar slechte weer met een grote boog om de Ariége heen, zodat wij ons hier tevreden moeten stellen met een stevig briesje en een milde regenbui. Volgens een oude Esplasser, die het weten kan, worden wij hier beschermd door de bergketen. Hoe fijn.
Dat is in veel andere departementen wel anders!

Maar desalniettemin, het brandhout ligt klaar en de kachel kan gestookt worden zodra dat nodig is. Waar een hondenmand al niet goed voor kan zijn.

In de schuur ligt nog een restant brandhout van jaren her kurkdroog te wezen. Ik ben benieuwd hoe lang we daar van kunnen stoken.
Ik zal toch wel weer eens naar het bos moeten om de voorraad aan te vullen.

De Gers en de wiekentest.

Na ons bezoekje aan de Gers om bij stralend warm zomerweer het pas verworven vakantiehuis van Ron en Pauline te bewonderen, is het weer tijd voor andere dingen.

Onderweg zijn we wel nog even langs enkele plus beaux villages van de Gers gereden, maar we ontdekten dat we die al eerder gezien hadden, lang geleden. Er was nog steeds niets veranderd.
Behalve het dorpje Sarrant, dat was nieuw. Voor ons dan, het is al vele eeuwen oud. En al die eeuwen is er geen onderhoud gepleegd, want het leek een haveloze troep. Pas beau!
En de kerk die op het filmpje nog wel aardig lijkt, was gesloten. Op zondagmorgen!!!!

Eenmaal thuis slaat molengekte weer toe.
Het waait nu even net hard genoeg om de molenwieken uit te testen. Je kunt wel iets maken, maar de praktijk moet uitwijzen of het ook werkt.
En het lijkt er op dat het goed komt! Nog even en dan kan het dak met de wieken op het nog wiekloze molenhuis getakeld worden.

Zielig.

Hierboven zie je een foto van een kuiken. Ik zeg het er maar even bij want het is niet erg duidelijk.
Het is een foto van een zielig kuiken, erg zielig mag ik wel zeggen.
Wat is het geval?

Ik was al een poosje een kip kwijt en vermoedde al dat die ergens eieren verstopt had om uit te broeden. En ja hoor, toen we uit Nederland terug kwamen zag ik een dag later die kip lopen met vier net uit het ei gekomen kuikentjes. Leuk toch?
Ik draai me even om voor een of ander klusje en toen ik weer keek zag ik er nog maar twee. Wel zag ik nog net een kuiken in de bek van Anka verdwijnen. Zo zal die andere dan ook wel verdwenen zijn. Ik heb wel even een stevig foei-gesprek met die rothond gevoerd.

Die twee overgebleven kuikens hebben nog een dag of wat samen rondgedarteld, tot ik op een kwade morgen er weer eentje kwijt was die ik verdronken terug vond in de waterbak. Toen was er nog maar één.
Weer een paar dagen later zag ik de moederkip nergens lopen en na enig zoeken vond ik die koud en stijf onder de heg liggen. Vermoedelijk vermoord door een havik of iets dergelijks.

Zo moet nu  een eenzaam zielig kuikentje zich staande houden tussen al die grote tantes en een vader die hem/haar niet wil erkennen. Het is nu maar te hopen dat het een hennetje is zodat haar nog een lang en vruchtbaar leven mag zijn beschoren.
Na al deze ellende.

Les hirondelles.

Les hirondelles, zo worden deze vogeltjes hier genoemd door de Fransen. Ik weet niet waarom want wij zeggen gewoon zwaluwen. Zo heten ze nu eenmaal.

Maar dit terzijde. Ik zag vanmorgen een grote invasie van deze kwetterende vogeltjes op de telefoondraad zitten en ik moest meteen aan demonstrerende boeren of  klimaatmensjes denken. Ik was bang voor een blokkade van mijn wifi verbinding of zo iets. Waarom?
Ik heb een tijdje terug de toegang tot hun broedgelegenheid dichtgetimmerd en daar konden ze wel eens erg boos over zijn. Vreesde ik.

Maar Diny stelde mij gerust en vertelde dat deze zwaluwen vermoedelijk vanuit noordelijker streken op weg zijn naar een warm Afrikaans land om daar de winter door te brengen. Ze zitten hier een ogenblik uit te rusten. En warempel, een paar uur later waren ze allemaal weer vertrokken

Zevenennegentig procent.

Als 97% van de wetenschappers iets vindt van iets, dan zal het toch wel waar zijn? Want 97% is veel! Dat is zelfs bijna, maar net niet helemaal, 100%.

Ik ben vele jaren van mijn leven gelovig geweest. Hoewel gelovig, ik was mijn halve leven lid van enkele protestants gereformeerde kerkgemeenschappen en ging trouw iedere zondag naar de kerk om de “blijde boodschap” te horen verkondigen.

Want dat was het, een blijde boodschap van vergeving van onze zonden die natuurlijk vele waren.

Er werd door mij niet aan getwijfeld, want alle predikanten die ik beluisterde vertelden het zelfde verhaal. Ze vertelden ons, de geliefde gemeenteleden, vanaf de kansel dat wat in de bijbel geschreven stond waar was van kaft tot kaft. Wel 97% (niet wetenschappelijk onderbouwd!) van de predikanten was het daar over eens! En daarbij, twijfel was zondig, alleen geloof kon mij behouden.

