En het bleef bewolkt, een paar zonnestralen, dat was alles wat we van het verschijnsel mochten zien. En daar waren veel mensen voor opgebleven. Overal in het land hebben we hopen brandhout zien liggen, soms met een briefje er bij met het verzoek er af te blijven omdat het voor een feestvuur is bestemd. Vermoedelijk maken die Noren nog een klein feestje van die kortste nacht, ter ere van Wodan, Thor of misschien gewoon voor de aardigheid.
Tegen de middag zijn we weer vertrokken, een groot deel dezelfde weg weer naar het zuiden. Bij een grotere plaats, Sortland, proberen we nog internetcontact te krijgen. Tevergeefs.
Wel moeten we daar weer een van de vele hoge boog- of hangbruggen oversteken. Bruggen, tunnels en veerboten, daar hebben ze er hier genoeg van.
Vandaar is het nog zo’n 45 km naar Melbu, het dorp waar dus ook weer een veerboot vertrekt, en nu naar die Lofoten. En deze keer zijn we de laatste die nog net wel mee mag. Zo is er altijd wel wat spannends te schrijven. Een overtochtje van 25 minuten over een volstrekt gladde zee, heerlijk genietend van de zon.
Vanaf de aankomst pakken we direct weer een klein, op de kaart wit, wegje om in een rustig tempo, hobbelend langs de kust, het eiland te verkennen. Het is echt hobbelen want de weg, die begint met een heel stuk prachtig asfalt, gaat al snel over in een onverharde weg vol gaten en kuilen. Voorzichtig aan dus, de schokbrekers moeten nog langer mee. En ja, het is hier echt wel aardig wat de natuur betreft.
Bijna aan het eind van die smalle weg, inmiddels is er weer een goede verharding, zien we een binnenpad met aan het eind een parkeerplaats. Daar blijven we dus weer voor de nacht. Lekker in de zon, nu wel, en een mooi uitzicht op de fjord