Dus het was waar. Want ook dominees zijn geen domme jongens, het zijn universitair opgeleide (toen hoofdzakelijk) mannen. Wetenschappers dus.

Gelukkig kwam ik, inmiddels al weer jaren geleden, een dominee tegen die tot de resterende 3% behoorde en die mij welwillend aanhoorde als ik soms wel eens rare vragen stelde en vraagtekens zette bij al die vaststaande verhalen.

De goede man gaf me een boekje te leen waarin onder andere beschreven stond hoe heel vroeger in het nabije oosten de rondzwervende herdersvolken worstelden met het probleem van al die verschillende goden die toen vereerd werden en hoe langzamerhand het idee ontstond dat er uiteindelijk toch maar één god zou zijn. En dat alle godslegendes en verhalen op één hoop gegooid zouden zijn en uiteindelijk allemaal aan die ene ware god werden toegeschreven.

Dit is natuurlijk een heel korte samenvatting.

Nu was dat boekje natuurlijk ook maar een boekje waarin een mening was opgeschreven, maar voor mij was het een begin van de bevrijding. Dat paste beter bij mijn eigen ideeën en overtuigingen.

Alle 97% dominees konden wat mij betreft blijven verkondigen wat ze wilden, maar die boodschap was niet meer aan mij besteed.

En nu lees ik regelmatig dat wel 97% van alle wetenschappers er van overtuigd is dat ik, en velen met mij, schuldig ben aan de opwarming van deze aarde. En ook hier is twijfel zondig, omdat alleen geloof in hun verhaal mij en de gehele mensheid kan behouden.

Wie hier vraagtekens bij zet wordt verketterd. Het lijkt wel een religie!

Gelukkig lees ik ook wel eens verhalen van wetenschappers die tot de kleine minderheid van 3% zogenaamde klimaatrealisten behoren en daar voor uit durven te komen en die mij ondersteunen in mijn gedachte dat klimaatverandering van alle tijden is en dat we vooral moeten zorgen dat de, al dan niet rampzalige, gevolgen binnen de perken blijven. Voor zover mogelijk, natuurlijk.

En dan vooral de ontzettende vervuiling van zee en land tegen gaan.

Daar is heel veel geld voor nodig!

Maar dat schijnen we wel te hebben, gezien de vele en mijns inziens veelal nutteloze klimaat investeringen die men van plan is te doen.

Ik schaar me hiermee zeker niet onder de door velen verfoeide groep van klimaat-ontkenners. Klimaat ontkennen is zinloos, klimaat bestaat. Niets is hier blijvend, alles hoe schoon ook zal eenmaal vergaan, dus klimaatverandering kan ook bestaan.

En ik moet niets hebben van welke religie dan ook. Dat zal nu wel duidelijk zijn!

Aldus de altijd optimistische Esplasser.

Molen voortgang.

Zie voor meer foto's: blog Modelbouw

Rotterrije

Altijd is er wel wat: nu ontdekte ik dat er een staander van de poort verrot was. Ik heb te laat een afdekking boven op die paal gemaakt en het water is via krimpscheurtjes het hout ingesijpeld. Met alle nare gevolgen van dien.
Gelukkig heb ik een buurman die zelf een houten huis aan het bouwen is en die dus heel veel resten hout heeft liggen. In ruil voor een biertje en een goed gesprek was hij gaarne bereid om mij een passend stuk eikenhout cadeau te doen en zelfs thuis af te leveren.
De reparatie is nu in volle gang.

Over buurmannen gesproken: weer andere buren, een Nederlands paar dat onlangs een vakantiehuis in de buurt heeft gekocht, moest weer een poos terug naar Nederland.

Bij dat huis staan diverse druivenstruiken die vol hangen met rijpende druiven en hij vond het zonde dat die ongeplukt zouden verrotten.
Dus gaf hij ons de sleutel van hek en huis en verzocht ons die druiven te plukken als ze plukrijp zijn.

En dat zijn ze nu. We hebben er vele liters heerlijke druivensap van gemaakt.
Lekker !

Kijk, met zulke naobers komen wij de winter wel door.

Vogelvrij.

Ik heb een deel van de garage vogelvrij verklaard. Dat houdt in dat in dat gedeelte geen vogels meer welkom zijn. Eén zwaluw maakt nog geen zomer maar een aantal zwaluwen maakt een zwijnenstal.

Tot nu toe was het ieder jaar weer raak, een paartje zwaluwen restaureerde het oude nest van het jaar daarvoor en ging weer driftig aan het broeden. Drie keer zelfs deze zomer.
En dat is niet zo erg, maar als de jongen zijn uitgekomen zwermen de ouders uit om voer te halen.
En dat is ook nog niet zo erg, maar al vliegend en kwetterend schijten ze alles onder en die jonge rekels deponeren ook hun behoeftes over de rand van het nest. Ik heb alles moeten afdekken met lakens om mijn kostbare apparatuur schoon te houden.
En dat is dus nu afgelopen. Ze zoeken het maar uit in het vervolg.

Neem een voorbeeld aan de roodstaartjes die onder het dak aan de voorkant van het huis hebben gebroed in een gekraakt zwaluwennest. Die vliegen ook heen en weer, maar daar heb je totaal geen overlast van. Die ruimen alles zelf op.
Roodstaartjes zijn lief!

Molenmaker.

Zie blog modelbouw.